Wednesday, February 27, 2008

ΚΟΣΣΟΒΟ. ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ Ή ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου και της στάσης που πρέπει να τηρήσει η χώρα μας ως προς την αναγνώριση ή μη της νέας κρατικής οντότητας.

Πολλές και διαφορετικές απόψεις έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό, αλλά οι περισσότερες δυστυχώς κραυγάζονται μέσω των παραθύρων διαφόρων τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και ‘ενημερωτικών’ εκπομπών, με αποτέλεσμα να είναι ήκιστα διαφωτιστικές του θέματος και –ασφαλώς- ως επί το πλείστον ανεύθυνες.

Στην εφημερίδα ‘Ο Κόσμος του Επενδυτή’ του Σαββάτου 24 Φεβρουαρίου 2008, σε παραπολιτικό σχόλιο διάβασα ότι διαφορετικές απόψεις ακούγονται και εντός των κομμάτων (πράγμα βέβαια φυσιολογικό) και δημιουργούνται σοβαρές διχογνωμίες. Το σχόλιο συγκεκριμένα αφορούσε στο ΠΑΣΟΚ και ήταν το εξής:

‘Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ήταν ο μόνος από τα μέλη του πολιτικού Συντονιστικού Οργάνου (του ΠΑΣΟΚ), που υποστήριξε ότι Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει να στηρίζει τους Σέρβους. Σύμφωνα με την άποψή του θα πρέπει να προσεγγίσει τον αλβανικό εθνικισμό, ο οποίος είναι σε πλήρη έξαρση. Περίπου θεωρεί αναπότρεπτη εξέλιξη τη «Μεγάλη Αλβανία». Αυτό θα βάλει, μελλοντικά, φωτιά και στα Σκόπια και πιθανότατα θα δημιουργήσει προβλήματα και σε μας, εάν κάποιοι εγείρουν θέμα «Τσαμουριάς». Εξάλλου σύμφωνα με τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη, η Ελλάδα θα πρέπει να ζυγίσει, σε σχέση με τους Σέρβους, το γεγονός ότι στη χώρα μας ζουν περίπου 1.000.000 Αλβανοί μετανάστες.’

Δεν γνωρίζω αν και κατά πόσον το δημοσίευμα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά η θέση που αποδίδεται στον κύριο Χρυσοχοΐδη είναι πολύ σοβαρή κι ενδιαφέρουσα και θα πρέπει να εξεταστεί με πολλή προσοχή.

Εδώ και πολλά χρόνια έχει επικρατήσει στη χώρα μας μια τυφλή εμμονή στην περίφημη ‘ελληνο-σερβική’ φιλία, που μας... επιβάλει διπλωματικές κινήσεις και εθνικές πολιτικές, απόλυτα προσαρμοσμένες, για να μην πω υποταγμένες, σ’ αυτή την ακραία ιδεοληψία, που έχει καταστεί δόγμα στην εξωτερική μας πολιτική.

Ασφαλώς δεν καταφέρομαι γενικώς κατά της ελληνο-σερβικής φιλίας, αλλά δεν είναι δυνατόν ο αφορισμός αυτός να αίρεται υπεράνω των εθνικών συμφερόντων της χώρας.

Οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν να εξετάσουν το ζήτημα της αναγνώρισης ή μη του Κοσσυφοπεδίου και να αποφασίσουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και όχι με το σκεπτικό να μη δυσαρεστήσουν τη φίλη γείτονα. Είναι πρωτοφανές στη διεθνή σκηνή, η εξωτερική πολιτική μιας χώρας να καθορίζεται με βάση το συναίσθημα και όχι τον πολιτικό ρεαλισμό.

Στο θέμα του Κοσσόβου, θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν παράγοντες όπως οι αμερικανικές πιέσεις και οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες συνέπειες που θα επιφέρει στη χώρα μας η τυχόν απόρριψη της θελήσεως των ΗΠΑ, εξίσου όμως να ζυγιστούν και οι συνέπειες στην ελληνο-ρωσική προσέγγιση που επιχειρείται επιτυχώς τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν έμπειροι –θέλω να πιστεύω- διπλωμάτες, διεθνολόγοι, πολιτικοί για να υπολογίσουν τα οφέλη και τις ζημίες που θα προκύψουν από κάθε απόφαση και να χαράξουν μια υπεύθυνη πολιτική, που θα αυξάνει τα πρώτα και θα μειώνει τις δεύτερες.

Το συμπέρασμα είναι πως είτε μπορέσουμε να κρατήσουμε μια επαμφοτερίζουσα στάση που να ικανοποιεί τους πάντες είτε χρειαστεί να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε, η οποιαδήποτε απόφαση μας δεν μπορεί να στηρίζεται σε συναισθηματικές εξάρσεις και ιδεοληπτικούς παρωπιδισμούς, αλλά στον πολιτικό ορθολογισμό και στην μακρόπνοη και υπεύθυνη στρατηγική για τη χώρα.

Εξ’ άλλου οι φίλοι μας οι Σέρβοι, αν είναι πραγματικοί φίλοι, θα μας κατανοήσουν, ακριβώς όπως τους κατανοήσαμε κι εμείς όταν, τα εθνικά τους συμφέροντα τους υποχρέωσαν να αναγνωρίσουν την ΠΓΔΜ με το όνομα ‘Μακεδονία’!

Monday, February 25, 2008

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ 'ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ'

Δεν είναι ποτέ εύκολο να αποτινάξεις τα βαρίδια της πραγματικότητας που σε κρατάνε κολλημένο στη γη.
Δεν είναι εύκολο να υπερβείς τις δεσμεύσεις, τις υποχρεώσεις, τις βιοτικές ανάγκες, ακόμη και τις τυχαίες αντιξοότητες της καθημερινότητας (ιδαίτερα αν καταδικάστηκες να διαμένεις σ' ένα τόσο ανέμπνευστο τόπο όπως η σύγχρονη Ελλάδα)
Κάποτε όλ' αυτά, και κάποτε ίσως και κάτι βαθύτερο σε οδηγούνε στην απουσία. Στην απομόνωση. Στην απόσυρση από τα κοσμικά.
Ξέρω πως αυτό δεν είναι το σύνηθες για ένα 'κανονικό' blog, αλλά πότε δεσμεύτηκα για οποιαδήποτε κανονικότητα.
Εν πάση περιπτώσει θα προσπαθήσω εφεξής να είμαι πιο συνεπής στις αναρτήσεις μου, αλλά ποτέ -υπόσχομαι- δεν θα γίνω τυπικός.