Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ορθοδοξία = Ορθή δόξα = ορθό Δόγμα. Το Δόγμα αντίκειται στην ελεύθερη σκέψη και συνεπώς στον Έλληνα Λόγο. Η Θεολογία είναι Φιλοσοφία διότι η Θεολογία δεν είναι Δογματική.

Είναι λάθος η άποψη ότι η Ορθοδοξία δεν ήταν πάντα αντιδραστική. Ο ευσεβισμός δεν ξεκίνησε στη Δύση, αλλά στο Βυζάντιο ως καλογερίστικο (=μισάνθρωπο) κίνημα. Καλογερισμός = Μονοφυσιτισμός. Δηλαδή η θεία φύσις του Χριστού απορροφά την ανθρώπινη. Συνεπώς κάθε ανθρώπινη ιδιότης είναι κατώτερη και κατακριτέα. «Ο χριστιανισμός ήταν από την αρχή, ουσιαστικά και ριζικά, κορεσμός και αηδία για τη ζωή, που αποκρύβονται και μεταμφιέζονται μόνον με την παραποίηση της πίστης σε μιαν ‘άλλη ζωή’, σε μιαν ‘καλύτερη ζωή’. Το μίσος του ‘κόσμου’, ο αναθεματισμός των ‘παθών’, ο φόβος της ομορφιάς και της ηδονής, ένα μελλοντικό υπερπέραν που επινοήθηκε για να διασύρει καλύτερα το παρόν και κατά βάση μια επιθυμία για το μηδέν, για τον θάνατο, για την ανάπαυση ως το ‘Σάββατο των Σαββάτων’ – όλα αυτά καθώς και η απόλυτη απαίτηση του χριστιανισμού να λογαριάζει μόνο τις ηθικές αξίες, μου φάνηκε πάντα ως η επικινδυνωδέστερη μορφή, η πιο ανησυχαστική μας ‘βούληση εκμηδένισης’» Φρίντριχ Νίτσε «Δοκίμιο Αυτοκριτικής για την ‘Γέννηση της Τραγωδίας’»
Ιουδαϊσμός = γραμμική αντίληψη ζωής => Εκ του μηδενός δημιουργία => Προπατορικό Αμάρτημα => Τιμωρός Θεός => Θάνατος. Αυτό είναι το πνευματικό υπόβαθρο του χριστιανισμού. Εκείθεν και το μίσος των καλόγερων για τον κόσμο, για τη ζωή, για την ομορφιά .Στη βυζαντινή αγιογραφία οι μορφές των αγίων είναι αποστεωμένες, σχεδόν εξαϋλωμένες, τα χρώματα σκοτεινά, μουντά, όλα συμβολίζουν το πέρασμα σε μιαν άλλη διάσταση, μη ανθρώπινη. Αγιότης για τον χριστιανισμό = Άρνηση της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό καταδικάζονται από μεγάλους εκκλησιαστικούς Πατέρες (π.χ. Ιωάννης Χρυσόστομος) η ομορφιά, η χαρά, ο έρωτας:
«Μετά δακρύων δούλευε τω Θεώ» Ι. Χρυσόστομος
«Πένθος γέλωτος λυσιτελέστερον» του αυτού.
«Μίσησε την ομορφιά» Εφραίμ ο Σύρος
«Μακάριοι οι πεινώντες, μακάριοι οι κλέοντες, μακάριοι οι μισούμενοι υπό των ανθρώπων» Ιωάννης ο Νηστευτής.
«Αν ο κόσμος είναι του Θεού, τα έργα του κόσμου είναι του Δαίμονα…Η τραγωδία και η Κωμωδία είναι σχολείο εγκλημάτων και ακολασίας, αίματος και διαφθοράς, ασέβειας και βλασφημίας…» Τερτυλλιανός
Για τον χριστιανισμό ο Διόνυσος είναι ο Διάβολος γι’ αυτό οι απεικονίσεις του Σατανά στην χριστιανική εικονογραφία-ζωγραφική έχουν τα χαρακτηριστικά του Πανός – Διονύσου, Ο δε Απόλλων είναι μωρός καθότι «η σοφία του κόσμου τούτου μωρία εστίν»
Η δε ιερά εξέταση δεν εφευρέθη στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία, απλώς εκεί συστηματοποιήθηκε.. Την εποχή του Κωνσταντίνου του επικληθέντος Μεγάλου (ο τίτλος ‘Μέγας’ για τους χριστιανούς δεν είχε ποτέ σχέση με την ηθική, την ανδρεία, τη σοφία ή οτιδήποτε άλλο σήμαινε στους αρχαίους Έλληνες, αλλά αποδίδονταν σε όσους περιποιούσαν τιμή για την Εκκλησία ανεξάρτητα αν ήσαν δολοφόνοι, μοιχοί, αιμομίκτες ή ακόμη και ειδωλολάτρες εντός ή εκτός εισαγωγικών) στην Αντιόχεια λειτουργούν τοπικά εκκλησιαστικά δικαστήρια (= ιεροεξεταστικά κέντρα), όπως καταγγέλλει ο Λιβάνιος σε επιστολή του προς τον Αυτοκράτορα, όπου δικάζουν τους «ειδωλολάτρες», όσους δηλαδή επιμένουν στην πατρώα θρησκεία. Οι επίσκοποι μάλιστα συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου καθώς κατάσχουν τις περιουσίες των κατηγορουμένων και τις προσαρτούν στην εκκλησιαστική περιουσία. Οι μπράβοι του αρχιεπισκόπου Αντιοχείας ξυλοκοπούν, εκβιάζουν, δολοφονούν τους Έλληνες (το όνομα Έλλην αποτελούσε το ίδιο κατηγορία επ’ αθεΐα που μπορούσε να επισύρει ποινή θανάτου), δηλητηριάζουν τις πηγές στους περιβόλους των αρχαίων ναών, δηώνουν τις οικίες και τους ναούς των «απίστων»,. Επισήμως ο επίσκοπος διακηρύσσει ανεξιθρησκεία (κατ’ απόλυτη συμφωνία με την γραμμή του αυτοκράτορα ο οποίος δεν είχε ως στόχο την κατάργηση των άλλων θρησκειών –ο ίδιος άλλωστε ήταν Μιθραϊστής-, αλλά την επιβολή του χριστιανισμού ως παράλληλης των άλλων και κοινή για όλους τους λαούς της αυτοκρατορίας, ως αντέρεισμα στην καταρρέουσα και μη ηθικά δικαιωμένη κοινή λατρεία του αυτοκράτορα ) στην πράξη όμως διώκει, απειλεί, αρπάζει περιουσίες των εθνικών και με διάφορα προσχήματα τους επιβάλει εξαντλητικές φορολογίες και πρόστιμα.
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Αλεξάνδρεια, σιτοβολώνα της αυτοκρατορίας όπου ο αρχιεπίσκοπος (Πάπας Αλεξανδρείας) είναι ο απόλυτος άρχων με μεγαλύτερη εξουσία και από τον βασιλικό αντιπρόσωπο! Η φρικιαστική σφαγή της Υπατίας, οι αναρίθμητες καταστροφές αρχαίων ναών που κυριολεκτικά εκθεμελιώθηκαν και αποκορύφωμα ο εμπρησμός της μεγάλης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας είναι ανατολικά, δηλαδή ‘ορθόδοξα’ κατορθώματα.
Η διαφορά μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας οφείλεται στην άσβεστη φλόγα του ελληνικού πνεύματος που με καμμιά δύναμη – εξουσία δεν κατέστη δυνατόν να καταπολεμηθεί και ενώ η Εκκλησία αρχικώς εξαπέλυσε λυσσαλέο πόλεμο κατά παντός ελληνικού επιστρατεύοντας συγγραφείς όλων των βαθμίδων πνευματικότητος (Απολογητές: σχεδόν αμόρφωτοι και μη ελληνικής καταγωγής οι περισσότεροι, Αποστολικοί Πατέρες: υβριστές και λαϊκιστές ήσσονος ευφυΐας και μόρφωσης, Μεγάλοι Πατέρες: ανωτέρας μορφώσεως και γνώστες της ελληνικής φιλοσοφίας) μετ’ ου πολύ αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει και μπροστά στον κίνδυνο της παταγώδους αποτυχίας και της εξαφανίσεως της νέας θρησκείας επεχείρησε τη «μεγάλη σύνθεση». Και ο Έλλην Εωσφόρος Λόγος μπόλιασε την σκέψη πολλών εκκλησιαστικών ανδρών. Ο Ωριγένης επεχείρησε πρώτος την σύνθεση. Το σύστημα του είναι καθαρά πλατωνικό γι’ αυτό και κατεδικάσθη (τρεις φορές από Οικουμενικές Συνόδους και αναρίθμητες από τοπικές) δι’ αφορισμού ακόμα και αιώνες μετά τον θάνατό του!
Ουσιαστικά όμως ο χριστιανισμός δηλητηρίασε τον ελληνικό τρόπο σκέψης προσπαθώντας να τον καταστρέψει ύπουλα εκ των έσω. Έτσι προχώρησε μέσω Αποστολικών, Μειζόνων Τοπικών, αλλά και Οικουμενικών Συνόδων στην αποκήρυξη των έντονων και ενοχλητικών για τους Έλληνες ιουδαϊκών θρησκευτικών παραδόσεων, όπως την περιτομή, τον χρόνο εορτασμού του Πάσχα, τις περί κατωτερότητος της γυναικός αντιλήψεις (ολότελα ξένες για τους Έλληνες), και υιοθέτησε τις ιερές ημερομηνίες, λατρείες και σύμβολα των Ελλήνων (γιορτή Ηλίου, Ανθεστήρια, Λατρεία του Διονύσου και του Ορφέως, άμπελος, ποιμήν κλπ) δίνοντας τους νέο περιεχόμενο ακραία ιδεοκρατικό – θεοκεντρικό σε αντίθεση με τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που αυτά είχαν στην αρχαία Ελλάδα. Υιοθέτησε δηλαδή τις έως τότε παραμελημένες – αποκηρυκτέες ιδέες του Παύλου και εφήρμοσε τον πλήρη παυλιανισμό με κορυφαίους εκπροσώπους τους Μεγάλους Πατέρες (Μ. Αθανάσιος, Γρηγόριος Θεολόγος, Καππαδόκες Πατέρες, Ιωάννης Χρυσόστομος, Μέγας Φώτιος κ.α.) οι οποίοι πραγματοποίησαν την ψευδεπίγραφη «Μεγάλη Σύνθεση».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εφηύρε, διακήρυξε και πιστά εφήρμοσε το σύνθημα «ες γην φέρειν) και η άποψη των χριστιανών περί φιλελληνισμού της Ορθοδοξίας είναι τεράστιο ψέμμα όπως και οι γελοιότητες περί «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού. Αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν ότι η ανατολική ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αναγκασμένη να ακολουθεί, σχεδόν συρόμενη από τα πόδια, τις εξελίξεις. Διότι το ελληνικό πνεύμα έστω και σκλάβο, έστω και διωκόμενο και επισήμως αποκηρυγμένο έβρισκε πάντα τον τρόπο να επιβιώνει και κατά περιόδους να ανατέλλει σαν ήλιος μέσα στο πηχτό σκοτάδι του θρησκευτικού μεσαίωνα.
Ακόμη και την εποχή που οι εθνικοί καίγονταν ως μάγοι, μεγάλοι άνδρες θαυμαστές του Ελληνικού Λόγου και κάτοχοι της ελληνικής σοφίας έριχναν τη γροθιά τους στο θρησκευτικό κατεστημένο. Από τον Ιουλιανό τον Μέγα (παραβάτη για τους χριστιανούς) έως τον Πλήθωνα και τους Παλαιολόγους (=Παλαιός Λόγος).
Το πνεύμα της Ελλάδος επεβίωσε μέσα σε όλες τις κακουχίες και έδωσε το φωτεινό παρόν στην προσπάθεια ανάστασης του γένους και της προπαρασκευής της Επανάστασης του ’21. Ο άγνωστος της Ελληνικής Νομαρχίας, ο Κοραής, ο Ρήγας, ακόμη και άνθρωποι της Εκκλησίας (Βενιαμίν Λέσβιος, Κοσμάς Αιτωλός κ.α.) και φυσικά οι μεγάλοι οπλαρχηγοί – ήρωες της Επανάστασης (Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης κ.α.), άλλοι με υπονοούμενα και άλλοι ξεκάθαρα (π.χ. Κοσμάς Αιτωλός: «Γκρεμίστε τις Εκκλησίες και φτιάξτε Σχολεία») επανέστησαν το ελληνικό πνεύμα. Αυτοί πραγματοποίησαν την Επ-ανά-σταση του Έλληνος Λόγου.

Το ίδιο δεν συνέβη στη Δύση. Κοινός γεννήτωρ τόσο του δυτικού όσο και του νέο-ελληνικού (μετά Χριστόν Ελλάς) τρόπου σκέψεως είναι ο Χριστιανισμός ήγουν Ιουδαιοχριστιανισμός δηλ. η ιουδαϊκή αντίληψη περί ζωής (γραμμική αντίληψη της ιστορίας, θεοκεντρική θεώρηση, φόβος για τον τιμωρό Θεό, δογματισμός και τυπολατρεία στο θρησκεύειν, μισαλλοδοξία).
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το ιουδαιοχριστιανικό μικρόβιο στη Δύση βρήκε πρόσφορο έδαφος καθώς οι επιδράσεις από τις ελληνικές αποστολές ήσαν μακρινές και όχι πλατιές μιας και οι Έλληνες διακρίνονταν από έναν ελιτισμό, όχι με τη δυτική έννοια του σνομπισμού, αλλά με τη σημασία του πυθαγόρειου ρητού «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Απέδιδαν δηλαδή μεγάλη σπουδαιότητα στην προπαρασκευή των ατόμων που θα δέχονταν τις μεγάλες ιδέες και έτσι αυτές κατέστησαν κτήμα μόνον της πνευματικής ελίτ των λαών (Δρυίδες- ιερείς). Επίσης δεν ήσαν και βαθιές καθώς οι Έλληνες ποτέ δεν επέβαλαν την σκέψη τους με τη βία. Το ‘όποιος θέλει οπίσω μου ελθείν’ είναι ελληνικό.
Οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο δυτικός τρόπος σκέψης δημιουργήθηκε από τον Προτεσταντισμό, στην πραγματικότητα όμως ακριβώς αυτός ο ιουδαιοχριστιανικός τρόπος σκέψης γέννησε τον Προτεσταντισμό. Η μοιρολατρία (ματαιότης ματαιοτήτων…) οδήγησε στην άποψη ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα . Αφού ισχύει ο απόλυτος προορισμός το άτομο είναι ανεύθυνο για τις πράξεις του. Όλα επιτρέπονται γιατί όλα είναι εκ Θεού. Συνεπώς το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» θριαμβεύει και εν τέλει καταλήγει στην οικονομιστική αντίληψη: «time is money”.
Η απόλυτη διαστροφή της ελληνικής σκέψης (πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα αντί του αρχαιοελληνικού πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος) οδήγησε τους Ευρωπαίους στον οικονομιστικό τρόπο ζωής. Όλες οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις καθώς και τα status – καθεστώτα αναφέρονται σε οικονομιστικές έννοιες: Φεουδαλισμός - Αγροτική Επανάσταση, Φιλελευθερισμός – Γαλλική Επανάσταση, Σοσιαλισμός – Οχτωβριανή Επανάσταση).
Στον ρωμαιοκαθολικισμό υιοθετείται ο φαρισαϊσμός και το «αλάθητο του Πάπα». Έτσι δημιουργείται το παπικό κράτος διαμορφώνεται ο παποκαισαρισμός (σε αντίθεση με τον καισαροπαπισμό του «Βυζαντίου»). Η Εκκλησία καθίσταται ο απόλυτος άρχων που νομιμοποιεί ή και εκθρονίζει αυτοκράτορες και όλοι προσεταιρίζονται το Βατικανό βλέποντας το ως μέσω ισχύος και συνεπώς πλουτισμού. Με τις ευλογίες του εκάστοτε Πάπα ισχυροποιείται ο φεουδαλισμός και η Εκκλησία (= ο Πάπας) αποτελεί τον Μέγα Φεουδάρχη Για όποιον αντιδρά για κοινωνικούς, ταξικούς, επιστημονικούς ή θρησκευτικούς λόγους υπάρχει και η ιερά εξέταση!
Συνεπώς ο επίσκοπος (Πάπας) είναι η ίδια η Εκκλησία ενώ στην Ανατολή ο επίσκοπος απλώς ηγείται της εκκλησίας «εις τύπον Χριστού».

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι στη Δύση ο Έλλην Λόγος διαστρεβλώθηκε και κακοποιήθηκε με αποτέλεσμα να καταλήξει στον Ορθολογισμό με την δυτικοευρωπαϊκή έννοια του όρου = Ιντελεκτουαλισμός. Ορθός Λόγος δεν σημαίνει πάντα Αληθής Λόγος. Αποτελεί τερατούργημα της δυτικής σκέψης δηλ. απάτη και νοθεία του γνήσιου Λόγου του ελληνικού πνεύματος. Ευρωπαϊκή σκέψη => αντικειμενικά κριτήρια => Ορθός (=Καθαρός) Λόγος.
Αντιθέτως στην ανατολή επιχειρήθηκε η «Σύνθεση» η οποία παρήγαγε το κίβδηλο κατασκεύασμα του «ελληνοχριστιανισμού».