Friday, April 25, 2008

ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθούμε τη συνεχή σύσφιξη των σχέσεων της χώρας μας με τη Ρωσία. Η συνεργασία των δυο χωρών γίνεται ολοένα στενότερη και πολυεπίπεδη. Έτσι μετά από τη συνεργασία στο πεδίο της ενέργειας επακολούθησε η αγορά των ρωσικών αρμάτων μάχης και τώρα εξυφαίνεται μια νέα συμφωνία για αγορά οπλικών συστημάτων.
Αυτό καθεαυτό το γεγονός βεβαίως ουδέν κακόν έχει καθώς η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, όπως αυτά -καλώς ή κακώς- εννοούνται από τα σύγχρονα έθνη-κράτη επιβάλλουν την ευελιξία στις συμμαχίες και όχι τη μονοδιάστατη προσήλωση σε έναν μόνον ισχυρό, όταν μάλιστα αυτός δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται για τα συμφέροντα μιας παραδοσιακά συμμάχου χώρας, θεωρώντας την αφοσίωσή της ‘δεδομένη’.

Αυτό που είναι ανησυχητικό, νομίζω είναι ο πατροπαράδοτα επιπόλαιος τρόπος που οι ελληνικές κυβερνήσεις ασκούν την εξωτερική πολιτική και που τόσες συμφορές έχει επιφέρει στον τόπο.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι σχεδόν πάντα κοντόφθαλμη, τυχοδιωκτική, καιροσκοπική και σπανιότατα διαθέτει μακρόπνοη στρατηγική. Συνήθως δε καθορίζεται από τον χρυσό κανόνα του ρωμαίικου: ‘βλέποντας και κάνοντας’.
Επί του προκειμένου, λοιπόν: Έχει μελετήσει η ελληνική κυβέρνηση και οι διπλωματικοί κύκλοι που τη ‘συμβουλεύουν’ την αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχει προβλέψει πώς και πότε θα εκδηλωθεί. Κι έχει, άραγε εκπονήσει ανάλογα σχέδια ελιγμού και αποφυγής των συνεπειών αυτής της αντίδρασης;
Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Υπάρχουν κάποιοι ανόητοι που λένε συνεχώς ότι μόλις πάμε ενάντια στα συμφέροντα των Αμερικανών αυτοί θα μας δείξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την οργή τους. Όταν δε περνάει ο καιρός δίχως την αναμενόμενη, κατά την άποψή τους, αντίδραση, οι ίδιοι ανακουφισμένοι λένε ότι ο κίνδυνος ξεπεράστηκε, η υπερδύναμη μας συγχώρεσε.
Παραγνωρίζουν όλοι αυτοί, οι αφελείς, δήθεν ειδήμονες ότι η συμπεριφορά των ΗΠΑ στην εξωτερική τους πολιτική είναι ξεκάθαρα συμπεριφορά αυτοκρατορίας (ιμπέριουμ). Οι ΗΠΑ δεν ενεργούν ποτέ εν βρασμώ και ποτέ απροσχεδίαστα. Όλες τους οι ενέργειες, ασχέτως της κατάληξής των, είναι πολύ καλά και από πολύ καιρό σχεδιασμένες ακόμη κι όταν εμάς μας φαίνονται ως ‘άμεση απάντηση’
Αυτό λοιπόν, που ‘γλιτώσαμε’ σήμερα δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι δεν θα το βρούμε μπροστά μας αύριο.
Και οι σχέσεις μας με τη Ρωσία, που σαφώς ενοχλούν τον αμερικανικό παράγοντα, θα αντιμετωπιστούν από το ιμπέριουμ στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο, που ασφαλώς θα είναι πολύ οδυνηρός για μας, αν δεν μπορέσουμε να τον προβλέψουμε και –με τους κατάλληλους διπλωματικούς χειρισμούς- να τον αποτρέψουμε.
Το ίδιο και στο θέμα των Σκοπίων. Αν μείνουμε να θριαμβολογούμε για τη δήθεν μεγάλη μας επιτυχία, και τον ‘τσαμπουκά’ που επιδείξαμε, βγάζοντας τη γλώσσα μας στην υπερδύναμη (τέτοιος υπερφίαλος λαός δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει σε όλους τους τόπους, σε όλους τους αιώνες!) και δεν φροντίσουμε να συμβάλλουμε στην όσο το δυνατόν συντομότερη επίλυση του προβλήματος, πολύ σύντομα θα δούμε ο αυτοθαυμασμός μας να μετατρέπεται σε αυτοκτονία.
Τονίζω πως δεν είμαι a priori κατά των σχέσεων με τη Ρωσία. Αντιθέτως. Κάθε καλά οργανωμένη διπλωματική κίνηση συμβάλλει στην ενίσχυση της διεθνούς θέσεως της χώρας, και συνεπώς στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, που είναι και το τελικό ζητούμενο (διότι τα υπόλοιπα περί υπερήφανου και ‘μεγάλου’ έθνους είναι ούτως ή άλλως εθνικιστικά κουραφέξαλα)
Πέστε μου όμως τι οργανωμένο έχει γίνει στην νεώτερη Ελλάδα από τη στιγμή της κήρυξης της Επανάστασης του 1821 κι εντεύθεν;
Και σκεφτείτε και το εξής:
Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν ένα φιλοαμερικανικό τόξο που να περικλείει τη Ρωσία (την άνοδο της οποίας ασφαλώς και φοβούνται, όπως θα όφειλε να κάνει κάθε σοβαρή αυτοκρατορία). Στα πλαίσια αυτά δημιουργούν προτεκτοράτα σε όλα τα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή.
Έτσι δημιουργήθηκε η Βοσνία, το Κόσσοβο, το αυτόνομο ακόμη (αύριο πιθανόν ανεξάρτητο) Κουρδιστάν. Έτσι στρατεύθηκαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στο άρμα τους, η Αλβανία, η ΦΥΡΟΜ, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουκρανία, η Γεωργία και οι υπόλοιπες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες του Καυκάσου.
Θεωρείτε ότι η... ‘εθνικά υπερήφανη’ Ελλάδα θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδια τους. Είναι βέβαιον πως αν πολυζορίσουμε τα πράγματα, θα επιχειρήσουν να μας βγάλουν τελείως από το παιχνίδι, πολύ απλά δημιουργώντας ένα νέο ‘ανεξάρτητο’ προτεκτοράτο στη Δυτική Θράκη, το οποίο θα αναγνωρίσουν ταχύτατα, οι μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, αφήνοντάς μας να παλεύουμε για τα δίκαιά μας, στον εδώ και χρόνια ξοφλημένο ΟΗΕ.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ή –αν θέλετε- τι μπορεί να κάνει τότε η Ρωσία για να μας υπερασπιστεί. Αν κρίνουμε από την περίπτωση του Κοσσόβου, μάλλον όχι και σπουδαία πράγματα!