ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γιορτινή ατμόσφαιρα. Η χώρα της υποκρισίας και της συνδιαλλαγής πανηγυρίζει. Στις κεντρικές πλατείες τα παιδιά σωριάζονται από ‘υπερβολικές’ δόσεις. Πίσω, στα ψηλά κτίρια οι αξιωματούχοι διαπραγματεύονται. Το μεγάλο δέντρο, το πιο ψηλό της Ευρώπης ετοιμάζεται στην πολιτιστική –φύσει αν όχι και θέσει- πρωτεύουσα του κόσμου. Λίγο παρακάτω ρέει αίμα και πύον. Αλλά εκεί είναι μόνον κάποιο στενό σοκάκι. Σκοτεινό, υγρό και κακόφημο. Η καλή κοινωνία είναι εδώ. Γύρω από το δέντρο. Οι μπάλες γυαλίζουν στους πολύχρωμους προβολείς και οι ευτυχισμένοι αστοί, σύντομα θα ξεχυθούν για τα ψώνια τους, ξεχνώντας τις καταστροφές, τα δράματα, τις αγωνίες, τον πόνο, τον θάνατο.

Ανιχνεύεται παράξενη ουσία στο αίμα των περαστικών. ‘Αναισθησία. Δεν είναι απαγορευμένη’, αποφαίνεται ο αρχιμπάτσος, ‘μπορείτε να πηγαίνετε…Καλά Χριστούγεννα…’. Παρακάτω ένας πολιτισμένος με κοστούμι σταματά το υπερπολυτελές αμάξι του στην άκρη του δρόμου. Μοιράζει σκονάκια. Συναγερμός. Ο κύριος κινδυνεύει από τους αλήτες που τον περιστοιχίζουν. Η συναλλαγή ολοκληρώνεται, οι μπάτσοι επεμβαίνουν. Συλλαμβάνονται όλα τα πρεζόνια που ενόχλησαν τον κύριο, καθόσον εκείνος μετράει τα γιούρος που αποκόμισε.

‘Καλά Χριστούγεννα κύριε. Συγγνώμη για την ενόχληση’, απολογείται ο αρχιμπάτσος.

Το γαϊτανάκι γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει. Στο πεζοδρόμιο σωριάζονται όνειρα, αλλά ο κύριος πλουτίζει. Πλουτίζει πουλώντας νεκρά όνειρα. Πλουτίζει μοιράζοντας ταξίδια χωρίς επιστροφή.

Οι αστοί συνεχίζουν τα ψώνια τους. Χρονιάρες μέρες είναι, δεν πρέπει να ταράξουν τον ύπνο τους. Κάτι όμως τους χαλάει τη σούπα. Κάποιο ηλίθιο αίσθημα ενοχής αμαυρώνει την γιορτινή τους διάθεση.

Υπάρχει αντίδοτο…Σταματούν στο ψιλικατζίδικο στη γωνία και αγοράζουν ένα πακέτο κάρτες της Unicef. Τώρα ένα παιδί στην Αφρική έχει κερδίσει ένα εμβόλιο. Οι χίμαιρες εξαφανίζονται. Η φιλανθρωπία τους είναι πλέον έμπρακτη.

Στη γωνία του δρόμου, άλλο ένα παιδί πεθαίνει...

‘Αρκετά κάναμε για φέτος…Καλά Χριστούγεννα…’

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Τώρα που όλο το εκλογικό σόου έλαβε τέλος, τα φώτα έσβησαν και οι ηθοποιοί κατέβηκαν από τη σκηνή, είναι –ίσως- ευκαιρία, να προσεγγίσουμε το αποτέλεσμα, με μεγαλύτερη νηφαλιότητα και πιο διεξοδικά.

Εκ πρώτης όψεως φάνηκε ότι οι βασικοί στόχοι των αντιπάλων του δικομματισμού επετεύχθησαν. Τα δυο κόμματα είδαν το άθροισμα των ποσοστών τους να μειώνεται, η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος δεν απετράπη μεν, αλλά είναι οριακή και εύθραυστη, και τα δυο κόμματα της αριστεράς αύξησαν θεαματικά τα ποσοστά τους. Η αποχή κινήθηκε σε χαμηλά ποσοστά, κι έτσι νικήθηκαν και οι ‘κακοί πολίτες’ που ‘προτιμούν να ιδιωτεύουν και να αποφεύγουν τη σύγκρουση με το δικομματικό κατεστημένο’. Όλα καλώς καμωμένα λοιπόν. Ας κλείσουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και ας παραδοθούμε τρισευτυχισμένοι στην αγκαλιά του Μορφέα.

Μια προσεκτικότερη όμως, ματιά στο αποτέλεσμα και μια βαθύτερη ανάλυσή του, μάλλον θα δημιουργήσει μερικές σκιές στην ευτυχία μας.

Εν πρώτοις ας αναρωτηθούμε για τη σημασία της αυτοδυναμίας. Είναι γεγονός πως είναι μικρή και οριακή, αλλά υπάρχει έστω κι ένας εχέφρων πολίτης που να πιστεύει ότι η ΝΔ θα δυσκολευτεί να ασκήσει πλήρως και κυριαρχικά την κυβερνητική εξουσία; Θεωρεί κάποιος πιθανόν να υπάρξει βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος που να εναντιωθεί στις επιλογές του πρωθυπουργού και του νεοδεξιού-αντικοινωνικού επιτελείου του; Ας είμαστε ρεαλιστές. Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει τις επιλογές ενός αρχηγού, στον οποίον –κατά κύριο λόγο- αποδίδεται η σημαντική αυτή νίκη; Συνεπώς ουδεμία σημασία έχουν οι 152 έδρες και ουδεμία διαφορά θα υπάρξει από την προηγούμενη πολιτική της κυβέρνησης των 165 βουλευτών.

Κατά δεύτερο, έχουμε μια αντιπολίτευση τόσο πολύ στραπατσαρισμένη, ώστε να καθίσταται εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική για μακρό χρονικό διάστημα. Η έμφυτη εσωστρέφεια του ΠΑΣΟΚ, θα εκδηλωθεί ακόμη πιο έντονη. Ήδη ο αρχηγός του αμφισβητείται, τα μαχαίρια βγήκαν και σίγουρα θα χρειαστεί πολύς χρόνος μέχρι να ανακάμψει το κόμμα και να μπορέσει να αντιπαρατεθεί ξανά στην κυβέρνηση. Όλο αυτό το διάστημα το βαρύ αντιπολιτευτικό έργο θα αναλάβουν τα κόμματα της αριστεράς που αντιπροσωπεύουν το 13-14% του εκλογικού σώματος. Ασφαλώς μπορούν να προκαλέσουν πολύ θόρυβο, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο μπορούν να εμποδίσουν την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης.

Τρίτη διαπίστωση είναι αυτή σε σχέση με τον δικομματισμό. Όντως υπήρχε μια υποχώρηση της τάξης του 5%. Σημαντικό ασφαλώς, αλλά μη ξεχνάτε ότι το ίδιο ποσοστό (κι ελαφρώς μικρότερο – 79,61%) κατέγραψαν και οι εκλογές του 1996. Και τότε βγήκαν πολλοί να πανηγυρίσουν για την αρχή του τέλους του δικομματισμού, αυτός όμως ανέκαμψε πολύ γρήγορα και ιδιαιτέρως δυναμικά καθώς ήδη το 2000 εκτοξεύθηκε στο 86%. Φανταστείτε ότι σήμερα οι συνθήκες ήσαν περισσότερο οδυνηρές για τα δυο κόμματα της εξουσίας απ’ ότι το 1996 κι όμως δεν υπήρξε καμιά περαιτέρω μείωση της επιρροής των. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι σε 2 ή σε 4 χρόνια δεν θα δούμε πάλι ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά του δικομματισμού;

Τέταρτον: η αύξηση της εκλογικής δύναμης των κομμάτων της αριστεράς. Ασφαλώς εντυπωσιακή και ιδιαίτερα ευχάριστη. Ακόμη και τα ποσοστά των Οικολόγων που δεν έφτασαν για την είσοδό τους στη Βουλή είναι αρκετά ανεβασμένα. Ποιος όμως, καλά γνωρίζων της ελληνικής πολιτικής σκηνής πιστεύει ότι δεν αποτελούν μια πολιτική συγκυρία, ευτυχή μεν, αλλά μάλλον περιστασιακή; Το μεγαλύτερο ποσοστό των εκλογέων που κάτω από την πίεση της εθνικής συμφοράς, αλλά και της τριετούς (στην πραγματικότητα τριακονταετούς) καταλήστευσης του εισοδήματος του λαού από το Κεφάλαιο, στράφηκαν στα κόμματα της Αριστεράς σε μια ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και των δυο κομμάτων, είναι ήδη έτοιμο –και μην αμφιβάλετε καθόλου- να επιστρέψει στους κόλπους τους και να εγκαταλείψει τον όψιμο και πρόσκαιρο πολιτικό ηρωισμό του με την πρώτη ευκαιρία. Αν η ΝΔ δεν σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση και είχαμε ξανά εκλογές σε ένα μήνα, νομίζω, ότι τα αποτελέσματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά από τώρα. Μακάρι να διαψευστώ σε αυτό το σημείο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η ενίσχυση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά μια πρόσκαιρη και μη επαναλαμβανόμενη ψήφος διαμαρτυρίας που όσο έντονα εκφράστηκε, τόσο σύντομα θα ξεθυμάνει, όπως συνέβη και στο παρελθόν.

Και για το τέλος άφησα το χειρότερο. Την είσοδο στη Βουλή του αλλοπρόσαλλου, τυχοδιωκτικού κόμματος του κυρίου Καρατζαφέρη. Βεβαίως και γι’ αυτό ισχύει η προηγούμενη διαπίστωση, ότι δηλαδή πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας και προφανώς θα ξεφουσκώσει εν ριπή οφθαλμού (τόσω μάλλον που τώρα θα είναι διαρκώς εκτεθειμένο στην κοινοβουλευτική φθορά). Όμως το ποσοστό που έλαβε, η παρουσία ενός σχεδόν ακροδεξιού-φονταμενταλιστικού κόμματος στη Βουλή εν έτει 2007 (συνδυαζόμενο με το μικρό, αλλά όχι αμελητέο ποσοστό ενός άλλου θρησκευτικο-πατριωτικού κόμματος, αυτού του κυρίου Παπαθεμελή) δείχνει την προϊούσα συντηρητικοποίηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, την υποχώρηση της προοδευτικής σκέψης στην χώρα, την είσοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή σχημάτων στηριζόμενων όχι στην Λογική και στη δημιουργική Φαντασία (στοιχείων εκ των ων ουκ άνευ στην πολιτική), αλλά σε έναν άλογο δογματισμό και σε μια ανέμπνευστη και στείρα εθνικοπατριωτική ρητορική που παραπέμπει στο παλαιό, ανατριχιαστικό τρίπτυχο ‘Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια). Στη Βουλή αυτή τη στιγμή έχουν εισέλθει άνθρωποι, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο...υιός Πλεύρης! Και αυτοί δεν εξελέγησαν από λίστα, δεν ήσαν δηλαδή επιλογές του προέδρου του ΛΑΟΣ, αλλά με ‘σταυρό’ από το εκλογικό σώμα!!!

Μακάρι, όλα αυτά να είναι μόνον άστοχες διαπιστώσεις ενός απαισιόδοξου, απογοητευμένου από την πολιτική ανθρώπου. Κάποιου χολωμένου μη-ψηφοφόρου που η κεντρική του επιλογή να διαμαρτυρηθεί μη προσερχόμενος στις κάλπες (για πρώτη φορά στη ζωή του από το 1989 που έχει δικαίωμα ψήφου) δεν δικαιώθηκε και το κάλεσμά του για γενική αποχή δεν εισακούστηκε ούτε καν από τους πιο κοντινούς στη σκέψη του συντρόφους. Εύχομαι από καρδιάς να έχω άδικο. Να είμαι τυφλωμένος από την οργή και την απογοήτευση και όλα να αλλάξουν στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Δυστυχώς όμως, με την όποια εμπειρία διαθέτω στην πολιτική, δεν το θεωρώ πιθανό...

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ – ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Ευτυχώς, λοιπόν, που οι δαιμόνιοι πολιτικοί μας ανακάλυψαν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των πυρκαγιών, που ξεπάστρεψαν τη χώρα. Βέβαια οι απόψεις μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων διίστανται, αλλά θα ήταν όντως ανησυχητικό εάν ομονοούσαν.

Έτσι ο ευφυέστατος πρωθυπουργός, δια του στόματος του φιλοσόφου – υπουργού του, εφηύρε την ασύμμετρη απειλή. Εμφανίστηκε, λοιπόν, εν...πλήρη εξαρτήσει ήτοι με στρατιωτικό μπουφάν και σπορ ρούχα, ως αν επιτελούσε ο ίδιος το έργο της πυρόσβεσης. Η αλά Μπους εικόνα του συμβόλιζε την αποφασιστικότητα και το ετοιμοπόλεμο της κυβέρνησης, έστω κι αν την εικόνα χαλάει λίγο ο προτεταμένος στόμαχος, που δεν συνάδει με την εμφάνιση ενός κομάντο. Ασφαλώς είναι και το άλλο μειονέκτημα: ο πλανητάρχης ομιλεί και παίρνει εντολές από τον ίδιο τον...μεγαλοδύναμο, ενώ ο εν Ελλάδι θαυμαστής μόνον δι’ αντιπροσώπου –έστω και μακαριότατου- επικοινωνεί με τον Κύριο.

Ο έτερος πάλι ευφυής της πολιτικής μας σκηνής, ο επαγγελόμενος της νέας αλλαγής, εντόπισε τους ενόχους στο δικαστικό σώμα, και κατήγγειλε δικαστικό πραξικόπημα. Διότι αυτοί οι αχάριστοι δικαστικοί κατέδειξαν κώλυμα όσον αφορά την υποψηφιότητα της κας Φώφης! Πως είπατε; Τί σχέση έχει αυτό με τις φωτιές; Μα, ποιος σας είπε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει καμιά σκοτούρα για τις πυρκαγιές. Ακόμη δεν κατακάθισαν καλά – καλά οι στάχτες της καταστροφής και μας καθιστά σαφές ότι το μέγιστο πολιτικό θέμα της χώρας είναι η υποψηφιότητα της κας Φώφης. Η οποία αφού επιτέλεσε ένα σπουδαιότατο έργο στη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, γι’ αυτό δεν κάηκε και το Ζάππειο, τώρα θέλει να προσφέρει την ευφυΐα της και την ενεργητικότητά της σε όλη τη χώρα. Και οι δικαστές την εμποδίζουν επειδή εφαρμόζουν τον Νόμο, ένα Νόμο που ψήφισαν –ω, της βλακείας!- οι ίδιοι οι πολιτικοί. Αλλά προφανώς οι νόμοι που ψηφίζουν στη βουλή, είναι για τους απλούς πολίτες, τους χαχόλους δηλαδή, ενώ οι ίδιοι εξαιρούνται.

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ευδοκιμούν οι κλόουν και οι μασκαράδες. Έτσι οι μεν μεταμφιέζονται σε Ράμπο και οι δε σε Ροβεσπιέρο. Και το πανηγύρι καλά κρατεί. Τί κι αν κάηκε η μισή Ελλάδα; Τί κι αν θρηνούμε τόσα θύματα, λες και είχαμε αεροπορικό βομβαρδισμό; Σημασία μείζονα έχουν το ίματζ του πρωθυπουργού και το...βιολί της Φώφης.

Αν το καλοσκεφτείς δηλαδή, όντως αντιμετωπίζουμε ασύμμετρη απειλή. Την ασύμμετρη ηλιθιότητα και την ασύμμετρη υποκρισία των πολιτικών μας ταγών. Να τους χαιρόμαστε και στις 16 Σεπτέμβρη, πρωί – πρωί στις κάλπες.

ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ

Μια προσεκτική ανάγνωση της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας μπορεί να μας οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα ως προς την πρωτοφανή κατάπτωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και ν’ αναδείξει την αδήριτη ανάγκη της γενικής αποχής από τις προσεχείς εκλογές.

Η ίδια η πρόταση της αποχής, ακούγεται σε κάποιους –πριν από μερικά χρόνια και σε μένα τον ίδιο- ως μια ηττοπαθής παραίτηση από το κυριαρχικό δικαίωμα της συμμετοχής δια της ψήφου στα κοινά της χώρας και της επιλογής των αντιπροσώπων μας στη Βουλή.

Και όμως, η έσχατη παρακμή και η εξοργιστική ανικανότητα των αντιπροσώπων αυτών –ή έστω της συντριπτικής πλειοψηφίας των- μετουσιώνει την πρόταση της αποχής από άβουλη στάση δειλίας σε σάλπισμα αλλαγής και λαϊκής κυριαρχίας. Και ιδού πως:

Μπορεί άραγε κάποιος υγιώς σκεπτόμενος πολίτης αποφασίζοντας να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική παρακμή να επιλέξει την λευκή ψήφο ή το άκυρο ψηφοδέλτιο; Όχι! Οι εξουσιαστές φρόντισαν να προστατευθούν από τέτοιες λαϊκές αποφάσεις και να αχρηστεύσουν την επιλογή τούτη. Έτσι μας ανακοίνωσαν ανερυθρίαστα ότι τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια θα προσμετρώνται υπέρ του πρώτου κόμματος. Είναι λοιπόν προφανές ότι μια τέτοια επιλογή θα ήταν όχι μόνον μάταιη, μα κι επικίνδυνη. Διότι θα πρέπει να αναρωτηθούν όσοι σκόπευαν να διαμαρτυρηθούν με τον τρόπο αυτό, μήπως θα είναι η δική τους ψήφος που θα προσφέρει την κυβερνητική αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, που άλλως δεν θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση.

Δεν νομίζω ότι οι διαστροφικοί εξουσιαστές θα είναι και πολύ δυσαρεστημένοι για την αύξηση των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων, ιδίως αν αυτά θα τους εξασφαλίσουν μια νέα αυτοδύναμη τετραετή κυριαρχία.

Μπορεί μήπως ο εχέφρων και αγανακτισμένος πολίτης να προκρίνει την στήριξη ενός μικρότερου κόμματος, ώστε να σπάσει την παντοδυναμία του δικομματισμού; Όχι! Κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, αν όλοι όσοι θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε συναποφασίζαμε να ψηφίσουμε ένα μόνο, συγκεκριμένο κόμμα από τα λεγόμενα μικρότερα. Είναι προφανές, όμως ότι δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ διότι οι ιδεολογικές μας προκαταλήψεις δεν μας επιτρέπουν μεγάλα λογικά άλματα. Ας πούμε για παράδειγμα ότι προτείνουμε ως κοινή επιλογή το ΚΚΕ. Πόσοι δεξιοί δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι θα συνομολογήσουν στην στήριξη του; Κι αν επιλέξουμε τον ΛΑΟΣ, πόσοι αριστεροί δεν θα ανατριχιάσουν και μόνον με αυτή την ιδέα; Μια τέτοια συμφωνία θα προϋπέθετε την ύπαρξη ενός κόμματος μη ιδεολογικά φορτισμένου, ένα τέτοιο κόμμα, όμως θα ήταν μάλλον χειρότερο του δικομματισμού. Θα ήταν ένα κόμμα δημοσιοσχετίστικο, άχρωμο, άνευρο, τυχοδιωκτικό. Θυμηθείτε για παράδειγμα την τύχη του κόμματος Αβραμόπουλου, που προσπάθησε να παρουσιαστεί ως ένα απολιτικό, life style κόμμα, χωρίς συγκεκριμένες αρχές και ιδεολογία. Μα ποιος θα ψήφιζε κάτι τέτοιο;

Αν πάλι επιλέγαμε να στηρίξουμε ο καθένας ένα διαφορετικό μικρό κόμμα, θα πετυχαίναμε τον κατακερματισμό της ψήφου διαμαρτυρίας σε πολιτικούς σχηματισμούς του 0,00...κάτι τοις εκατό, οπότε και σ’ αυτήν την περίπτωση θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα με την επιλογή της λευκής ή της άκυρης ψήφου. Τα μικροσκοπικά ποσοστά που θα συγκεντρώσουν τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα θα προστεθεί στη δύναμη του πρώτου, όποιο κι αν είναι αυτό, εξασφαλίζοντας του κυβερνητική αυτοδυναμία.

Εγκλωβισμός; Οι αδίστακτοι εξουσιαστές έχουν σχεδιάσει πολύ καλά το παιχνίδι τους.

Αντίθετα, η επιλογή της συνειδητής αποχής είναι πολύ πιο αποτελεσματική και ασφαλής. Κατ’ αρχήν είναι σαφές ότι ανέκαθεν ο μεγαλύτερος φόβος του δικομματισμού δεν ήταν ένας τρίτος πόλος που θα έμπαινε σφήνα ανάμεσα στους ‘αιώνιους’ αντιπάλους. Αυτό το έχουν αριστοτεχνικά αποκλείσει. Ο ψυχοπαθολογικός φόβος τους ήταν πάντα η αποχή. Θυμηθείτε ότι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, ήταν σε πλήρη ισχύ ο διαβόητος νόμος περί της μη συμμετοχής στις εκλογές. Η πρωτοφανής αυστηρότητά του αποσκοπούσε στην τρομοκράτηση των πολιτών, ώστε να μη τολμήσουν να αρνηθούν τη συμμετοχή τους στο εκλογικό τσίρκο, που έστηναν τα δυο μεγάλα κόμματα. Για την προάσπιση δήθεν, του δημοκρατικού πολιτεύματος ίσχυε ο πιο αντιδημοκρατικός νόμος που ψηφίστηκε ποτέ. Προέβλεπε ποινές φυλάκισης, χρηματικό πρόστιμο, μακρόχρονη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και αδυναμία έκδοσης διαβατηρίου, κατ’ ουσίαν λοιπόν απαγόρευση εξόδου από τη χώρα!

Σε πλήρη δικαίωση της λαϊκής ρήσης ‘ο φόβος φυλάει τα έρημα’ το αδίστακτο δικομματικό κτήνος εκβίαζε συνειδήσεις, απειλούσε με βαριές ποινές όποιον τολμούσε να αντιδράσει κατ’ αυτόν τον τρόπο, ως αν η συμμετοχή στις εκλογές δεν ήταν δικαίωμα του πολίτη, αλλά υποχρέωσή του!

Έτσι ο δικομματισμός διασφάλιζε την εξουσία του και απέτρεπε εκδηλώσεις αμφισβήτησής του, και με τον καιρό η απειλή, έγινε συνήθεια, διαμόρφωσε νοοτροπίες και οι πολίτες ήσαν πλέον πεπεισμένοι ότι συμμετέχουν στις εκλογές όχι από τον φόβο των κυρώσεων, αλλά διότι αυτό ήταν το...καθήκον τους!!! Αφού λοιπόν επετεύχθη το παράλογο να μεταλλαχθεί μια κοινωνική και νομική σύμβαση σε φυσική αναγκαιότητα, ο συγκεκριμένος νόμος ατόνησε και περιέπεσε σε αχρησία, ποτέ όμως δεν καταργήθηκε έως σήμερα (είπαμε ‘ο φόβος φυλάει τα έρημα’).

Οι εξουσιαστές ποτέ δεν έπαψαν να φοβούνται την αποχή. Όχι την αποχή της απολιτικής θεώρησης, την μοδάτη αδιαφορία των κομψευόμενων και περί άλλα τυρβαζόντων μελών των clubs των νεόπλουτων και των υποστηρικτών του τέλους των ιδεολογιών. Η θεώρηση της εκλογικής διαδικασίας ως ένα μπανάλ κατάλοιπο των αδικαιολόγητων πολιτικών παθών του περασμένου αιώνα, που προβάλλουν όλοι αυτοί οι δήθεν, καθόλου δεν βλάπτει και συνεπώς δεν προβληματίζει το δικομματισμό. Οδηγεί σε μια σταδιακή αμερικανοποίηση του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού βίου της χώρας, την οποία οι εξουσιαστές ευχαρίστως δέχονται, αν δεν την επιδιώκουν κιόλας.

Αυτό που φοβούνται είναι η πολιτικά συνειδητοποιημένη και ιδεολογικά θωρακισμένη απόφαση για αποχή, διότι είναι δυνατόν να παρασύρει, να ξεσηκώσει, να φουσκώσει το ποτάμι της λαϊκής αντίδρασης, να ενώσει ιδεολογικά αλλότριους, αλλά ηθικά παρόμοιους ανθρώπους. Αν το ποτάμι αυτό ξεχειλίσει τότε θα παρασύρει το σάπιο σκάφος του δικομματισμού και το τσακίσει στα απόκρημνα βράχια της λαϊκής οργής.

Παραδέχομαι ότι μια αποχή της τάξης του 30-40% δεν είναι ικανή να γκρεμίσει τα κάστρα της εξουσίας. Ίσως προκαλέσει στους έγκλειστους σ’ αυτό, κάποιο τσίμπημα ανησυχίας ή μια σοβαρή δικαιολογία για να επαναφέρουν σε ισχύ τις κυρώσεις του παλαιού, ρυπαρού νόμου τους. Φανταστείτε όμως μια γενική αποχή που θα φτάνει το 80% ή ακόμη περισσότερο. Καμιά κυβέρνηση, καμιά αντιπολίτευση, καμιά Βουλή δεν θα μπορεί να σταθεί μετά από μια τόσο ηχηρή αποδοκιμασία. Θα είναι μια σαφής ετυμηγορία ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει πια οριστικά. Τα αναχρονιστικά κόμματα της ελληνικής πραγματικότητας οφείλουν να αυτοδιαλυθούν και να δώσουν τη θέση τους σε νέα σχήματα, στελεχωμένα με ανθρώπους νέους, ανθρώπους με οράματα για τον τόπο, με ιδανικά και όρεξη για δουλειά.

Ακόμη, όμως κι αν οι βρικόλακες της πολιτικής πραγματικότητας, αρνηθούν να δουν το προφανές, ακόμη κι αν στυλώσουν σα γέρικα μουλάρια τα πόδια, αρνούμενοι να μας αδειάσουν τη γωνιά, είναι βέβαιο ότι θα έχει γίνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την αναπόφευκτη απόσυρσή τους. Θα είναι η αρχή του τέλους τους και τίποτα μετά απ’ αυτό δεν θα είναι πια το ίδιο. Το λαϊκό κίνημα θα βαδίσει σταθερά προς την απαλλαγή του από την ‘προστασία’ των διεστραμμένων εξουσιαστών. Θα απαγκιστρωθεί από παγιωμένες συμπεριφορές του παρελθόντος, όπως την τυφλή, δογματική υποστήριξη ενός κόμματος από οικογενειακή παράδοση, από συμφεροντολογικά κίνητρα για ρουσφέτια και διευκολύνσεις, από την ψυχοπαθή λατρεία στα πρόσωπα των νεποτιστών αρχηγών. Ο πολιτικός καραγκιόζης θα έχει πλέον εκμετρήσει τον βίο του.

Ασφαλώς είμαι αρκούντως πραγματιστής για να γνωρίζω ότι τίποτε απ’ αυτά δεν θα συμβεί. Οι οργισμένοι και αγανακτισμένοι συμπολίτες μου, όχι μόνον θα προστρέξουν στις κάλπες, αλλά και θα ψηφίσουν πάλι τα ίδια κόμματα, τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που ψήφιζαν πάντα, εφευρίσκοντας για να ξεγελάσουν τον εαυτό τους κάποια δικαιολογία για την στάση τους, όπως φταίνε οι προηγούμενοι που δεν προέβλεψαν ή οι σημερινοί διέλυσαν τον παράδεισο που οι προηγούμενοι είχαν στήσει στο τόπο. Γνωστά, θλιβερά και τετριμμένα όλ’ αυτά. Τετριμμένες και οι κατάρες και οι αφορισμοί εναντίον των πάντων μετά από τις συμφορές, τις καταστροφές και τις τραγωδίες. Πάντα όλοι οι πολιτικοί φταίνε καθόλου όμως εμείς που τους ψηφίζουμε.

Ένας λαός που αρνείται την ελευθερία του δεν είναι άξιος να δημιουργήσει τίποτα. Ποτέ. Ας τρέξουμε λοιπόν πάλι να αποδείξουμε το πόσο οι πολιτικοί μας είναι γνήσια αντίγραφα των πολιτών που τους εκλέγουν. Η διαφθορά, η ανηθικότητα, η προπέτεια, η εθελοτυφλία, η πνευματική έρημος είναι πρωτίστως ανάμεσά μας και γι’ αυτό μπορεί και προβάλλεται και –φυσιολογικά- γιγαντώνεται στο επίπεδο της εξουσίας.

Αν μας έχει μείνει έστω μια στάλα από το ελληνικό πνεύμα, που τόσο συχνά, αλλά και τόσο άδικα, αρεσκόμαστε να επικαλούμαστε ότι κληρονομήσαμε από τους ευκλεείς προγόνους μας, αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια. Να βγούμε από τον βούρκο. Από το τέλμα του πνευματικού θανάτου, στο οποίο βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο.

Αν ακόμη δεν είναι πολύ αργά...

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ

Οι μαύροι καπνοί σκεπάζουν τη χώρα. Την κρύβουν από τον ήλιο. Οι φλόγες κατατρώνε τις σάρκες της. Σκοτεινή απελπισία. Απόγνωση βουβή, εμφανής μόνον στα άδεια μάτια ανθρώπων που σωριασμένοι στις πέτρες παρακολουθούν τις στάχτες της ζωή τους.
Αηδία και ντροπή για ένα κράτος τόσο ανίκανο, τόσο διεφθαρμένο, τόσο βαθειά εξευτελισμένο, που δεν μπορεί ούτε καν να υποκριθεί αξιόπιστα ότι λυπάται.
Οι ακκισμοί των πολιτικών, οι μεγαλοστομίες. Οι ανέξοδες υποσχέσεις. Οι γελοίες εξαγγελίες για καλύτερες μέρες. Ο φόβος για το πολιτικό κόστος που προσδιορίζει κάθε σκέψη και κάθε τους ενέργεια. Αυτή είναι η Ελλάδα της μεταρρύθμισης και της νέας αλλαγής που μας τάζουν οι πολιτικοί μας ταγοί.
Αυτοί που αναγόρευσαν σε επάγγελμα το ψεύδος. Σε ψυχαγωγία την αναλγησία. Τη διαφθορά σε δεύτερη φύση.
Αυτοί που ζητάν και πάλι την ψήφο μας. Την ψήφο εκείνων που σωριασμένοι πάνω στις μαυρισμένες πέτρες έχουν ένα βλέμμα τόσο μακρινό, τόσο απλανές κοιτάζοντας τα αποκαϊδια της ζωής τους, που σου προκαλεί τρόμο. Την ψήφο εκείνων που συλλέγουν ακόμη τα απομεινάρια των απανθρακωμένων ανθρώπων τους για να τα θάψουν.
Αυτοί που μαύρισαν τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας πριν προλάβουν καν ν’ ανθίσουν.
ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ Ο,ΤΙ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ. Η ψυχή τους είναι μαύρη. Η σκέψη τους, τα ιδανικά τους, η αισθητική τους...όλα μαύρα. Μαυρίστε λοιπόν άφοβα αυτά τα ψυχικά βαμπίρ που επιβιώνουν αποστραγγίζοντας τις ψυχές των ανθρώπων. Κανείς να μην πατήσει στα εκλογικά κέντρα την ημέρα των εκλογών. Αντιδράστε στο Θάνατο. Τουλάχιστον μη τον στηρίξετε με την ψήφο σας.

ΓΕΝΙΚΗ (αν είναι δυνατόν ολοκληρωτική) ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ

Ίσως η φαντασία μου είναι πολύ μεγάλη όπως με κατηγορεί ο 'ελληναράς', συγγνώμη ο 'ελληνισμός' ήθελα να πω. Και όντως θα συνεχίσω να μελετώ. Προτιμώ όμως να μελετήσω αντί των θεόπνευστων ιντερνετικών πηγών που μου προτείνει ο 'ελληνικά και δυνατά', συγγνώμη 'ο ελληνισμός' (πως μπερδεύομαι έτσι!) τους ίδιους τους 'Πατέρες της Εκκλησίας'. Τον 'ιερό' Χρυσόστομο, τον 'Μέγα' Βασίλειο, τον επίσης 'Ιερό' Αυγουστίνο και γενικώς όλη τη συμμορία των κομπλεξικών, μισάνθρωπων καλογέρων που διαμόρφωσαν το Δόγμα αυτής της απίθανης θρησκείας

ΔΟΚΙΜΙΟ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

β. Τα συναισθήματά μου

Πάντα πίστευα ότι τα συναισθήματα είναι το σπουδαιότερο κομμάτι της ψυχής του ανθρώπου και συνάμα το πιο καταπιεσμένο. Γιατί αυτός συνήθως λειτουργεί βάσει της λογικής χάριν της οποίας υποκρίνεται, προσποιείται και συμβιβάζεται. Φοβάται για παράδειγμα να δείξει την αντιπάθεια, πολύ δε περισσότερο το μίσος του στο πρόσωπο που τυχόν τον προκαλεί σκεπτόμενος τις συνέπειες της πράξης του. Δεν επιτρέπεται να αντιπαθεί ένα συγγενή (όταν μάλιστα εκείνος βρίσκεται σε μια υψηλότερη κοινωνική βαθμίδα από τον ίδιο), διότι όχι μόνον θα χαρακτηρισθεί αρνητικά από τον περίγυρό του, αλλά ίσως κάποια στιγμή να χρειαστεί την βοήθεια του στον κοινωνικό ή επαγγελματικό στίβο για αυτό που συνήθως χαρακτηρίζουμε ρουσφέτι ή – ευγενικότερα – «χέρι βοήθειας». Έτσι ντύνεται ένα πλατύ χαμόγελο, το χαμόγελο της οχιάς, και υποκρίνεται, ώσπου να του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για να «τακτοποιήσει» τον αντιπαθή χωρίς να φανεί και φυσικά χωρίς να του δημιουργηθούν τα λεγόμενα «προβλήματα συνείδησης».
Δεν σκοπεύω φυσικά, να υποκριθώ ότι δεν έχω βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση και όχι άπαξ. Προσποιήθηκα κι εγώ τον ρόλο του καλού συγγενή, φίλου, συνανθρώπου γιατί δεν είχα το κουράγιο να αντιδράσω με τον τρόπο που ήθελα. Όμως ποτέ δεν χτύπησα ύπουλα κανένα ακόμη κι όταν δέχτηκα τέτοια χτυπήματα «κάτω απ’ τη ζώνη».
Υπάρχουν άνθρωποι που μισώ θανάσιμα. Που θα ήθελα να τους προξενήσω μεγάλο κακό. Όπως ένα γέρο λιγδιάρη, καμπουρωτό με μαγκουρίτσα και βρωμερή ανάσα που με σπρώχνει στο λεωφορείο μεταδίδοντάς μου το άγχος του επικείμενου τέλους του μαζί με τις ψείρες του παλτό και των λιγοστών μαλλιών του. Ω, πόσο θα’ θελα – και το λέω με όλη τη μνησικακία και την χαιρεκακία μου – να κλωτσήσω την μαγκούρα του ώστε να σωριαστεί χάμου κι εγώ από πάνω του να γελάω. Και θα το έκανα αν δεν υπήρχαν οι γνωστές συνέπειες. Κι εγώ σιχαίνομαι τη δημοσιότητα και – κυρίως – βαριέμαι τα τρεχάματα. Και μη μου πει κανείς ότι θα επρόκειτο για ύπουλο ή αναίτιο χτύπημα σε ανήμπορο άνθρωπο. Ύπουλο δεν θα ήταν εκ των πραγμάτων: δεν θα το έκανα πίσω από την πλάτη του. Αναίτιο σίγουρα δεν θα ήταν διότι αυτός ο άνθρωπος εδώ και χρόνια μου μεταδίδει τις ασθένειές του και τα μικρόβιά του. Κι όσο πάλι για το «ανήμπορος» πραγματικά αδιαφορώ. Ούτε εκείνος θα δίσταζε να με χτυπήσει αν εγώ ήμουν ο «ανήμπορος».
Πάντως στις περιπτώσεις του συμβιβασμού μου αισθάνομαι πολύ άσχημα, έχω τύψεις. Γι αυτό και τελευταία τ’ αποφεύγω και συνήθως φτύνω κατάμουτρα όσους μ’ ενοχλούν. Μ’ αυτό που μ’ αρέσει περισσότερο είναι η ώρα της εκδίκησης. Υπάρχουν δυο απόψεις για την εκδίκηση. Μερικοί λένε πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται πάντα κρύο. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η εκδίκηση πρέπει να είναι άμεση. Και οι δυο απόψεις, πιστεύω είναι σωστές ανάλογα με την περίπτωση. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που η εκδίκηση πρέπει να είναι ακαριαία έστω κι αν οδηγήσει σε σφάλματα.
Φαντάζομαι ήδη πως μερικοί αναγνώστες θα κουνάνε με αγανάκτηση το κεφάλι. Πού είναι ο ανθρωπισμός μου, η καλοσύνη μου, η αγάπη μου; Έ, λοιπόν δεν έχω. Δεν είχα ποτέ μου, αλλά πιστεύετε τάχα ότι έχετε εσείς.
Εγώ ξέρω να μισώ. Άρα ξέρω και ν’ αγαπώ. Πολλούς ακούω τελευταία να μιλάνε για αγάπη, για ειρήνη, για καλοσύνη. Πώς μπορείς να αγαπήσεις αν δεν ξέρεις να μισείς; Πώς θα απολαύσεις την ειρήνη αν δεν έχεις πολεμήσει; Πώς θα νοιώσεις καλοσύνη για κάποιον αν δεν έχεις νοιώσει ποτέ κακία.
Βέβαια δεν έχω εισπράξει ποτέ αγάπη. Όχι τουλάχιστον από τους φίλους, τους συντρόφους, τις παρδαλές γυναίκες με την συμπεριφορά της πόρνης και την αναζήτηση του αγοραίου έρωτα. Όμως υπάρχουν πράγματα στη ζωή που γεννιώνται μαζί μας και ίσως δεν πεθαίνουν με μας.
Έτσι μπορώ, ξέρω να προσφέρω αγάπη σε όποιον την αξίζει. Το τραγικό είναι πως κανείς δεν τη χρειάζεται. Κανείς δεν τη θέλει. Κανείς δεν τη ζητά. Βαθιά μέσα του, στα μύχια της ψυχής του, κάθε άνθρωπος προτιμά να τον μισούν και να τον φοβούνται παρά να τον αγαπούν και να τον εκτιμούν, να του μιλούν, όμως ειλικρινά όσο σκληρό κι αν είναι αυτό.
Αν, λοιπόν, κανείς δεν έχει ανάγκη την αγάπη μου, εγώ μπορώ, αβασάνιστα να του χαρίσω το μίσος μου. Ακόμη, ακόμη και την αδιαφορία μου, που ίσως πρόσκαιρα να μην ενοχλεί, δεν αποκλείεται όμως να έρθει καιρός που θα είναι πολλαπλάσια οδυνηρή απ’ το μίσος όλων των ανθρώπων μαζί. Και πραγματικά το εύχομαι.

2. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

α. εσωτερικη ψυχολογια

Δεν προτίθεμαι να κάνω τον μεγάλο ψυχολόγο και σοφό, πιστεύω, εντούτοις, ότι ο καθένας μας είναι σε θέση να ψυχολογήσει τουλάχιστον τον εαυτό του, εκτός – ίσως – από τους φρενοβλαβείς.
Πουθενά, λοιπόν, στα γύρω μου πράγματα δεν έχω βρει τέτοια αναστάτωση όπως μέσα στην ψυχή μου.
Νομίζω ότι κάθε ψυχική μας κατάσταση καθρεφτίζεται σε πολλές από τις καθημερινές μας συνήθειες. Κι αντιστρόφως πολλές από τις καθημερινές μας λειτουργίες δεν γίνονται επειδή έτσι πρέπει ή επειδή τις έχουμε συνηθίσει, αλλά επειδή η ψυχική μας κατάσταση μας τις επιβάλλει ασύνειδα ή υποσυνείδητα.
Αν, λοιπόν κάποιος δει το δωμάτιό μου θα φρίξει: Άστρωτο κρεββάτι, ρούχα πεταμένα στις καρέκλες αλλά και στο πάτωμα, στο τραπέζι ένα συνοθύλευμα από βιβλία, τετράδια, στυλό, εφημερίδες, κατσαβίδια, ρολόγια, κασετόφωνα και μουσικά όργανα. Παντού μπορείς να βρεις το πιο παράταιρο για το μέρος αντικείμενο. Αυτή, λοιπόν, η ακαταστασία που με χαρακτηρίζει στις καθημερινές μου ασχολίες απορρέει από την χαώδη εσωτερική μου κατάσταση.
Μη βιαστείτε, όμως, να κουνήσετε συγκαταβατικά το κεφάλι, με προσποιητή θλίψη. Είναι πια τόσος καιρός που έχω συνηθίσει την αναστάτωση αυτή. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που μ’ αρέσει και με βοηθά. Μαζοχισμός θα πείτε. Μα εγώ πάντα πίστευα ότι ο μαζοχισμός και ο σαδισμός είναι ένστικτα κι ως εκ τούτου βαθιά ριζωμένα στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Κι ανεξάρτητα το πώς εκφράζονται στον καθένα είναι αδύνατον να απαλλαγούμε απ’ αυτά και ίσως δεν πρέπει κιόλας.
Ο ανάστατος ψυχικός μου κόσμος παρά ταύτα μου δημιουργεί συχνά προβλήματα. Για παράδειγμα σπανιότατα μπορώ να δω μια πτυχή της ζωής μου μ’ αυτό που λένε «αισιόδοξο μάτι». Είμαι σε γενικές γραμμές πεσιμιστής και … «υποφέρω» από μια έμφυτη κατάθλιψη.
Αυτό βέβαια μου ενσταλάζει συχνά πολύ πίκρα στην ψυχή και μου εμφυτεύει ιδέες τολμηρές και ακραίες, αλλά άλλες στιγμές έχει μεγάλη γοητεία. Είναι στιγμές δηλαδή που αισθάνομαι διαφορετικός και αυτό στ’ αλήθεια μ’ αρέσει. Το ότι έχω ανησυχίες, αντιδράσεις, το ότι σιχαίνομαι μέχρι θανάτου αυτό τον κόσμο, το ότι πνίγομαι ζώντας σ’ αυτή την κοινωνία δεν είναι σημάδι ξεκάθαρο πως δεν έχω προσβληθεί από την αναλγησία, τον χοντροπετσισμό, τον μικροαστισμό, την αγοραστική μανία τις νόσους δηλαδή από τις οποίες πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος; Και την ίδια στιγμή που οι «ταγοί» – πνευματικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί – έχουν πέσει με τα μούτρα στον αγώνα για το ποιος θ’ αναδειχθεί περισσότερο διεφθαρμένος και καταστροφικός από τους άλλους, δεν είναι άραγε σημαντικό ότι έχω τη δύναμη να κοιτάξω περιφρονητικά όλους αυτούς τους ηλίθιους που κομπορρημονούν ασύστολα δίνοντας απίθανα ατελεύτητες υποσχέσεις και δημαγωγούν το πλήθος; Θα ρωτήσει, ίσως, κάποιος τί κέρδισα; (Ερώτηση καλοβολεμένου στην πολυθρόνα μικροαστού). Τίποτα ! Χωρίς περιστροφές ομολογώ ότι είμαι χαμένος. Μ’ έχουν στριμώξει σε μια γωνιά. Με πατούν με μια τεράστια σιδερένια σόλα. Ο ψυχοφθόρος αγώνας που επεχείρησα να κάνω – αν το επεχείρησα στην πραγματικότητα – απέτυχε παταγωδώς. Βρίσκομαι χάμου συντετριμμένος πριν καλά καλά φτάσω τα είκοσι μου χρόνια. Μα είναι, αλήθεια, το μόνο πράγμα για το οποίο μπορώ να αισθάνομαι περήφανος. Προσπάθησα, γλοιώδεις αρουραίοι, δεν παραδόθηκα άνευ μάχης όπως εσείς.
Βέβαια η αποτυχία είναι ένα γεγονός που δεν μου περιποιεί τιμή. Δεν το αρνούμαι πως είμαι αποτυχημένος. Και περισσότερο γιατί απέμεινα μόνος. Μετά από τόσες ελπίδες, τόσα όνειρα κατάλαβα ότι έχω ηττηθεί. Πάντα είχα μια κατάθλιψη, μια απαισιόδοξη στάση, πριν μερικά χρόνια όμως είχα πιστέψει πως μπορώ να τ’ αλλάξω αυτό. Τώρα βλέπω πόσο αφελής ήμουν. Ακόμα κι αν πετύχαινα κάτι, ακόμη κι αν όλα άλλαζαν ξαφνικά και όλα όσα είχα επιθυμήσει πραγματοποιούνταν πάλι θα είχα αποτύχει γιατί η αλλαγή είναι αλλαγή μόνον όταν είναι διαρκής. Όταν αντικαθιστάς ένα status μ’ ένα άλλο status το μόνο που έχεις πετύχει είναι μια τρύπα στο νερό ή το στην καλύτερη περίπτωση στο χιόνι. Γι αυτό μιλώντας χωρίς ενδοιασμούς και απαλλαγμένος από πάθη οφείλω να διακηρύξω: Κανείς αγώνας δεν δικαιώνεται ποτέ.
Το τραγικότερο είναι ότι κατάλαβα πως ό,τι είχα αναγορεύσει σε ιδανικό ήταν απλησίαστο, ό,τι έθεσα ως πρότυπο ήταν πολύ υψηλό για μένα. Όποιον θαύμασα για τη σωματική του ρώμη και ομορφιά, την ψυχική του ευδιαθεσία, την αισιοδοξία του, την πίστη του στον αγώνα, την αίσθηση της αυτοσιγουριάς και της ανωτερότητάς του δεν μπόρεσα να τον μιμηθώ.
Περπατώ στους δρόμους, ανακατεύομαι με το πλήθος, μα πάλι είμαι μόνος. Ακούω σαν όνειρο τις φωνές γύρω μου κι αδιαφορώ. Μιλώ μόνον στον εαυτό μου με ειλικρίνεια ενώ μ’ αρέσει πολλές φορές να σκαρώνω παραμυθένιες ιστορίες και να τα λέω στους άλλους όχι τόσο για να τους σοκάρω ή για να κάνω επίδειξη, μα επειδή αυτό που λέω είναι σαν να το έχω ζήσει. Κι όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων το πιστεύω κι εγώ ο ίδιος και μάλιστα η ψυχική μου διάθεση μεταβάλλεται ωσάν να δέχεται τις πραγματικές συνέπειες αυτών των φανταστικών ενεργειών μου. Και επειδή συνήθως αυτά που σκαρφίζομαι είναι δυσάρεστα για μένα νοιώθω μια ακατάπαυστη πίεση και ψυχική μιζέρια. Γι αυτό το περίεργο συνήθειό μου θ’ αναφερθώ και παρακάτω.
Τώρα όμως, ολοκληρώνοντας την ψυχολογική μου ανάλυση πρέπει να εντοπίσω τις αιτίες για όσα γεμίζουν την ψυχή μου.
Γενικώς ήμουν πάντα ανεξάρτητος χαρακτήρας. Δεν δεχόμουν επιβολές και καταπίεση. Όταν ήμουν μικρός απέφευγα να παίζω με τ’ άλλα παιδιά γιατί συνήθιζαν να χωρίζονται σε ομάδες με συγκεκριμένους – τους ίδιους πάντα «αρχηγούς». Εγώ σιχαινόμουνα αυτή τη διαδικασία όταν οι «αρχηγοί» διάλεγαν τις ομάδες τους και περίμενα πότε κάποιος θα διαλέξει εμένα (από τις τελευταίες επιλογές). Από την άλλη πάλι έβρισκα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο διάβασμα ή στο να παίζω μόνος.
Είναι λοιπόν προϊόν του χαρακτήρα μου η κατοπινή μου απομόνωση και τελικά η κατάθλιψη παρά το ότι και οι εμπειρίες μου ως παιδί δεν συνέβαλαν καθόλου προς την αντίθετη κατεύθυνση αφού ήσαν για μένα ιδιαίτερα δυσάρεστες και τραυματικές.

ΔΟΚΙΜΙΟ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Θα επιχειρήσω να γράψω ένα δοκίμιο αυτοκριτικής και αυτογνωσίας και θ’ αναφέρω στο τέλος το λόγο για τον οποίο το κάνω.
Πριν αρχίσω θα ήθελα να κάνω σαφές το γεγονός ότι έχω πλήρη γνώση του ποιος είμαι, του τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω καθώς και του γιατί είμαι έτσι και όχι κάπως αλλιώς.
Αν πάλι κάνω λάθος, αυτό δεν σας αφορά. Ό,τι όμως, γράφω είναι άκρως υποκειμενικό και ενστάλλαγμα της προσωπικής μου κρίσης.
(Καλό θα ήταν οι επίδοξοι αναγνώστες να είχαν γνωριστεί πρώτα με την ποίηση του Κ. Καρυωτάκη. Έτσι θα με νοιώσουν βαθύτερα).

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΥΝΘΟ ΕΥΒΟΙΑΣ

Ανήλικοι βιαστές στοιχειώνουν τα όνειρα αθώων ψυχών. Το εκαπιδευτικό σύστημα ανακηρύσσεται, επισήμως πλέον σε προαγωγό ψυχοκτόνων ανθρωποειδών δίχως συνείδηση.
Η κοινωνία νίπτει μεγαλοπρεπώς τας χείρας της. Καφκική κόλαση και ακόμα κοιμόμαστε -πορωμένα άδικοι- τον ύπνο του δικαίου.
Κοινωνία ρατσιστική ως το κόκκαλο, μισαλόδοξη, μικροπεπής. Ό,τι δεν μας αφορά άμεσα, δεν μας αφορά καθόλου.
Έτοιμοι πάντα να στηλιτεύσουμε, να καταγγείλουμε -αυτόπτες και αυτήκοοι (ψευδο-) μάρτυρες στα τηλεδικεία των 8- το κακό και ύστερα να το ξορκίσουμε και ν’ αλλάξουμε το κανάλι της μίζερης τηλε-ζωής μας.
Μέχρι να συμβεί σε μας. Μέχρι να κοιτάξουμε μέσα μας, το ζώο που κουβαλάμε οι ίδιοι. Αυτό που θεριεύει μέρα με τη μέρα, τρεφόμενο με την αδιαφορία μας, με το μικρο-συμφέρον μας, με την απανθρωπιά μας.
Αυτό που χιλιάδες χρόνια φιλοσοφίας και επιστήμης δεν κατάφεραν ακόμα να εξαλείψουν.

Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ορθοδοξία = Ορθή δόξα = ορθό Δόγμα. Το Δόγμα αντίκειται στην ελεύθερη σκέψη και συνεπώς στον Έλληνα Λόγο. Η Θεολογία είναι Φιλοσοφία διότι η Θεολογία δεν είναι Δογματική.

Είναι λάθος η άποψη ότι η Ορθοδοξία δεν ήταν πάντα αντιδραστική. Ο ευσεβισμός δεν ξεκίνησε στη Δύση, αλλά στο Βυζάντιο ως καλογερίστικο (=μισάνθρωπο) κίνημα. Καλογερισμός = Μονοφυσιτισμός. Δηλαδή η θεία φύσις του Χριστού απορροφά την ανθρώπινη. Συνεπώς κάθε ανθρώπινη ιδιότης είναι κατώτερη και κατακριτέα. «Ο χριστιανισμός ήταν από την αρχή, ουσιαστικά και ριζικά, κορεσμός και αηδία για τη ζωή, που αποκρύβονται και μεταμφιέζονται μόνον με την παραποίηση της πίστης σε μιαν ‘άλλη ζωή’, σε μιαν ‘καλύτερη ζωή’. Το μίσος του ‘κόσμου’, ο αναθεματισμός των ‘παθών’, ο φόβος της ομορφιάς και της ηδονής, ένα μελλοντικό υπερπέραν που επινοήθηκε για να διασύρει καλύτερα το παρόν και κατά βάση μια επιθυμία για το μηδέν, για τον θάνατο, για την ανάπαυση ως το ‘Σάββατο των Σαββάτων’ – όλα αυτά καθώς και η απόλυτη απαίτηση του χριστιανισμού να λογαριάζει μόνο τις ηθικές αξίες, μου φάνηκε πάντα ως η επικινδυνωδέστερη μορφή, η πιο ανησυχαστική μας ‘βούληση εκμηδένισης’» Φρίντριχ Νίτσε «Δοκίμιο Αυτοκριτικής για την ‘Γέννηση της Τραγωδίας’»
Ιουδαϊσμός = γραμμική αντίληψη ζωής => Εκ του μηδενός δημιουργία => Προπατορικό Αμάρτημα => Τιμωρός Θεός => Θάνατος. Αυτό είναι το πνευματικό υπόβαθρο του χριστιανισμού. Εκείθεν και το μίσος των καλόγερων για τον κόσμο, για τη ζωή, για την ομορφιά .Στη βυζαντινή αγιογραφία οι μορφές των αγίων είναι αποστεωμένες, σχεδόν εξαϋλωμένες, τα χρώματα σκοτεινά, μουντά, όλα συμβολίζουν το πέρασμα σε μιαν άλλη διάσταση, μη ανθρώπινη. Αγιότης για τον χριστιανισμό = Άρνηση της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό καταδικάζονται από μεγάλους εκκλησιαστικούς Πατέρες (π.χ. Ιωάννης Χρυσόστομος) η ομορφιά, η χαρά, ο έρωτας:
«Μετά δακρύων δούλευε τω Θεώ» Ι. Χρυσόστομος
«Πένθος γέλωτος λυσιτελέστερον» του αυτού.
«Μίσησε την ομορφιά» Εφραίμ ο Σύρος
«Μακάριοι οι πεινώντες, μακάριοι οι κλέοντες, μακάριοι οι μισούμενοι υπό των ανθρώπων» Ιωάννης ο Νηστευτής.
«Αν ο κόσμος είναι του Θεού, τα έργα του κόσμου είναι του Δαίμονα…Η τραγωδία και η Κωμωδία είναι σχολείο εγκλημάτων και ακολασίας, αίματος και διαφθοράς, ασέβειας και βλασφημίας…» Τερτυλλιανός
Για τον χριστιανισμό ο Διόνυσος είναι ο Διάβολος γι’ αυτό οι απεικονίσεις του Σατανά στην χριστιανική εικονογραφία-ζωγραφική έχουν τα χαρακτηριστικά του Πανός – Διονύσου, Ο δε Απόλλων είναι μωρός καθότι «η σοφία του κόσμου τούτου μωρία εστίν»
Η δε ιερά εξέταση δεν εφευρέθη στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία, απλώς εκεί συστηματοποιήθηκε.. Την εποχή του Κωνσταντίνου του επικληθέντος Μεγάλου (ο τίτλος ‘Μέγας’ για τους χριστιανούς δεν είχε ποτέ σχέση με την ηθική, την ανδρεία, τη σοφία ή οτιδήποτε άλλο σήμαινε στους αρχαίους Έλληνες, αλλά αποδίδονταν σε όσους περιποιούσαν τιμή για την Εκκλησία ανεξάρτητα αν ήσαν δολοφόνοι, μοιχοί, αιμομίκτες ή ακόμη και ειδωλολάτρες εντός ή εκτός εισαγωγικών) στην Αντιόχεια λειτουργούν τοπικά εκκλησιαστικά δικαστήρια (= ιεροεξεταστικά κέντρα), όπως καταγγέλλει ο Λιβάνιος σε επιστολή του προς τον Αυτοκράτορα, όπου δικάζουν τους «ειδωλολάτρες», όσους δηλαδή επιμένουν στην πατρώα θρησκεία. Οι επίσκοποι μάλιστα συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου καθώς κατάσχουν τις περιουσίες των κατηγορουμένων και τις προσαρτούν στην εκκλησιαστική περιουσία. Οι μπράβοι του αρχιεπισκόπου Αντιοχείας ξυλοκοπούν, εκβιάζουν, δολοφονούν τους Έλληνες (το όνομα Έλλην αποτελούσε το ίδιο κατηγορία επ’ αθεΐα που μπορούσε να επισύρει ποινή θανάτου), δηλητηριάζουν τις πηγές στους περιβόλους των αρχαίων ναών, δηώνουν τις οικίες και τους ναούς των «απίστων»,. Επισήμως ο επίσκοπος διακηρύσσει ανεξιθρησκεία (κατ’ απόλυτη συμφωνία με την γραμμή του αυτοκράτορα ο οποίος δεν είχε ως στόχο την κατάργηση των άλλων θρησκειών –ο ίδιος άλλωστε ήταν Μιθραϊστής-, αλλά την επιβολή του χριστιανισμού ως παράλληλης των άλλων και κοινή για όλους τους λαούς της αυτοκρατορίας, ως αντέρεισμα στην καταρρέουσα και μη ηθικά δικαιωμένη κοινή λατρεία του αυτοκράτορα ) στην πράξη όμως διώκει, απειλεί, αρπάζει περιουσίες των εθνικών και με διάφορα προσχήματα τους επιβάλει εξαντλητικές φορολογίες και πρόστιμα.
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Αλεξάνδρεια, σιτοβολώνα της αυτοκρατορίας όπου ο αρχιεπίσκοπος (Πάπας Αλεξανδρείας) είναι ο απόλυτος άρχων με μεγαλύτερη εξουσία και από τον βασιλικό αντιπρόσωπο! Η φρικιαστική σφαγή της Υπατίας, οι αναρίθμητες καταστροφές αρχαίων ναών που κυριολεκτικά εκθεμελιώθηκαν και αποκορύφωμα ο εμπρησμός της μεγάλης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας είναι ανατολικά, δηλαδή ‘ορθόδοξα’ κατορθώματα.
Η διαφορά μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας οφείλεται στην άσβεστη φλόγα του ελληνικού πνεύματος που με καμμιά δύναμη – εξουσία δεν κατέστη δυνατόν να καταπολεμηθεί και ενώ η Εκκλησία αρχικώς εξαπέλυσε λυσσαλέο πόλεμο κατά παντός ελληνικού επιστρατεύοντας συγγραφείς όλων των βαθμίδων πνευματικότητος (Απολογητές: σχεδόν αμόρφωτοι και μη ελληνικής καταγωγής οι περισσότεροι, Αποστολικοί Πατέρες: υβριστές και λαϊκιστές ήσσονος ευφυΐας και μόρφωσης, Μεγάλοι Πατέρες: ανωτέρας μορφώσεως και γνώστες της ελληνικής φιλοσοφίας) μετ’ ου πολύ αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει και μπροστά στον κίνδυνο της παταγώδους αποτυχίας και της εξαφανίσεως της νέας θρησκείας επεχείρησε τη «μεγάλη σύνθεση». Και ο Έλλην Εωσφόρος Λόγος μπόλιασε την σκέψη πολλών εκκλησιαστικών ανδρών. Ο Ωριγένης επεχείρησε πρώτος την σύνθεση. Το σύστημα του είναι καθαρά πλατωνικό γι’ αυτό και κατεδικάσθη (τρεις φορές από Οικουμενικές Συνόδους και αναρίθμητες από τοπικές) δι’ αφορισμού ακόμα και αιώνες μετά τον θάνατό του!
Ουσιαστικά όμως ο χριστιανισμός δηλητηρίασε τον ελληνικό τρόπο σκέψης προσπαθώντας να τον καταστρέψει ύπουλα εκ των έσω. Έτσι προχώρησε μέσω Αποστολικών, Μειζόνων Τοπικών, αλλά και Οικουμενικών Συνόδων στην αποκήρυξη των έντονων και ενοχλητικών για τους Έλληνες ιουδαϊκών θρησκευτικών παραδόσεων, όπως την περιτομή, τον χρόνο εορτασμού του Πάσχα, τις περί κατωτερότητος της γυναικός αντιλήψεις (ολότελα ξένες για τους Έλληνες), και υιοθέτησε τις ιερές ημερομηνίες, λατρείες και σύμβολα των Ελλήνων (γιορτή Ηλίου, Ανθεστήρια, Λατρεία του Διονύσου και του Ορφέως, άμπελος, ποιμήν κλπ) δίνοντας τους νέο περιεχόμενο ακραία ιδεοκρατικό – θεοκεντρικό σε αντίθεση με τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που αυτά είχαν στην αρχαία Ελλάδα. Υιοθέτησε δηλαδή τις έως τότε παραμελημένες – αποκηρυκτέες ιδέες του Παύλου και εφήρμοσε τον πλήρη παυλιανισμό με κορυφαίους εκπροσώπους τους Μεγάλους Πατέρες (Μ. Αθανάσιος, Γρηγόριος Θεολόγος, Καππαδόκες Πατέρες, Ιωάννης Χρυσόστομος, Μέγας Φώτιος κ.α.) οι οποίοι πραγματοποίησαν την ψευδεπίγραφη «Μεγάλη Σύνθεση».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εφηύρε, διακήρυξε και πιστά εφήρμοσε το σύνθημα «ες γην φέρειν) και η άποψη των χριστιανών περί φιλελληνισμού της Ορθοδοξίας είναι τεράστιο ψέμμα όπως και οι γελοιότητες περί «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού. Αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν ότι η ανατολική ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αναγκασμένη να ακολουθεί, σχεδόν συρόμενη από τα πόδια, τις εξελίξεις. Διότι το ελληνικό πνεύμα έστω και σκλάβο, έστω και διωκόμενο και επισήμως αποκηρυγμένο έβρισκε πάντα τον τρόπο να επιβιώνει και κατά περιόδους να ανατέλλει σαν ήλιος μέσα στο πηχτό σκοτάδι του θρησκευτικού μεσαίωνα.
Ακόμη και την εποχή που οι εθνικοί καίγονταν ως μάγοι, μεγάλοι άνδρες θαυμαστές του Ελληνικού Λόγου και κάτοχοι της ελληνικής σοφίας έριχναν τη γροθιά τους στο θρησκευτικό κατεστημένο. Από τον Ιουλιανό τον Μέγα (παραβάτη για τους χριστιανούς) έως τον Πλήθωνα και τους Παλαιολόγους (=Παλαιός Λόγος).
Το πνεύμα της Ελλάδος επεβίωσε μέσα σε όλες τις κακουχίες και έδωσε το φωτεινό παρόν στην προσπάθεια ανάστασης του γένους και της προπαρασκευής της Επανάστασης του ’21. Ο άγνωστος της Ελληνικής Νομαρχίας, ο Κοραής, ο Ρήγας, ακόμη και άνθρωποι της Εκκλησίας (Βενιαμίν Λέσβιος, Κοσμάς Αιτωλός κ.α.) και φυσικά οι μεγάλοι οπλαρχηγοί – ήρωες της Επανάστασης (Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης κ.α.), άλλοι με υπονοούμενα και άλλοι ξεκάθαρα (π.χ. Κοσμάς Αιτωλός: «Γκρεμίστε τις Εκκλησίες και φτιάξτε Σχολεία») επανέστησαν το ελληνικό πνεύμα. Αυτοί πραγματοποίησαν την Επ-ανά-σταση του Έλληνος Λόγου.

Το ίδιο δεν συνέβη στη Δύση. Κοινός γεννήτωρ τόσο του δυτικού όσο και του νέο-ελληνικού (μετά Χριστόν Ελλάς) τρόπου σκέψεως είναι ο Χριστιανισμός ήγουν Ιουδαιοχριστιανισμός δηλ. η ιουδαϊκή αντίληψη περί ζωής (γραμμική αντίληψη της ιστορίας, θεοκεντρική θεώρηση, φόβος για τον τιμωρό Θεό, δογματισμός και τυπολατρεία στο θρησκεύειν, μισαλλοδοξία).
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το ιουδαιοχριστιανικό μικρόβιο στη Δύση βρήκε πρόσφορο έδαφος καθώς οι επιδράσεις από τις ελληνικές αποστολές ήσαν μακρινές και όχι πλατιές μιας και οι Έλληνες διακρίνονταν από έναν ελιτισμό, όχι με τη δυτική έννοια του σνομπισμού, αλλά με τη σημασία του πυθαγόρειου ρητού «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Απέδιδαν δηλαδή μεγάλη σπουδαιότητα στην προπαρασκευή των ατόμων που θα δέχονταν τις μεγάλες ιδέες και έτσι αυτές κατέστησαν κτήμα μόνον της πνευματικής ελίτ των λαών (Δρυίδες- ιερείς). Επίσης δεν ήσαν και βαθιές καθώς οι Έλληνες ποτέ δεν επέβαλαν την σκέψη τους με τη βία. Το ‘όποιος θέλει οπίσω μου ελθείν’ είναι ελληνικό.
Οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο δυτικός τρόπος σκέψης δημιουργήθηκε από τον Προτεσταντισμό, στην πραγματικότητα όμως ακριβώς αυτός ο ιουδαιοχριστιανικός τρόπος σκέψης γέννησε τον Προτεσταντισμό. Η μοιρολατρία (ματαιότης ματαιοτήτων…) οδήγησε στην άποψη ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα . Αφού ισχύει ο απόλυτος προορισμός το άτομο είναι ανεύθυνο για τις πράξεις του. Όλα επιτρέπονται γιατί όλα είναι εκ Θεού. Συνεπώς το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» θριαμβεύει και εν τέλει καταλήγει στην οικονομιστική αντίληψη: «time is money”.
Η απόλυτη διαστροφή της ελληνικής σκέψης (πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα αντί του αρχαιοελληνικού πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος) οδήγησε τους Ευρωπαίους στον οικονομιστικό τρόπο ζωής. Όλες οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις καθώς και τα status – καθεστώτα αναφέρονται σε οικονομιστικές έννοιες: Φεουδαλισμός - Αγροτική Επανάσταση, Φιλελευθερισμός – Γαλλική Επανάσταση, Σοσιαλισμός – Οχτωβριανή Επανάσταση).
Στον ρωμαιοκαθολικισμό υιοθετείται ο φαρισαϊσμός και το «αλάθητο του Πάπα». Έτσι δημιουργείται το παπικό κράτος διαμορφώνεται ο παποκαισαρισμός (σε αντίθεση με τον καισαροπαπισμό του «Βυζαντίου»). Η Εκκλησία καθίσταται ο απόλυτος άρχων που νομιμοποιεί ή και εκθρονίζει αυτοκράτορες και όλοι προσεταιρίζονται το Βατικανό βλέποντας το ως μέσω ισχύος και συνεπώς πλουτισμού. Με τις ευλογίες του εκάστοτε Πάπα ισχυροποιείται ο φεουδαλισμός και η Εκκλησία (= ο Πάπας) αποτελεί τον Μέγα Φεουδάρχη Για όποιον αντιδρά για κοινωνικούς, ταξικούς, επιστημονικούς ή θρησκευτικούς λόγους υπάρχει και η ιερά εξέταση!
Συνεπώς ο επίσκοπος (Πάπας) είναι η ίδια η Εκκλησία ενώ στην Ανατολή ο επίσκοπος απλώς ηγείται της εκκλησίας «εις τύπον Χριστού».

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι στη Δύση ο Έλλην Λόγος διαστρεβλώθηκε και κακοποιήθηκε με αποτέλεσμα να καταλήξει στον Ορθολογισμό με την δυτικοευρωπαϊκή έννοια του όρου = Ιντελεκτουαλισμός. Ορθός Λόγος δεν σημαίνει πάντα Αληθής Λόγος. Αποτελεί τερατούργημα της δυτικής σκέψης δηλ. απάτη και νοθεία του γνήσιου Λόγου του ελληνικού πνεύματος. Ευρωπαϊκή σκέψη => αντικειμενικά κριτήρια => Ορθός (=Καθαρός) Λόγος.
Αντιθέτως στην ανατολή επιχειρήθηκε η «Σύνθεση» η οποία παρήγαγε το κίβδηλο κατασκεύασμα του «ελληνοχριστιανισμού».