Μεγάλος σάλος έγινε τελευταία στη χώρα μας με αφορμή την τέλεση –για πρώτη φορά- ΄γάμων’ μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Ασφαλώς η Ελλάς (Ελλήνων-Χριστιανών) για ακόμη μια φορά διακρίθηκε στη δημοκρατικότητα και την προοδευτικότητά της, με τους γνωστούς πρωτοστατούντες κατά των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων που ομίλησαν για αίσχη, εγκλήματα ή –κάποιοι- έκαναν ακόμη και βοτανολογία (με αναφορές στην…ερωτική ζωή των λουλουδιών!), για να μας αποδείξουν το εκ Θεού θεσμοθετημένο ‘φυσιολογικό’…
Το να ασχοληθεί όμως κανείς με τις απόψεις των εγχώριων φασιστών είναι μάλλον υποτιμητικό για τον ίδιο. Ένας άλλο παρονομαστής των ‘αταίριαστων’ γάμων είναι -κατά τη γνώμη μου- πολύ πιο χρήσιμο και ενδιαφέρον να εξεταστεί.
Τί είναι εκείνο που ωθεί τους ομοφυλόφιλους να διεκδικούν πεισματικά τη μίμηση των θεσμών της ‘καθώς πρέπει’ κοινωνίας των ετερόφυλων; Ποια πρεμούρα τους έχει πιάσει με την ‘νομιμοποίηση’ των κατά τ’ άλλα ‘έκνομων’ σχέσεών τους;
Ακούω πολύ συχνά από τους ίδιους τη γελοία δικαιολογία, ότι βασικός τους στόχος είναι η δια του γάμου νομική κατοχύρωση του συντρόφου τους. Και εννοούν λόγους οικονομικούς, φορολογικούς, κληρονομικούς κλπ. Αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο απομακρυσμένοι από τη σύγχρονη κοινωνία; Δεν ζουν μέσα στον κόσμο; Δεν γνωρίζουν τίποτα από διοικητικές πράξεις, κληρονομικό δίκαιο, απλές νομολογίες που είναι σε θέση να διασφαλίσουν τη ζωή των ίδιων και των συντρόφων τους; Αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι έτσι, καθώς οι περισσότεροι, που εμφανίζονται και στις τηλεοράσεις φαίνονται άνθρωποι μορφωμένοι (τουλάχιστον στοιχειωδώς) ώστε να γνωρίζουν τους δεκάδες εναλλακτικούς τρόπους που έχουν για να κατοχυρωθούν νομικά-οικονομικά. Συμπεραίνω, λοιπόν εύλογα, ότι οι περί νομικής κατοχύρωσης αερολογίες δεν είναι παρά απλά προσχήματα.
Ο λόγος της εμμονής τους δεν είναι αυτός. Μήπως είναι –όπως κάποιοι συμπληρώνουν- η ανάγκη τους να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους; Να ζήσουν επίσημα και αποδεκτά από την κοινωνία με τον άνθρωπο που επέλεξαν. Θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν με πολυπείθουν. Κατ’ αρχήν ο γάμος, όπως έχει αποδειχτεί επανειλημμένως στα σύγχρονα χρόνια, όχι μόνον δεν αποτελεί επιστέγασμα του έρωτα, αλλά πολύ συχνότερα μετατρέπεται σε παράγοντα διάλυσης της σχέσης λόγω της κουραστικής συνήθειας (ρουτίνας) που επικρατεί στη ζωή δυο ανθρώπων που δεν έχουν καμιά άλλη διέξοδο και είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουν καθημερινά ο ένας τις ιδιοτροπίες του άλλου. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε –πράγμα άτοπο, αλλά έστω- ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι άλλου είδους άνθρωποι, και στην κοινωνική τους ομάδα η μονογαμία είναι ύψιστο αγαθό, οι δε σχέσεις τους διέπονται από τον ύψιστο βαθμό αγάπης, αλληλοκατανόησης και αλληλεγγύης, έρχομαι να τους ρωτήσω τι πραγματικά θα τους προσφέρει μια νομική επικύρωση της σχέσης; Την αποδοχή από την κοινωνία (και δη την ελληνική;) Μα οι αντιδράσεις των συντηρητικών συνανθρώπων τους, η απαξίωση και η περιφρόνηση που συνοδεύει την ‘ιδιαιτερότητά’ τους στη σεξουαλική ζωή, δεν οφείλεται στη μη νομιμοποίηση της σχέσης τους δι’ ενός θεσμού. Δεν πρόκειται εδώ για την ‘σπιτωμένη παστρικιά’ των ελληνικών ηθογραφικών ταινιών των δεκαετιών του ‘50 και ‘60. Για την αποδοκιμαστέα κοινωνικά συμβίωση της ‘μη στεφανωμένης’ γυναίκας που θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί μόλις το κυρίαρχο αρσενικό αποφάσιζε να περάσει το κατώφλι της εκκλησίας με την αγαπητικιά του. Τότε εκείνη έπαυε να είναι αποδιοπομπαία, γινόταν ‘κυρία’ και απολάμβανε την αποδοχή της κοινωνίας. Εδώ προφανώς δεν πρόκειται να υπάρξει κάτι αντίστοιχο. Παντρεμένα ή μη τα ομόφυλα ζευγάρια θα είναι πάντα στόχος κοινωνικού ρατσισμού τουλάχιστον όσο κυριαρχεί η αντίστοιχη νοοτροπία και η θρησκευτική ηθική των Ελλήνων.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Στο περιοδικό ‘Κ’ της Καθημερινής της Κυριακής 15-06-08, διάβασα ένα άρθρο που παρουσίαζε ένα θέμα για τους γάμους των ομοφυλοφίλων. Φιλοξενούσε το περιοδικό της καλής εφημερίδας ένα αντίστοιχο ρεπορτάζ της New York Times, όπου παρουσιάζονταν συνεντευξιαζόμενα ομόφυλα νεαρά ζευγάρια από την Αμερική.
Μάλιστα φωτογραφήθηκαν σε μια ολοφάνερα στημένη φωτογράφηση που δεν είχε καμιά σχέση με την καθημερινή τους ζωή, εκτός αν ο αμερικανός φωτογράφος επιμένει, ότι οι ήρωες του κυκλοφορούν εντός του σπιτιού, μαγειρεύουν και κάνουν καθαριότητα με τα σικάτα κοστούμια τους που θυμίζουν επεισόδια της ‘Τόλμης κα Γοητείας’. Βέβαια τα συγκεκριμένα ζευγάρια αποτελούνται από γόνους καλών και μάλλον ευκατάστατων οικογενειών. Διαβιούν σε πολυτελή σπίτια, έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα που κερδίζουν από μια ‘αξιοπρεπή’ εργασία και δεν έχουν καμιά σχέση με τους ομοφυλόφιλους που φαντάζεται ο μέσος Έλληνας όταν αναφέρεται σε αυτήν την κοινωνική ομάδα. Οι άνθρωποι αυτοί μετέχουν ισότιμα στο ‘αμερικανικό όνειρο’!
Μήπως λοιπόν αυτό το όραμα είναι που εμπνέει και τους Έλληνες ομοφυλόφιλους; Μήπως ο πραγματικός λόγος της διεκδίκησής τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον ραγδαία αυξανόμενο μικροαστισμό τους;
Η ομοφυλοφιλία (όπως και η αμφιφυλία) συνδέθηκε στενά με τη σεξουαλική απελευθέρωση, με τον προοδευτισμό, με το σπάσιμο του κατεστημένου. Με κοινωνικές διεκδικήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων (και των φυλών), το δικαίωμα στη διαφορετικότητα.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σπρώχνει τους σύγχρονους ομοφυλόφιλους, στην απάρνηση αυτής καθ’ εαυτής της διαφορετικότητας για την οποία τόσοι προγενέστεροι αγωνίσθηκαν; Τι είναι αυτό που τους κάνει να επιζητούν την επίσημη και πανηγυρική ένταξή τους στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό; Στον γάμο και τη δημιουργία οικογένειας. Σε μια κοινή και συνηθισμένη ζωή; ‘Σε έναν θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες;’ Όπως γράφει και ο ποιητής; Σε ποια στροφή χάθηκε η επαναστατικότητά τους; Η πρωτοπορία τους; Η καλλιτεχνική τους φύση; Μήπως στην ίδια στροφή που έχασαν την ψυχή τους και οι...σπουδαίοι επαναστάτες των οργισμένων δεκαετιών (‘60-‘70);
Μήπως εκεί που εγκαταλείφθηκε και η ‘επανάσταση’ από τους Γάλλους φοιτητές του ’68 ή την ελληνική ‘γενιά του Πολυτεχνείου’; Μήπως ενταχθούν κι αυτοί σύντομα στα πατροπαράδοτα μικροαστικά κόμματα και μετά από λίγα χρόνια ψηφοθηρούν εις βάρος των απλών, κοινωνικά αποδεκτών πλέον, και φοβισμένων ή ευνουχισμένων ομοφυλόφιλων ψηφοφόρων (κατά το πρότυπο των ετεροφυλόφιλων προβάτων);
Πολύ φοβάμαι ότι οι ‘παράδοξες’ τάσεις των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας, δεν είναι παρά μια μόδα, που εκπορεύεται έντεχνα και ύπουλα από τα ίδια σκοτεινά κέντρα, που έχουν καταφέρει να αποσιωποιήσουν κάθε φωνή αμφισβήτησης στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σεβαστά και προστατευόμενα (όπως ακριβώς και τα είδη προς εξαφάνιση) αρκεί να μη θίγουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών αφεντικών μας. Αρκεί όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα να συγκλίνουν προς ένα στόχο, την διατήρηση και την αύξηση της καταναλωτικής μάζας, που θα αγοράζει χωρίς να κρίνει, που θα χειροκροτεί χωρίς να αμφισβητεί, που θα δοξάζει τους ηγέτες του χωρίς να σκέφτεται.
Αυτό θέλει ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Αθύρματα χωρίς εγκεφαλικές λειτουργίες. Καταναλωτές με λοβοτομή, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων.
Είναι εξόχως οδυνηρό, απαισιόδοξο και θλιβερό το γεγονός ότι –καθώς φαίνεται- πετυχαίνει να βάλει στη μεγάλη, πολυποίκιλη μάζα της κοπαδοποίησης-κιμαδοποίησης, άλλη μια κοινωνική ομάδα, που έως τώρα διακρίνονταν για την εναντίωσή της στις καθωσπρέπει τακτικές του κατεστημένου. Ένα ακόμη πολέμιο του κομφορμισμού.
Η ανθρώπινη κοινωνία παραδομένη -σχεδόν αμαχητί- στον συντηρητισμό. Το μέλλον ζοφερό...
