Tuesday, November 8, 2011

Habemus Papam


Έληξε ‘επιτυχώς’, το –κατά τα ΜΜΕ- ‘συγκλονιστικό θρίλερ’ του σαββατοκύριακου. Επιτέλους –όπως αναφώνησε και μεγάλης κυκλοφορίας (και γνωστών συμφερόντων) εφημερίς- έχουμε συναίνεση!!! Έχουμε κυβέρνηση (ωσάν όλον αυτόν τον καιρό να μην είχαμε), έχουμε Πρωθυπουργό!!!

Επιτέλους –συμφωνώ- τα σχέδια της διεθνούς συμμορίας των καπιταλιστικών κτηνών επέτυχαν την πλήρη υποδούλωση της Ελλάδας.

Η αλήθεια είναι ότι καθυστερήσαμε όπως μας κατηγόρησαν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας. Καθυστερήσαμε να υποταχτούμε και –το ακούσαμε κι αυτό!- οι αγορές δεν μπορούν να μας περιμένουν! Η κυνική άμα και τραγική παραδοχή (και μάλιστα δια πράξεων) των πολιτικών μας ‘ταγών’ ότι η οικονομία κυβερνά και όχι η πολιτική, ήρθε ως επισφράγισμα μιας εποχής όπου ο ιμπεριαλιστικός οικονομισμός επικράτησε του ανθρωπισμού και το ιδιωτικό συμφέρον κατατρόπωσε την κοινωνική αλληλεγγύη. Ακόμη και στο πρόσωπο που από κοινού επέλεξαν για νέο πρωθυπουργό αντανακλάται –τόσο σε συμβολικό επίπεδο όσο και ουσιαστικά- η άνευ όρων συνθηκολόγηση της πολιτικής σκέψης και πράξης. ‘O tempora! O mores!’ όπως θα αναφωνούσε ο Κικέρων. Ωστόσο η φρικιαστική αυτή παραδοχή δεν είναι απλά ένα σύμπτωμα των καιρών, αλλά η μεθοδευμένη και στοχευμένη υπερδεκαετής προσπάθεια της διεθνούς οικονομικής ελίτ να κυριαρχήσει πάνω σε λαούς, κυβερνήσεις, κράτη. Ασφαλώς στην δραματική αυτή κατάληξη αναγνωρίζεται τεράστια η ευθύνη των λαών και επί του προκειμένου του ελληνικού, που παρά τα διακόσια σχεδόν χρόνια της νεώτερης ιστορίας του δεν κατάφερε ποτέ να συνειδητοποιήσει την έννοια και την αξία της λέξης. Παρέμεινε όχλος, όπως και πριν την Επανάσταση, κατακερματισμένος σε κλίκες με διαφορετικά συμφέροντα. Από τους αρματωλούς και τους κλέφτες του ’21, περάσαμε στις συντεχνίες του ελεύθερου κράτους για να φτάσουμε στην απόλυτη κυριαρχία του παραλογισμού των συνδικαλιστικών φορέων. Όσο όμως, μεγάλη κι αν είναι η ενοχή του ανερμάτιστου και ποδηγετούμενου λαού δεν αναιρεί τις εγκληματικές ευθύνες των πολιτικών ιθυνόντων που διοίκησαν τούτο τον τόπο για δυο αιώνες, φιλοδοξώντας να παρουσιαστούν ως ηγέτες του.

Όμως οι πολιτικοί δεν αναδεικνύονται σε ηγέτες, απλά και μόνον επειδή είναι πολιτικοί. Ηγέτες αναδεικνύονται όταν υπερασπίζονται σθεναρά το συμφέρον του λαού που εκπροσωπούν. Όταν υπηρετούν την αλήθεια, τη διαφάνεια και τη λογική. Όταν –και αυτό αφορά ασφαλώς και τον κύριο Παπανδρέου, αλλά και πολύ περισσότερο (λόγω της περίστασης) τον κύριο Σαμαρά- υψώνουν αποφασιστικά ασπίδα εναντίον οιουδήποτε επιβουλεύεται την ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία είτε πρόκειται για αλλοδαπούς πειρατές είτε για εγχώριους υποτακτικούς των, υπονομευτές της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Και κυρίως ηγέτες γίνονται όταν εκπληρώνουν την υψηλή αποστολή τους να διαπαιδαγωγήσουν τον λαό με τα νάματα των πραγματικών αξιών και να επιτύχουν την κοινωνική αρμονία αντί να άγονται και να φέρονται και ν’ αποφασίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης κοινωνικής ομάδας.

Έφτασε μόλις ένα σαββατοκύριακο πιέσεων –κυρίως εξωθεσμικών (από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τα εγχώρια ΜΜΕ, που προωθούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας- ώστε ο κύριος Σαμαράς να κάνει στροφή 180ο από τις παγιωμένες εδώ κι ενάμιση χρόνο θέσεις του. Υποχώρησε σε όλα ανεξαιρέτως. Πρώτα στο αίτημα για άμεσες εκλογές, μετά στην άρνηση της στήριξης του μνημονίου, ύστερα στην απαίτηση του για κυβέρνηση με μη πολιτικά πρόσωπα και τέλος και στον χρόνο παραμονής αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης στην εξουσία. Μέχρι και στο τελευταία γραμμή άμυνας που κράτησε για πρότερη παραίτηση του κυρίου Παπανδρέου, ακόμη και σ’ αυτήν ανέκρουσε πρύμναν.

Δεν υποψιάστηκε, αλήθεια, ο κύριος Σαμαράς, για ποιον λόγο υπήρξε όλη αυτή η πρεμούρα της συναίνεσης; Γιατί η πιο πρόθυμη -μετά την κατοχική Τσολάκογλου- σε παραχωρήσεις ελληνική κυβέρνηση, στα δυο μόλις χρόνια διακυβέρνησης και με ακόμη απόλυτη βουλευτική πλειοψηφία, βιάστηκε τόσο πολύ με ‘γενναιοψυχία’ –και πιθανόν με πολιτικό δόλο, για να θυμηθούμε και το παπανδρεϊκό πυροτέχνημα περί δημοψηφίσματος- να μοιραστεί την εξουσία της με την αντιπολίτευση; Δεν προβληματίστηκε γιατί υιοθέτησε ασμένως τις εντολές των ευρωπαίων γκαουλάιντερς για κυβέρνηση ευρύτατης σύνθεσης; Ένας πολιτικός έμπειρος, σαν τον κύριο Σαμαρά, δεν υποψιάστηκε τη σημαίνει η απόλυτη ευθυγράμμιση Τρόικας, διεθνών αγορών, εγχώριου κεφαλαίου, ελληνικής κυβέρνησης και των ξένων, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελληνικών ΜΜΕ (των γνωστών ΜΜΕ των μεγαλοεκδοτών-βιομηχάνων-εφοπλιστών-κατασκευαστών); Δεν του πέρασε καν από το ‘αγύριστο’ κεφάλι του ότι η πρωτοφανής αυτή σύμπλευση ετερόκλητων παραγόντων, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, κρύβει κάτι πολύ πιο ύποπτο και καταχθόνιο, από την αγνή αγάπη όλων αυτών των τσακαλιών για τη σωτηρία της πατρίδας;

Ή μήπως τα γνώριζε όλ’ αυτά, και απλά δεν άντεξε τις πιέσεις; Αναδείχτηκε δηλαδή σ’ έναν σύγχρονο ρίψασπι, σ’ ένα πολιτικό παλαιάς κοπής, αυτός που ευαγγελιζόταν κάποτε την υπέρβαση; Σε επιμηθέα της πολιτικής βαρυχειμωνιάς, αυτός που θα έφερνε κάποτε την πολιτική άνοιξη;

Το διακύβευμα κύριε Σαμαρά, δεν είναι ασφαλώς οι μικρές ή μεγάλες απώλειες στο εισόδημα του λαού. Δεν είναι τα χαράτσια και η αύξηση της φορολογίας. Δεν είναι η προσωρινή ύφεση και η προκαλούμενη ασφυξία της αγοράς ή έστω η καλπάζουσα ανεργία. Όλα αυτά είναι προβλήματα μεγάλα για τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους και τους άνεργους, αλλά δεν είναι το σημαντικότερο. Δεν είναι ούτε καν μια επαχθής μεν, ωστόσο οικειοθελής και χρονικά περιορισμένη εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στη διεθνή οικονομική ολιγαρχία. Το διακύβευμα είναι η -και δια της δικής σας υπογραφής- οριστική απεμπόληση των δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού. Η επιστροφή των εργασιακών σχέσεων στην εποχή της φεουδαρχίας και της δουλοκτησίας. Η εργοδοτική τρομοκρατία που ήρθε για να επιβληθεί και να εδραιωθεί εδώ, όσες κυβερνήσεις, σαν αυτές του κυρίου Παπανδρέου ή τη νέα ‘συναινετική’ ή την πιθανή (απίθανη πια) αυριανή δική σας, κι αν αλλάξουν. Το διακύβευμα είναι αν θα επιτύχουν τα σχέδια του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού να υποδουλώσουν κάθε ανεξάρτητη φωνή, κάθε αντίδραση κατά της βίας και της τρομοκρατίας του παγκόσμιου κεφαλαίου. Το πείραμα που ο καπιταλισμός εφάρμοσε στην Ελλάδα, πέτυχε. Παρά τις αντιδράσεις, τους λεονταρισμούς και τις κοκορομαχίες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, (οι εκπρόσωποι δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού) έσκυψαν τα κεφάλια τους μπροστά στην δαμόκλειο σπάθη των μισάνθρωπων εκπροσώπων ενός απάνθρωπου Μάτριξ. Ακολουθούν κι άλλα κράτη. Ήδη πέτυχαν στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία. Σειρά έχει τώρα η Ιταλία. Σύντομα η υποδούλωση θα αφορά όλη την Ευρώπη, όλον τον κόσμο. Δεν θα απαιτούσε κανείς από σας, κύριε Σαμαρά, να σώσετε τον κόσμο. Περίμενε όμως να υπερασπιστείτε τον λαό τον οποίο κόπτεστε ότι υπηρετείτε. Δυστυχώς κι εσείς μηδίσατε. Ανάξιος των περιστάσεων, μικρός στο πολιτικό ανάστημα, ακατάλληλος για οτιδήποτε αληθινό και μεγάλο, δηλαδή εθνικό.

Βεβαίως, ο ενδοτισμός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ουδόλως αναιρεί τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου, αυτής της ομήγυρης των νενέκων, των εθελόδουλων μεταπρατών της λαϊκής κυριαρχίας. Και όλων των χαμαιρπών λαδοπόντικων του πολιτικού συστήματος που την ανέχτηκαν αν δεν την εξέθρεψαν κιόλας. Αν αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτόν είναι λόγω του... ‘ανένδοτου’ που είχε κηρύξει εκφυλίζοντάς τον εν τέλει σε…ανέκδοτο. Η μελλοντική ιστορία θα κρίνει κι αυτόν και τα υπόλοιπα πολιτικά ζόμπι που κυριάρχησαν ιδιαιτέρως τα τελευταία 35 χρόνια στην πολιτική σκηνή μεταλλάσσοντας την σε σκηνή τσίρκου, ικανού να προκαλέσει όχι μόνον τον κλαυσίγελο των θεατών, αλλά δυστυχώς και την υποδούλωση των.

Για όλους αυτούς, αφιερώνω τα λόγια ενός σπουδαίου ποιητή, που δεν χρειάστηκε να κοπιάσει, όπως με αγωνία πράττουν οι πολιτικοί μας, για να διατρανώσει την ελληνοσύνη του।:


Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται.
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει.
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε.
την Αγορά το Θέατρο και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία.
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις!

Κωνσταντίνος Καβάφης, ‘Η Σατραπεία’