Κι έπειτα ξαναγυρίζεις στην απομόνωση. Στη γλυκιά μοναξιά των προστατευτικών τοίχων σου. Των βαμμένων με μπογιά παραίτησης και ένα λεπτό στρώμα βερνικιού απελπισίας. Σε σκούρο τόνο.
Από τα παράθυρα δεν μπορείς να κοιτάξεις κάτω τον δρόμο. Τα παράθυρα είναι καθρέφτες και το μόνο που βλέπεις είναι το είδωλο της εξοργιστικής ματαιοδοξίας σου να μορφοποιήσεις το χάος. Έτσι που σου γελάει ειρωνικά, κυνικά, με τα μάτια του να πετάνε φλόγες απαξίωσης και εξευτελισμού.
Κάθεσαι λίγο στον καναπέ, δήθεν να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ξεχαστείς, και το βλέμμα σου μένει καρφωμένο στο απροσπέλαστο παράθυρο. Σκέφτεσαι αν το άνοιγα; Αν το έσπαγα. Αν πήδαγα κάτω και γινόμουνα μια κόκκινη κηλίδα στον παγωμένο δρόμο;
Το παράθυρο δεν ανοίγει. Δε σπάει. Εγκλωβισμένος στον ίδιο σου τον προσωπικό χώρο. Αναγκασμένος να ακούς ξανά και ξανά τις ίδιες παρανοϊκές φωνές να δοκιμάζουν τις αντοχές σου. Τα ουρλιαχτά και τις οιμωγές. Τις νεκρικές ακολουθίες.
Σηκώνεις το ακουστικό του τηλεφώνου να καλέσεις βοήθεια. Νεκρό. Το δωμάτιο μικραίνει όλο και περισσότερο. Ασφυξία. Πρέπει ν’ ανοίξεις μια τρύπα, να βγάλεις το κεφάλι έξω...
Φτάσαμε, λοιπόν στην ουσία αυτής της...μεγάλης ‘οικονομικής κρίσης’. Οι μάσκες έπεσαν και πλέον το σχέδιο αποκαλύφθηκε πλήρως ακόμη και στα μάτια όσων αρνούνταν και μέχρι πρότινος να το αντιληφθούν.
Τώρα πια το ακούς σε κάθε συζήτηση στον δρόμο, στον χώρο της εργασίας, εκεί που κάθεσαι με την παρέα για καφέ... Όλοι πλέον συμφωνούν σ’ αυτό που κάποιοι φωνάζαμε εξ αρχής, χαρακτηριζόμενοι ως υπερβολικοί:
Η κρίση είναι μια ακόμη σύλληψη και δημιουργία του φαύλου οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού με στόχο όχι πλέον την απόλυτη αφαίμαξη των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, αλλά την εξαθλίωση τους, την πλήρη και –αν είναι δυνατόν- εκούσια υποταγή τους στα συμφέροντα και της ορέξεις των κεφαλαιοκρατών.
Η αντίδραση όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων, ευρωπαϊκών και αμερικανικής, για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, έπεισαν και τον πιο αφελή ότι ο στόχος ήταν η εδραίωση της απόλυτης εξουσίας του διεθνούς κεφαλαίου και η απίσχνανση των δικαιωμάτων της εργατικής και της αστικής τάξης.
Αφού πρώτα ενισχύθηκαν χρηματικά, με πρωτοφανή προκλητικότητα, όλες οι τράπεζες, πολλές από τις οποίες είναι αυτές ακριβώς που συνέλαβαν και εξετέλεσαν το σχέδιο της κρίσης, στη συνέχεια οι...δημοκρατικές μας κυβερνήσεις στράφηκαν με λύσσα εναντίον των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων επιβάλλοντας κραυγαλέα άδικες περικοπές καιεξαπολύοντας φοροεισπρακτικές καταιγίδες, απαξιώνοντας εν τέλει την αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των καταναλωτών και βυθίζοντας την αγορά στο τέλμα. Ίσως απορεί κανείς πώς οι υπέρμαχοι της οικονομίας της αγοράς καταφέρουν τόσο βαριά χτυπήματα εναντίον της.
Είναι προφανές πως η περιγραφή της ως ‘ελεύθερης αγοράς’ ήταν μόνον ένα ευφημισμός για τα μάτια του κόσμου. Στην πραγματικότητα, αυτά τα άπληστα όρνια ενδιαφέρονταν πάντα για μια αγορά όχι ελεύθερη, αλλά απελπιστικά δέσμια του δικού τους σκοτεινού τραστ.
Και κυρίως ενδιαφέρονταν πάντα -και φαίνεται ότι το πετυχαίνουν επιτέλους- για τη δημιουργία άβουλων και φοβισμένων ανθρωποειδών, που θα μπορούν να καταναλώνουν (θα δείτε πως όταν ο στόχος επιτευχθεί πλήρως, θα επιστρέψει η οικονομική ευμάρεια, απούσης όμως της πολιτικής συνείδησης), αλλά όχι να διεκδικούν, να διαμαρτύρονται, να εναντιώνονται στα σχέδια των αφεντικών.
Απέναντι σ’ αυτή τη λαίλαπα του εξανδραποδισμού των συνειδήσεων δεν υπάρχει δυστυχώς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ ούτε ένα παράδειγμα σοβαρής και συγκροτημένης εναντίωσης, πέρα από σκόρπιες και αδύναμες αντιδράσεις που αποδεικνύονται φωνές βοώντων εν τη ερήμω. Θα περίμενε κανείς τα σοσιαλιστικά τουλάχιστον κόμματα της Γηραιάς Ηπείρου να επιχειρήσουν μια διαφορετική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης. Είναι απορίας άξιον, πως όλοι αυτοί οι εξόχως ‘προοδευτικοί’ τύποι, που καβάλησαν την εξουσία σαν ξελιγωμένοι νεόπλουτοι Γαργαντούες, συμπορεύονται τόσο αγαστά με τον Λεβιάθαν της παγκόσμιας οικονομίας. Οι τόσο... πλούσιες, εναλλακτικές οικονομικές θεωρίες τους, ομοιάζουν με άθλια κουρέλια αλλοτινού υπερφίαλου μεγαλείου ώστε κυριολεκτικά να προκαλούν τον οίκτο. Στη θεωρία, οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης είναι άπιαστοι και μπορούν να κομπορρημονούν επί ώρες για τις οικονομικές ανισότητες του καπιταλιστικού συστήματος, για την ανάγκη μιας κοινωνικότερης πολιτικής, ακόμη και για αναδιανομή του πλούτου έχουμε ακούσει. Και ακριβώς την ώρα που έρχεται η κρίση, μια κρίση που είναι αποκλειστικό δημιούργημα αυτού του απάνθρωπου οικονομικού συστήματος, βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια και συντάσσονται με τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές που τους υπαγορεύει το κεφάλαιο. Ίδιοι με μαριονέτες, παίζουν πειστικά το ρόλο των λαϊκών προστατών, στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από αθύρματα στα χέρια εκείνων που κινούν τα νήματα.
Πώς γίνεται και κανείς από αυτούς τους ‘παρα-μορφωμένους και υπερ-προοδευτικούς σοσιαλίζοντες ηγέτες να μην έχει τούτη την ώρα διαφορετική ιδεολογικο-πολιτική προσέγγιση; Γιατί κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα των μέτρων που προτείνονται από τις παγκόσμιες τράπεζες οι οποίες αποτελούν δυνάμεις κατοχής στην Ευρώπη; Γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν εφαρμόζει τα σοσιαλιστικά μέτρα που τόσο ανέξοδα ευαγγελίζεται κατά τις προεκλογικές περιόδους για να βάλει σε άλλη ρότα την οικονομία;
Μας λένε κατάμουτρα κι εντελώς ανερυθρίαστα ότι θεωρητικά ο καπιταλισμός είναι κακός, αλλά τώρα που έχουμε κρίση πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης. Το άκρον άωτον της φαυλότητας, της υποκρισίας και της κοροϊδίας.
Κρίνοντας από τη στάση του δικού μας (ελληνικού) ‘σοσιαλιστικού’ κόμματος, που επανήλθε στην εξουσία με προεκλογικές υποσχέσεις για δικαιότερη οικονομική πολιτική, καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, επανασύσταση ενός κοινωνικού κράτους και άλλα παρόμοια ευχολόγια ποιος αισθάνεται αισιόδοξος για τη δημιουργία μιας Ευρώπης των λαών; Μιας Ευρώπης της Δικαιοσύνης και της Ισότητας;
Γιατί ο κοινωνικά ευαίσθητος πρωθυπουργός μας φρόντισε ασμένως να υιοθετήσει τα μέτρα που του επέβαλαν έξωθεν και τα οποία περιλαμβάνουν αύξηση των έμμεσων φόρων (της πιο άδικης –κατά κοινή ομολογία- φορολογίας, αφού επιβαρύνει το ίδιο έχοντες και μη), περικοπή μισθών και συντάξεων στον δημόσιο τομέα (που έχει ως άμεση αντανάκλαση το πάγωμα των αυξήσεων και την εργοδοτική τρομοκρατία στον ιδιωτικό τομέα), κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και άλλα ‘προοδευτικά και σοσιαλιστικά’ παραμύθια;
Κι αφού έκρινε πως η ‘σοσιαλιστική’ ιδεολογία του είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας γιατί δε φροντίζει τουλάχιστον, ως αντιστάθμισμα αυτών των ‘σκληρών...αλλά δίκαιων’ μέτρων να προχωρήσει και σε ανάλογα σκληρές πολιτικές εναντίον των κεφαλαιοκρατών; Γιατί για παράδειγμα δε ζητάει από βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες την καταβολή μιας εφάπαξ ενίσχυσης του κράτους, ας πούμε το 10% του φετινού τζίρου τους; Γιατί δεν υποχρεώνει τις βιομηχανίες παραγωγής τροφίμων και τις εταιρίες εμπορίας τους να μειώσουν (ή τουλάχιστον να μην αυξήσουν) τις τιμές των προϊόντων για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται να ισχύουν αυτά τα επαχθή για τους ασθενέστερους μέτρα. Γιατί, ενώ φρόντισε να κόψει ένα μισθό από τον απλό εργαζόμενο, δεν επέβαλε στις τράπεζες να παραγράψουν μια ή δυο δόσεις από τα στεγαστικά δάνεια των πελατών τους; Γιατί αυτοί που θα πληρώσουν την δήθεν ανόρθωση της οικονομίας να είναι πάλι και αποκλειστικά αυτοί που πιέζονται και που σε τελική ανάλυση δεν ευθύνονται για την κατάντια της (τουλάχιστον άμεσα, διότι έμμεσα έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη εξ’ αιτίας των πολιτικών επιλογών τους);
Ας μας εξηγήσει επιτέλους ένας σύγχρονος (έστω κι εκσυγχρονιστής) σοσιαλιστής πολιτικός γιατί ο σοσιαλισμός του ομοιάζει τόσο τραγικά με τον πιο στυγνό οικονομικό φιλελευθερισμό;
