Saturday, March 14, 2009

Thank God for the crisis?

Στην Καθημερινή της Κυριακής (8 Μαρτίου 2009) πληροφορήθηκα τη κυκλοφορία του βιβλίου του Ζαν Μισέλ Κατρπουέν ‘H παγκόσμια κρίση’. Ο Κατρπουέν υπήρξε επί σειρά ετών αναλυτής οικονομικών θεμάτων στην εφημερίδα Le Monde και έπειτα εκδότης περιοδικών παρόμοιας θεματολογίας.
Στο βιβλίο του επιχειρεί μια ανάλυση για τα αίτια που οδήγησαν στη σύγχρονη οικονομική κρίση και αναπόφευκτα επικεντρώνεται στην πρωτοφανή στην ιστορία απληστία και αρπακτικότητα των εκπροσώπων του καπιταλισμού, του οικονομικού μοντέλου που επεκράτησε σχεδόν παγκοσμίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα και θα έλεγα πιο σοκαριστικά παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι αυτό της γαλλικής Carrefour. Και πιο συγκεκριμένα τα σουτιέν με τη φίρμα της που η εταιρεία αυτή διαθέτει στα ράφια των καταστημάτων της. Τα σουτιέν κατασκευάζονται από μια κινεζική βιοτεχνία, που λειτουργεί ως υπεργολάβος μιας αντίστοιχης γαλλικής στην οποία η Carrefour είχε αναθέσει αρχικά την κατασκευή.
Τα σουτιέν αυτά πωλούνται στη Γαλλία αντί του ποσού των 20 €. Αντιγράφω από το σχετικό άρθρο της εφημερίδας πως κατανέμονται τα κέρδη από την πώληση κάθε σουτιέν:
- Τα Carrefour βάζουν στο ταμείο τους 10,81 ευρώ.
- Το γαλλικό κράτος εισπράττει 3,28 ευρώ ως ΦΠΑ.
- Η γαλλική βιομηχανία παίρνει 2,74 ευρώ.
- Τα έξοδα μεταφοράς και εκτελωνισμού είναι 0,44 ευρώ.
- Η κινεζική βιομηχανία που παρήγαγε το σουτιέν εισπράττει 2,73 ευρώ.
Από αυτά, 1,64 ευρώ αντιστοιχούν στην πρώτη ύλη, ενώ τα έξοδα παραγωγής είναι 0,82 ευρώ και το κέρδος του Κινέζου βιομήχανου 0,27 ευρώ.
- Τελικά, για τις εργάτριες που έφτιαξαν το σουτιέν μένουν… 10 σεντς.
Ας αναλογιστούμε ότι οι κινέζες εργάτριες που κατασκευάζουν τα ‘γαλλικά’ σουτιέν ανήκουν στους mingongs, 300 εκατομμύρια περιπλανώμενων εσωτερικών μεταναστών, που εργάζονται χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, υπό άθλιες, μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Αμέτρητες ώρες ανθρώπινου κόπου και προπάντων αθλιότητας κοστίζουν στον γαλλικό κολοσσό 10 σεντς ανά κομμάτι!
Αν λοιπόν αυτή ή μια άλλη –περισσότερο αληθινή- οικονομική κρίση καταφέρει να βάλει δυναμίτη στα θεμέλια ενός τέτοιου αλαζονικού, άδικου και άπληστου οικονομικού μοντέλου, αν καταφέρει να τινάξει στον αέρα τον απάνθρωπο Λεβιάθαν της ανηλεούς και συνεχώς αυξανόμενης αρπακτικότητας, τότε αξίζει να την καλωσορίσουμε κι αν χρειαστεί ν’ ανάψουμε οι ίδιοι το φιτίλι.

Saturday, March 7, 2009

Τα δένδρα της Κυψέλης και μια επιστολή προς τον Δήμαρχο

Όποιος έχει γνωρίσει από κοντά τον σημερινό δήμαρχο Αθηναίων κύριο Νικήτα Κακλαμάνη, όποιος έχει συζητήσει έστω και λίγο μαζί του θα έχει σίγουρα διαπιστώσει ότι πρόκειται για έναν έντιμο πολιτικό ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον συμφυρμό των πολιτικάντηδων που κυριαρχούν στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Σοβαρός και σεμνός, σύγχρονος και ανοιχτόμυαλος στις ιδέες του, μαχητικός και ασυμβίβαστος. μολονότι ανήκει στη λεγόμενη ‘συντηρητική’ παράταξη είναι πάντοτε έτοιμος να σε αιφνιδιάσει με κάποια πρωτοποριακή και προοδευτική πρόταση. Για όποιον έχει ακούσει τις απόψεις του είναι δεδομένη η οικολογική συνείδηση του ανθρώπου.
Υπό το πρίσμα αυτό θεωρώ ως εντελώς ακατανόητη την πρόσφατη απόφασή του να προβεί στο κόψιμο των δέντρων στην οδό Κύπρου στην Κυψέλη, που προκάλεσε τόσο μεγάλη αναστάτωση άμα δε και απογοήτευση τόσο στους κατοίκους της περιοχής όσο και σε όσους περίμεναν από τον κύριο Κακλαμάνη μια πιο σύγχρονη, αλλά –κυρίως- μια πιο ανθρώπινη πόλη. Και ανθρώπινη πόλη συνεπάγεται όχι τον περιορισμό, αλλ’ αντιθέτως τον πολλαπλασιασμό των χώρων πρασίνου στην τόσο ταλαιπωρημένη πρωτεύουσα.
Η απόφασή του δεν ήταν απλώς ακατανόητη, για όσους γνωρίζουν την ευαισθησία του δημάρχου στα θέματα αυτά, αλλά κυριολεκτικά κεραυνός εν αιθρία. Φυσικά, δεν σκοπεύω να αμφισβητήσω τις ειλικρινείς προθέσεις του, όπως ο ίδιος τις εξέθεσε δεσμευόμενος όχι μόνον για την επανατοποθέτηση των δένδρων μετά την κατασκευή του υπόγειου πάρκινγκ., αλλά για την δημιουργία ενός ευρύτερου χώρου πρασίνου πάνω από τον χώρο στάθμευσης.
Θα ήθελα όμως να απευθύνω μια ανοιχτή επιστολή στον ίδιο:
Αγαπητέ κύριε δήμαρχε, στην απόφασή σας αυτή, παραβλέψατε το γεγονός ότι οι Αθηναίοι πολίτες, έχουν –και δικαίως- κάθε λόγο να αμφισβητούν τις υποσχέσεις των δημοτικών και κρατικών αρχών σε αυτά τα θέματα διότι σε καμιά περίπτωση έως τώρα αυτές δεν τηρήθηκαν. Σε καμιά παρόμοια ανάπλαση χώρου, μετά την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ, δεν ακολούθησε η προϋποσχημένη δημιουργία χώρου πρασίνου. Δείτε τι έγινε στην Κάνιγγος, στην Κλαυθμώνος, στο Γουδή. Σε απέραντο χώρο τσιμέντου μετατράπηκε και η κάποτε κατάφυτη Πλατεία Κοτζιά. Μετά την κατασκευή του γκαράζ, ελάχιστο μόνο τμήμα της έχει μικρούς θάμνους και δεντράκια. Τα ίδια και στην πλατεία Αιγύπτου. Τα ίδια και στις πλατείες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν σταθμοί του μετρό, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την πλατεία Ομονοίας.
Σας θυμίζω μόνον, αγαπητέ κύριε δήμαρχε, τις εξαγγελίες τις σχετικές με την Κάνιγγος. Είχαν δοθεί εγγυήσεις ότι όσα δέντρα αφαιρεθούν για τις ανάγκες των εργασιών κατασκευής υπογείου πάρκινγκ, θα επαναφυτεύονταν ακριβώς στις πρότερες θέσεις τους. Όποιος περάσει από την πλατεία Κάνιγγος σήμερα μπορεί να αντιληφθεί την ισχύ των σχετικών εγγυήσεων.
Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις, αλλά αρκετές για να αντιληφθώ ότι η δενδροφύτευση πάνω από τέτοιες κατασκευές δεν είναι μόνον προβληματική, αλλά κι επικίνδυνη, διότι είναι αμφίβολο αν αυτές οι κατασκευές αντέχουν το βάρος ενός αλσυλίου από πάνω τους. Φυσικά κάτι τέτοοι δεν είναι αδύνατο, αφού εξαρτάται τόσο από τα υλικά κατασκευής των πάρκινγκ, όσο και από τον τρόπο της δενδροφύτευσης. Υπάρχουν άλλωστε αμέτρητα παραδείγματα από προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ολλανδία κ.α. Το ζήτημα όμως που κάνει την αντιγραφή αυτών των παραδειγμάτων αδύνατη είναι ακριβώς το ότι εδώ είναι Ελλάδα. Ο κάθε εργολάβος δρα ανεξέλεγκτα και κατά το δοκούν (το οποίο εξυπακούεται ότι είναι εκείνο που του υπαγορεύει το οικονομικό του συμφέρον). Έτσι καμιά αγαθή πρόθεση δημοτικού άρχοντα, δεν κατέστη δυνατόν να υλοποιηθεί, αφού εκ των υστέρων διαπιστώνεται ότι οι προδιαγραφές της κατασκευής δεν επιτρέπουν την πραγματοποίηση του επιθυμητού αρχικού σχεδιασμού. Έτσι οι μακέτες μένουν μακέτες και το τσιμέντο κερδίζει ολοένα και περισσότερα τετραγωνικά στην ήδη τσιμεντοκρατούμενη πόλη.
Εξάλλου όσα υπόγεια πάρκινγκ κι αν δημιουργηθούν δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα στάθμευσης στις γειτονιές της Αθήνας, όπως η Κυψέλη, διότι κανείς δεν μπορεί να πληρώσει το υπέρογκο κόστος για τη μόνιμη στάθμευση του αυτοκινήτου του σ’ αυτά (120 -170 € τον μήνα). Όλοι επιλέγουν τη φτηνή λύση της κατάληψης κάποιου πεζοδρομίου, έστω και αν θα χρειαστεί να κάνουν ατέρμονους κύκλους μέχρι να εντοπίσουν κάποιον ελεύθερο χώρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πάρκινγκ στην περιοχή της Κυψέλης, όπου όλοι γνωρίζουν πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα της στάθμευσης, εμφανίζουν πληρότητες που σπάνια ξεπερνούν το 40%. (Δείτε ενδεικτικά http://www.tvxs.gr/v4844).
Αγαπητέ κύριε Κακλαμάνη με την επιλογή σας αυτή, θεωρώ ότι προξενήσατε ζημία τόσο στην πολιτική σας εικόνα, όσο –και αυτό είναι το σημαντικότερο, και ξέρω ότι πρώτος εσείς θα το λέγατε αυτό- και στο περιβάλλον της περιοχής. Ίσως δεν μελετήσατε ακροθιγώς όλες τις συνιστώσες. Ίσως κάποιοι σας παρέσυραν. Αδυνατώ όμως να πιστέψω ότι ο ευαίσθητος πολιτικός που γνώρισα κάποτε μετεβλήθη έξαφνα και υπό την επήρεια της εξουσίας σε ‘σχιζοφρενή δολοφόνο (δένδρων εννοείται) με το πριόνι’, όπως σας λοιδορούν πολλοί.
Σας ζητώ να επανορθώσετε με εντιμότητα και γενναιότητα όπως κάνατε πάντα.