Μια προσεκτική ανάγνωση της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας μπορεί να μας οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα ως προς την πρωτοφανή κατάπτωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και ν’ αναδείξει την αδήριτη ανάγκη της γενικής αποχής από τις προσεχείς εκλογές.
Η ίδια η πρόταση της αποχής, ακούγεται σε κάποιους –πριν από μερικά χρόνια και σε μένα τον ίδιο- ως μια ηττοπαθής παραίτηση από το κυριαρχικό δικαίωμα της συμμετοχής δια της ψήφου στα κοινά της χώρας και της επιλογής των αντιπροσώπων μας στη Βουλή.
Και όμως, η έσχατη παρακμή και η εξοργιστική ανικανότητα των αντιπροσώπων αυτών –ή έστω της συντριπτικής πλειοψηφίας των- μετουσιώνει την πρόταση της αποχής από άβουλη στάση δειλίας σε σάλπισμα αλλαγής και λαϊκής κυριαρχίας. Και ιδού πως:
Μπορεί άραγε κάποιος υγιώς σκεπτόμενος πολίτης αποφασίζοντας να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική παρακμή να επιλέξει την λευκή ψήφο ή το άκυρο ψηφοδέλτιο; Όχι! Οι εξουσιαστές φρόντισαν να προστατευθούν από τέτοιες λαϊκές αποφάσεις και να αχρηστεύσουν την επιλογή τούτη. Έτσι μας ανακοίνωσαν ανερυθρίαστα ότι τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια θα προσμετρώνται υπέρ του πρώτου κόμματος. Είναι λοιπόν προφανές ότι μια τέτοια επιλογή θα ήταν όχι μόνον μάταιη, μα κι επικίνδυνη. Διότι θα πρέπει να αναρωτηθούν όσοι σκόπευαν να διαμαρτυρηθούν με τον τρόπο αυτό, μήπως θα είναι η δική τους ψήφος που θα προσφέρει την κυβερνητική αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, που άλλως δεν θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση.
Δεν νομίζω ότι οι διαστροφικοί εξουσιαστές θα είναι και πολύ δυσαρεστημένοι για την αύξηση των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων, ιδίως αν αυτά θα τους εξασφαλίσουν μια νέα αυτοδύναμη τετραετή κυριαρχία.
Μπορεί μήπως ο εχέφρων και αγανακτισμένος πολίτης να προκρίνει την στήριξη ενός μικρότερου κόμματος, ώστε να σπάσει την παντοδυναμία του δικομματισμού; Όχι! Κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, αν όλοι όσοι θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε συναποφασίζαμε να ψηφίσουμε ένα μόνο, συγκεκριμένο κόμμα από τα λεγόμενα μικρότερα. Είναι προφανές, όμως ότι δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ διότι οι ιδεολογικές μας προκαταλήψεις δεν μας επιτρέπουν μεγάλα λογικά άλματα. Ας πούμε για παράδειγμα ότι προτείνουμε ως κοινή επιλογή το ΚΚΕ. Πόσοι δεξιοί δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι θα συνομολογήσουν στην στήριξη του; Κι αν επιλέξουμε τον ΛΑΟΣ, πόσοι αριστεροί δεν θα ανατριχιάσουν και μόνον με αυτή την ιδέα; Μια τέτοια συμφωνία θα προϋπέθετε την ύπαρξη ενός κόμματος μη ιδεολογικά φορτισμένου, ένα τέτοιο κόμμα, όμως θα ήταν μάλλον χειρότερο του δικομματισμού. Θα ήταν ένα κόμμα δημοσιοσχετίστικο, άχρωμο, άνευρο, τυχοδιωκτικό. Θυμηθείτε για παράδειγμα την τύχη του κόμματος Αβραμόπουλου, που προσπάθησε να παρουσιαστεί ως ένα απολιτικό, life style κόμμα, χωρίς συγκεκριμένες αρχές και ιδεολογία. Μα ποιος θα ψήφιζε κάτι τέτοιο;
Αν πάλι επιλέγαμε να στηρίξουμε ο καθένας ένα διαφορετικό μικρό κόμμα, θα πετυχαίναμε τον κατακερματισμό της ψήφου διαμαρτυρίας σε πολιτικούς σχηματισμούς του 0,00...κάτι τοις εκατό, οπότε και σ’ αυτήν την περίπτωση θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα με την επιλογή της λευκής ή της άκυρης ψήφου. Τα μικροσκοπικά ποσοστά που θα συγκεντρώσουν τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα θα προστεθεί στη δύναμη του πρώτου, όποιο κι αν είναι αυτό, εξασφαλίζοντας του κυβερνητική αυτοδυναμία.
Εγκλωβισμός; Οι αδίστακτοι εξουσιαστές έχουν σχεδιάσει πολύ καλά το παιχνίδι τους.
Αντίθετα, η επιλογή της συνειδητής αποχής είναι πολύ πιο αποτελεσματική και ασφαλής. Κατ’ αρχήν είναι σαφές ότι ανέκαθεν ο μεγαλύτερος φόβος του δικομματισμού δεν ήταν ένας τρίτος πόλος που θα έμπαινε σφήνα ανάμεσα στους ‘αιώνιους’ αντιπάλους. Αυτό το έχουν αριστοτεχνικά αποκλείσει. Ο ψυχοπαθολογικός φόβος τους ήταν πάντα η αποχή. Θυμηθείτε ότι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, ήταν σε πλήρη ισχύ ο διαβόητος νόμος περί της μη συμμετοχής στις εκλογές. Η πρωτοφανής αυστηρότητά του αποσκοπούσε στην τρομοκράτηση των πολιτών, ώστε να μη τολμήσουν να αρνηθούν τη συμμετοχή τους στο εκλογικό τσίρκο, που έστηναν τα δυο μεγάλα κόμματα. Για την προάσπιση δήθεν, του δημοκρατικού πολιτεύματος ίσχυε ο πιο αντιδημοκρατικός νόμος που ψηφίστηκε ποτέ. Προέβλεπε ποινές φυλάκισης, χρηματικό πρόστιμο, μακρόχρονη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και αδυναμία έκδοσης διαβατηρίου, κατ’ ουσίαν λοιπόν απαγόρευση εξόδου από τη χώρα!
Σε πλήρη δικαίωση της λαϊκής ρήσης ‘ο φόβος φυλάει τα έρημα’ το αδίστακτο δικομματικό κτήνος εκβίαζε συνειδήσεις, απειλούσε με βαριές ποινές όποιον τολμούσε να αντιδράσει κατ’ αυτόν τον τρόπο, ως αν η συμμετοχή στις εκλογές δεν ήταν δικαίωμα του πολίτη, αλλά υποχρέωσή του!
Έτσι ο δικομματισμός διασφάλιζε την εξουσία του και απέτρεπε εκδηλώσεις αμφισβήτησής του, και με τον καιρό η απειλή, έγινε συνήθεια, διαμόρφωσε νοοτροπίες και οι πολίτες ήσαν πλέον πεπεισμένοι ότι συμμετέχουν στις εκλογές όχι από τον φόβο των κυρώσεων, αλλά διότι αυτό ήταν το...καθήκον τους!!! Αφού λοιπόν επετεύχθη το παράλογο να μεταλλαχθεί μια κοινωνική και νομική σύμβαση σε φυσική αναγκαιότητα, ο συγκεκριμένος νόμος ατόνησε και περιέπεσε σε αχρησία, ποτέ όμως δεν καταργήθηκε έως σήμερα (είπαμε ‘ο φόβος φυλάει τα έρημα’).
Οι εξουσιαστές ποτέ δεν έπαψαν να φοβούνται την αποχή. Όχι την αποχή της απολιτικής θεώρησης, την μοδάτη αδιαφορία των κομψευόμενων και περί άλλα τυρβαζόντων μελών των clubs των νεόπλουτων και των υποστηρικτών του τέλους των ιδεολογιών. Η θεώρηση της εκλογικής διαδικασίας ως ένα μπανάλ κατάλοιπο των αδικαιολόγητων πολιτικών παθών του περασμένου αιώνα, που προβάλλουν όλοι αυτοί οι δήθεν, καθόλου δεν βλάπτει και συνεπώς δεν προβληματίζει το δικομματισμό. Οδηγεί σε μια σταδιακή αμερικανοποίηση του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού βίου της χώρας, την οποία οι εξουσιαστές ευχαρίστως δέχονται, αν δεν την επιδιώκουν κιόλας.
Αυτό που φοβούνται είναι η πολιτικά συνειδητοποιημένη και ιδεολογικά θωρακισμένη απόφαση για αποχή, διότι είναι δυνατόν να παρασύρει, να ξεσηκώσει, να φουσκώσει το ποτάμι της λαϊκής αντίδρασης, να ενώσει ιδεολογικά αλλότριους, αλλά ηθικά παρόμοιους ανθρώπους. Αν το ποτάμι αυτό ξεχειλίσει τότε θα παρασύρει το σάπιο σκάφος του δικομματισμού και το τσακίσει στα απόκρημνα βράχια της λαϊκής οργής.
Παραδέχομαι ότι μια αποχή της τάξης του 30-40% δεν είναι ικανή να γκρεμίσει τα κάστρα της εξουσίας. Ίσως προκαλέσει στους έγκλειστους σ’ αυτό, κάποιο τσίμπημα ανησυχίας ή μια σοβαρή δικαιολογία για να επαναφέρουν σε ισχύ τις κυρώσεις του παλαιού, ρυπαρού νόμου τους. Φανταστείτε όμως μια γενική αποχή που θα φτάνει το 80% ή ακόμη περισσότερο. Καμιά κυβέρνηση, καμιά αντιπολίτευση, καμιά Βουλή δεν θα μπορεί να σταθεί μετά από μια τόσο ηχηρή αποδοκιμασία. Θα είναι μια σαφής ετυμηγορία ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει πια οριστικά. Τα αναχρονιστικά κόμματα της ελληνικής πραγματικότητας οφείλουν να αυτοδιαλυθούν και να δώσουν τη θέση τους σε νέα σχήματα, στελεχωμένα με ανθρώπους νέους, ανθρώπους με οράματα για τον τόπο, με ιδανικά και όρεξη για δουλειά.
Ακόμη, όμως κι αν οι βρικόλακες της πολιτικής πραγματικότητας, αρνηθούν να δουν το προφανές, ακόμη κι αν στυλώσουν σα γέρικα μουλάρια τα πόδια, αρνούμενοι να μας αδειάσουν τη γωνιά, είναι βέβαιο ότι θα έχει γίνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την αναπόφευκτη απόσυρσή τους. Θα είναι η αρχή του τέλους τους και τίποτα μετά απ’ αυτό δεν θα είναι πια το ίδιο. Το λαϊκό κίνημα θα βαδίσει σταθερά προς την απαλλαγή του από την ‘προστασία’ των διεστραμμένων εξουσιαστών. Θα απαγκιστρωθεί από παγιωμένες συμπεριφορές του παρελθόντος, όπως την τυφλή, δογματική υποστήριξη ενός κόμματος από οικογενειακή παράδοση, από συμφεροντολογικά κίνητρα για ρουσφέτια και διευκολύνσεις, από την ψυχοπαθή λατρεία στα πρόσωπα των νεποτιστών αρχηγών. Ο πολιτικός καραγκιόζης θα έχει πλέον εκμετρήσει τον βίο του.
Ασφαλώς είμαι αρκούντως πραγματιστής για να γνωρίζω ότι τίποτε απ’ αυτά δεν θα συμβεί. Οι οργισμένοι και αγανακτισμένοι συμπολίτες μου, όχι μόνον θα προστρέξουν στις κάλπες, αλλά και θα ψηφίσουν πάλι τα ίδια κόμματα, τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που ψήφιζαν πάντα, εφευρίσκοντας για να ξεγελάσουν τον εαυτό τους κάποια δικαιολογία για την στάση τους, όπως φταίνε οι προηγούμενοι που δεν προέβλεψαν ή οι σημερινοί διέλυσαν τον παράδεισο που οι προηγούμενοι είχαν στήσει στο τόπο. Γνωστά, θλιβερά και τετριμμένα όλ’ αυτά. Τετριμμένες και οι κατάρες και οι αφορισμοί εναντίον των πάντων μετά από τις συμφορές, τις καταστροφές και τις τραγωδίες. Πάντα όλοι οι πολιτικοί φταίνε καθόλου όμως εμείς που τους ψηφίζουμε.
Ένας λαός που αρνείται την ελευθερία του δεν είναι άξιος να δημιουργήσει τίποτα. Ποτέ. Ας τρέξουμε λοιπόν πάλι να αποδείξουμε το πόσο οι πολιτικοί μας είναι γνήσια αντίγραφα των πολιτών που τους εκλέγουν. Η διαφθορά, η ανηθικότητα, η προπέτεια, η εθελοτυφλία, η πνευματική έρημος είναι πρωτίστως ανάμεσά μας και γι’ αυτό μπορεί και προβάλλεται και –φυσιολογικά- γιγαντώνεται στο επίπεδο της εξουσίας.
Αν μας έχει μείνει έστω μια στάλα από το ελληνικό πνεύμα, που τόσο συχνά, αλλά και τόσο άδικα, αρεσκόμαστε να επικαλούμαστε ότι κληρονομήσαμε από τους ευκλεείς προγόνους μας, αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια. Να βγούμε από τον βούρκο. Από το τέλμα του πνευματικού θανάτου, στο οποίο βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο.
