Ο πρωθυπουργικός εκβιασμός και μια απάντηση

Ασχολούμαι αρκετά χρόνια με τα πολιτικά της χώρας. Μπορώ να παραδεχτώ ότι υπήρξαν πρωθυπουργοί που κινδυνολογούσαν. Ακόμη και κάποιοι που εμμέσως εκβίαζαν το εκλογικό σώμα. ‘Η εμείς η το χάος’. Είναι η πρώτη φορά όμως που βλέπω πρωθυπουργό, που ευθέως και ανερυθρίαστα, από τηλοψίας, απειλεί τον λαό ότι στην περίπτωση που δεν του δώσει πλειοψηφία σε αυτοδιοικητικές εκλογές θα οδηγηθεί στην καταστροφή.
Δεν ήταν μόνον θλιβερή, αλλά και βαθύτατα αντιδημοκρατική, η εικόνα που παρουσίασε, ο Έλληνας πρωθυπουργός στην χθεσινή διακαναλική συνέντευξη, η οποία σημειωτέον, με δική του πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε.
Μέχρι πριν μια –δυο εβδομάδες ο κύριος Παπανδρέου, διακήρυσσε επιμόνως, ότι οι νοεμβριανές εκλογές αφορούν μόνον στην τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και στην κρίση των πολιτών για τον νέο αυτοδιοικητικό σχήμα του ‘Καλλικράτη’. Αρνιόταν πεισματικά την πρόκληση σύσσωμης της αντιπολίτευσης, η οποία έδινε δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές, ώστε ο λαός να εκφράσει την αντίθεσή του στο Μνημόνιο. Αυτό που μεσολάβησε τις τελευταίες ημέρες, ώστε ο κύριος Παπανδρέου, να κάνει στροφή 180 μοιρών –όπως του είναι ιδιαίτερα προσφιλές- δεν ήταν τίποτα άλλο παρά τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, που έδειχναν καθαρά την οργή και την αντίθεση των Ελλήνων στην πολιτική του κυβερνώντος κόμματος.
Όταν ένας ολόκληρος λαός αντιτίθεται στις αποφάσεις της κυβέρνησης, που μόλις πριν ένα χρόνο ανέδειξε με αυξημένη πλειοψηφία, ο κάθε υπεύθυνος πρωθυπουργός δεν έχει παρά δυο επιλογές. Η μια είναι να συμμορφωθεί με τη λαϊκή βούληση. Η άλλη –στην περίπτωση που είναι πεπεισμένος ότι έχει δίκιο και ο λαός παρασύρεται από καταστροφικές σειρήνες- να διακηρύξει ότι εμμένει στην πολιτική του, ότι αδιαφορεί για το όποιο πολιτικό κόστος, και ότι το ορθό ή το λάθος των επιλογών του θα κριθεί στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Όταν αντιθέτως παρουσιάζεται στα ΜΜΕ, οδυρόμενος, αξιολύπητος, παρακαλώντας και απειλώντας το εκλογικό σώμα είναι προφανές ότι παραπαίει, δεν έχει καμιά βεβαιότητα για τον δρόμο που χαράζει και αυτό είναι η μόνη σίγουρη πορεία για να καταποντιστεί τη χώρα.
Για ακόμη μια φορά, διαβεβαίωσε τον ελληνικό λαό ότι δε θα γίνουν άλλες περικοπές από τους εργαζόμενους, τη στιγμή που όλοι οι εγχώριοι και διεθνείς αναλυτές διαβεβαιώνουν ότι θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα ώστε η χώρα μας να επιτύχει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι του κατοχικού στρατού στον οποίο την παρέδωσε η εξωνημένη πολιτική της ηγεσία. Μήπως ο ‘σοσιαλιστής’ πρωθυπουργός εννοεί ότι τα πρόσθετα μέτρα θα αφορούν στο μεγάλο κεφάλαιο; Στην πλουτοκρατία; Σ’ αυτούς που χρόνια τώρα καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας του λαού; Αν είναι έτσι γιατί δεν μας το λέει ευθέως. Δε θα χρειαζόταν τότε να θέτει διλήμματα. Σύσσωμα τα λαϊκά στρώματα θα τάσσονταν στο πλευρό του.
Είναι όμως ηλίου φαεινότερον ότι ο κύριος Παπανδρέου ψεύδεται για ακόμη μια φορά. Αποκρύπτει τη λαίλαπα που θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές και θα έχει στόχο και πάλι τους χαμηλόμισοθυς και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Προσδοκά στην στήριξη της πολιτικής του από εκείνους ακριβώς που προτίθεται να φορτώσει με νέα δυσβάσταχτα βάρη.
Και γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πείθει πλέον. Γι αυτό και απειλεί. Απειλεί ουσιαστικά τους δικούς του ψηφοφόρους, που σκέπτονται να αντιδράσουν σε μια πρωτοφανή, οικονομικά ακροδεξιά πολιτική, δια της καταψήφισης των επίσημων υποψηφίων του κυβερνώντος κόμματος.
Απειλεί με πρόωρες εκλογές, αστάθεια και επιστροφή του φάσματος της χρεοκοπίας. Αν όμως ο πρωθυπουργός αισθανόταν την ανάγκη να καταστήσει συνένοχο τον ελληνικό λαό στις αντιλαϊκές αποφάσεις του, δε χρειαζόταν να τις συνδέσει με τις αυτοδιοικητικού χαρακτήρα εκλογές του Νοέμβρη. Θα μπορούσε κάλλιστα να προκηρύξει δημοψήφισμα ούτως ώστε να πάρει μια και καλή την απάντηση για την τυχάρπαστη πολιτική του. Είναι, όμως, πολύ άβουλος, πολύ δειλός και πολύ μοιραίος για να φερθεί σαν υπεύθυνος ηγέτης. Προτιμά να θολώνει τα νερά, όπως προφανώς τον δασκαλεύουν οι υπερπόντιοι εργοδότες του.

Κάποια, ανεύθυνη και ανυποψίαστη οπαδός της κυβέρνησης, που –μάλλον με αυτά τα κριτήρια- τοποθέτησαν ως υφυπουργό παιδείας (!!!!) μας πληροφόρησε, μέσω των ‘αντικειμενικών’ δελτίων ειδήσεων, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ένας συνηθισμένος πρωθυπουργός. Είχε δίκιο. Όσο θυμάμαι τις πολιτικές εξελίξεις και όσο έχω μελετήσει την ιστορία, δεν βρίσκω άλλο πρωθυπουργό της νεώτερης (τουλάχιστον) Ελλάδας που επισήμως και δια της υπογραφής του να παραχώρησε τη διοίκηση της χώρας σε ξένη κατοχή. Ο φασίστας Μεταξάς, όταν οι Ιταλοί επέδωσαν το γνωστό τελεσίγραφο, απήντησε ΟΧΙ. Ο εθνικόφρων Κορυζής, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα προτίμησε να αυτοκτονήσει παρά να βάλει την υπογραφή του στην επίσημη πράξη παράδοσης της χώρας στον κατακτητή. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο μόνος πρωθυπουργός που οικειοθελώς και σε κατάσταση ειρήνης παρέδωσε την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας σε ‘στρατό’ κατοχής. Ίσως λόγω της ‘σοσιαλιστικής’ του παιδείας….

Σε λίγες ημέρες έχουμε εκλογές. Μολονότι πάντα συμμετείχα στις τοπικές εκλογές, εν αντιθέσει με τις εθνικές, διότι θεωρώ ότι η εκλογή των τοπικών αντιπροσώπων μας είναι απείρως σημαντικότερη του εθνικού εκλογικού καρναβαλιού, είναι η πρώτη φορά που θα απέχω, και καλώ και όλους τους Έλληνες να απέχουν από αυτή την οπερέτα, που από μόνοι τους οι πολιτικοί μετέτρεψαν σε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη του αυτονόητου. Καλώ τους πάντες σε αποχή στέλνοντας το μήνυμα σ’ έναν εκβιαστή πρωθυπουργό ότι δεν καταθέτουμε τα όπλα στα πόδια των ξένων κατακτητών. Αν αυτός είναι εξωνημένος υπάρχει και ο κυρίαρχος λαός που μπορεί και ΘΑ αντισταθεί.
Κύριε Παπανδρέου, πάρε το αποτυχημένο τσίρκο σου και γύρνα στην πατρίδα σου. Όλο και κάποια θέση θα σου βρουν οι πάτρωνες σου. Ο λαός δεν εκβιάζεται!

Μια φορά κι έναν καιρό η Ευρωπαϊκή Ένωση…

Με αφορμή την οικονομική κρίση και τον εξαναγκασμό της Ελλάδας να καταφύγει στην ελεημοσύνη των ευρωπαίων εταίρων της για ν’ αποφύγει την πτώχευση, γίναμε μάρτυρες μιας αρνητικής συμπεριφοράς από κάποιους ευρωπαίους πολιτικούς και ιδιαίτερα της κυρίας Μέρκελ, συμπεριφορά που μας ξένισε και κακοφάνηκε. Πολλοί Έλληνες, αλλά κι ευρωπαίοι πολίτες, κατέκριναν την κυρία Μέρκελ, για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Είπαν ότι φέρθηκε με άθλιο τρόπο απέναντι σε μια φίλη και σύμμαχη χώρα, ότι αντιμετώπισε με αυτοκρατορική αλαζονεία ένα εμπερίστατο μέλος της Ένωσης (ανεξάρτητα από τις δικές του ευθύνες για την κατάσταση στην οποία έχει εμπεριέλθει), ακόμη - ακόμη ότι με τη χρονοτριβή της ενίσχυσε την αδιαλλαξία των διεθνών αγορών εις βάρος της Ελλάδας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών κρατών που αντιμετωπίζουν ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν παρόμοιο πρόβλημα. Έφτασαν να την κατηγορήσουν ότι με τη στάση της έβαλε σε κίνδυνο το ίδιο το ευρωπαϊκό νόμισμα στο οποίο στηρίζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Είναι προφανές, σε όποιον αρέσκεται να μη μένει στην επιφάνεια, αλλά να εμβαθύνει στα γεγονότα, ότι οι κατηγορίες αυτές προς την κυρία Μέρκελ είναι ανυπόστατες και άδικες. Και είναι ανυπόστατες διότι η πρωθυπουργός της Γερμανίας, έκανε αυτό ακριβώς και στον χρόνο που έπρεπε ώστε να προασπίσει τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα και να εξαναγκάσει την Ελλάδα να δεχθεί με τους πιο επαχθείς όρους την ελεημοσύνη του ισχυρότερου μέλους της Ένωσης. Το οικονομικό όφελος της Γερμανίας είναι εξόφθαλμο. Τίθεται, όμως το ερώτημα, κατά πόσο μια τέτοια συμπεριφορά συνάδει με την λεγόμενη αλληλεγγύη που θα όφειλαν να επιδεικνύουν μεταξύ τους τα μέλη μιας Ένωσης τέτοιας εμβέλειας και με τόσο μακρόπνοους στόχους. Αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, ότι το θέμα αγγίζει πλέον τα όρια της ηθικής και ξεφεύγει εντελώς από τη ρεαλιστική πολιτική που ασκεί κάθε έθνος για να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του.

Στην ουσία λοιπόν, η κύρια Μέρκελ, κατηγορείται ότι χρησιμοποιεί την Ένωση κατά το δοκούν και πάντα με τρόπο που να βγαίνει κερδισμένη η χώρα της. Αυτό είναι μεν φυσιολογικό, για κάποιους όμως, είναι ανήθικο. Δεν ξέρω πόσο ονειροπόλος και ρομαντικός μπορεί να είναι ο καθένας μας, ασφαλώς όμως, δεν μπορεί να είναι τόσο αιθεροβάμων ώστε να φαντασιώνεται την ύπαρξη ενός ομοσπονδιακού υπερκράτους, του οποίου η κεντρική κυβέρνηση φροντίζει ισότιμα τα συνιστώσα μέλη χωρίς διακρίσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά θα προϋπέθετε πράγματα που ούτε κατά διάνοια δεν ισχύουν στην περίπτωσή μας:

Θα προϋπέθετε μια Ευρώπη που έχει προχωρήσει πέρα από την επιφανειακή και αγοραία συμφωνία για οικονομική συνεργασία, σε μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη ενοποίηση. Θα είχε δηλαδή πετύχει μια ένωση πολιτική, μια ισχυρή ομοσπονδία κρατών, με κεντρική κυβέρνηση, αναλογικά και ισότιμα συγκροτημένη από εκπροσώπους όλων των μελών της. Μια κυβέρνηση που θα αποφάσιζε με γνώμονα το γενικό καλό όλης της Ένωσης χωρίς να διαχωρίζει τα κράτη σε πρώτης και δεύτερης ταχύτητας εταίρους. Που θα ψήφιζε νόμους ομοσπονδιακούς, με γενική ισχύ για όλους. Νόμους που θα στόχευαν στην ευνομία και σωστή λειτουργία όλου του σώματος. Θα θέσπιζε κανόνες που θα έπρεπε να γίνονται απ’ όλους σεβαστοί, αλλά θα αναλάμβανε και την υποχρέωση να ακούει και να σέβεται τα αιτήματα όλων των πολιτών της, από όποια γωνιά της ομοσπονδίας κι αν προέρχονταν.

Θα προϋπέθετε μια Ευρώπη των λαών και όχι των πολυεθνικών και των τραπεζών. Μια Ευρώπη που θα έκλεινε οριστικά την πόρτα της στις διεθνείς ‘αγορές’ (αυτός είναι ο ευφημισμός που χρησιμοποιείται πλέον ευρέως για να χαρακτηρίσει τους διεθνείς κερδοσκόπους) και στα αθέμιτα παιχνίδια τους. Θα ποινικοποιούσε την απληστία και την οικονομική ασυδοσία με αυστηρότατες ποινές, που θα ξεκινούσαν από μεγάλα πρόστιμα και θα έφταναν μέχρι και τη δήμευση της περιουσίας εκείνων των επιχειρήσεων που δε θα πειθαρχούσαν. Οι τιμωρίες θα εφαρμόζονταν επί των ενόχων αδιακρίτως και η ιδιωτική πρωτοβουλία εάν ήθελε την κερδοφορία θα αποδεχόταν πρώτα τους κοινωνικούς κανόνες που οι λαοί θα της επέβαλαν.

Μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση θα προάσπιζε τα δικαιώματα των πολιτών της, στην ελευθερία, στην εργασία, στην ασφάλεια, στις κοινωνικές παροχές. Θα ήταν αδέκαστη κι αταλάντευτη στον αγώνα της για την ευτυχία των λαών της. Κανείς εσωτερικός ή εξωτερικός εχθρός της δημοκρατίας και της λαϊκής βούλησης δεν θα μπορούσε να προκαλέσει πρόβλημα στην Ένωση.

Θα χάραζε εξωτερική πολιτική με βάση τις παγκόσμιες αξίες της Δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού (και πρωτίστως του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής) και της ειρηνικής συνύπαρξης με όλα τα έθνη του κόσμου και δε θα έτρεχε ασμένως, σαν κομπάρσος, άθλιος χειροκροτητής πίσω από τις σκόνες που αφήνει στο πέρασμά της η αμερικανική υπερδύναμη. Θα ξεκαθάριζε στην αλαζονική υπερατλαντική αυτοκρατορία και στους μηχανισμούς ελέγχου της, ότι έχει δική της πολιτική, ότι δε δέχεται να συμμετάσχει σε βομβαρδισμούς αθώων πολιτών, σε δολοφονίες παιδιών, σε ισοπεδώσεις κρατών και λεηλασίες πολιτισμών. Ότι είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ, στην ειρηνική επίλυση κάθε παγκόσμιου προβλήματος, αλλά πάντα με γνώμονα τις ανθρωπιστικές αρχές οι οποίες προκύπτουν από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό αιώνων και που με τόσο αίμα (μέσα από τη συνεχή πάλη εναντίον της βαρβαρότητας) σ’ αυτή την ήπειρο στερεώσαμε έστω κι αν χρειάστηκε πολλές φορές να φάμε τις ίδιες μας τις σάρκες και να διαπράξουμε απίστευτες θηριωδίες. Με τους ίδιους όρους θα πρότεινε και την οικονομική συνεργασία μεταξύ των δυο Ενώσεων, προς όφελος του συμφέροντος και των δυο λαών.

Μια τέτοια Ένωση, θα φρόντιζε να ενισχύσει τη βοήθεια της στις οικονομικά αδύναμες χώρες του τρίτου κόσμου. Αντί να μαζεύει στα εδάφη της καραβιές εξαθλιωμένων προσφύγων μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτεί με τόση χυδαιότητα την ανάγκη τους και ν’ αποκτήσει φτηνό εργατικό δυναμικό, θα λειτουργούσε ως πραγματικός οικονομικός γίγαντας, επενδύοντας κεφάλαια στις χώρες αυτές, χωρίς να θέτει αποικιοκρατικούς όρους και ν’ απαιτεί ανήθικα υπερκέρδη μέσω των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων κυβερνήσεων με τις οποίες θα συναλλασσόταν. Με διαφάνεια και υγιείς οικονομικά κανόνες θα βοηθούσε στην ανάπτυξη των φτωχών χωρών εξασφαλίζοντας αφ’ ενός πρόοδο για αυτές αφ’ ετέρου θεμιτά και νόμιμα κέρδη για την ίδια.

Μια πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν τόσο ευαισθητοποιημένη στα θέματα του περιβάλλοντος ώστε να μη περιφέρει σαν άστεγη πόρνη την οικολογική της ανησυχία για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των λαών της. Αντί να αναλώνεται σε ατελεύτητα πλούσια δείπνα στις διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου με πρόσχημα τις συζητήσεις για το παγκόσμιο κλίμα που διαρκώς ανακυκλώνονται και ουδέποτε τελεσφορούν, θα χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι απέναντι σε εκείνες τις δυνάμεις που αδιαφορούν για την καταστροφή του πλανήτη μας και θα απαιτούσε η άποψή της να γίνει σεβαστή.

Ακόμη μια Ένωση αληθινή, παρά την ομοσπονδιακή της κεντρική κυβέρνηση, θα φρόντιζε να προασπίσει και να αναδείξει τη διαφορετικότητα της κουλτούρας ενός εκάστου μέλους της, αντί να προσπαθεί να τις ομογενοποιήσει (δηλαδή κιμαδοποιήσει στη μεγάλη κρεατομηχανή της παγκοσμιοποίησης) διότι θα αποδεχόταν το προφανές, ότι δηλαδή ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι τόσο σπουδαίος ακριβώς επειδή κάθε λαός της Ευρώπης έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και προσέφερε εξίσου με τις δικές του πρώτες ύλες στη διαμόρφωση αυτού του πολιτισμού. Θα φρόντιζε λοιπόν, η περί ης ο λόγος ένωση, να διακηρύξει παντού ότι το κάθε μέλος της δικαιούται (για να μην πω οφείλει) να κρατήσει αναλλοίωτα τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα μέλη έτσι ώστε να επιτευχθεί η αληθινή πολύ-πολιτισμικότητα η οποία ασφαλώς δε συνεπάγεται τη δια της βίας αφομοίωση σ’ ένα χωνευτήρι πολιτισμών. Η όποια ζύμωση και αλληλεπίδραση ανάμεσα στις κουλτούρες πρέπει να γίνεται φυσικά κι όχι εξαναγκαστικά διότι μόνον τότε το αποτέλεσμα είναι υγιές, συνενώνει τους λαούς σε κοινά ιδεώδη και δεν οπλίζει τα κανόνια της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού.

Υπάρχει, λοιπόν περιθώριο για μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση; Θεωρώ ότι προς το παρόν όχι. Οι συνθήκες δεν φαίνεται ότι έχουν ωριμάσει σ’ αυτόν τον βαθμό. Παρά τις διάφορες φωνές σημαντικών ανθρώπων στην Ευρώπη, που αφυπνίζονται και βλέπουν ότι αυτό το μόρφωμα που κατ’ ευφημισμόν ονομάζουμε Ε.Ε., είναι μια χαλαρή κοινότητα, που ελάχιστα έως καθόλου ενδιαφέρεται για την προαγωγή του πολιτισμού μένοντας μόνον σε αγοραίες συναλλαγές οικονομικών συμφερόντων το γενικό κλίμα δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Το αίτημα για μια κοινή, μεγάλη πατρίδα δεν είναι παρά το όραμα ορισμένων ονειροπόλων, που απλά ευχόμαστε να υλοποιηθεί σ’ ένα απροσδιόριστο μέλλον.

Κακώς λοιπόν κατηγορείται η κυρία Μέρκελ για τη συμπεριφορά της απέναντι στους αδύναμους αυτής της αγοραίας κοινότητας. Αυτός είναι ο ρόλος της κι αυτό οφείλει να κάνει. Σε μια Ευρώπη των Λαών και του Δικαίου, άνθρωποι σαν την κυρία Μέρκελ (και μαζί φυσικά τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών, των οποίων ο λόγος, εν έτει 2010, θυμίζει ακόμη μαυρογιαλούρειες εξαγγελίες περασμένων δεκαετιών) δεν θα έχουν καμιά θέση στην πολιτική. Θα είναι ξεπερασμένα ανδρείκελα, άλλων καιρών χωρίς ισχύ και γνώμη. Απολιθώματα δεινοσαύρων, που θα εκτίθενται στα μουσεία της πολιτικής σκέψης ως τρανά παραδείγματα προς αποφυγή. Ως άνθρωποι που είχαν τη δύναμη να κάνουν κάτι πολύ μεγάλο, αλλά προτίμησαν να μείνουν στο σκοτάδι, ως δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι…

ΟΙ ΧΩΜΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΑΜΙΝΤΟΥΛΑΝ

Πάνε δυο χρόνια που έγραψα αυτό το κείμενο. Με αφορμή, τότε, τον φριχτό θάνατο μιας νεαρής κοπέλας, μετανάστριας, στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, ήθελα να επισημάνω τις άθλιες συνθήκες τις οποίες ως κράτος, αλλά και ως κοινωνία, επιφυλάσσουμε για τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν τη χώρα τους, και αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή, περισσότερες ευκαιρίες, σε μια...αναπτυγμένη χώρα του δυτικού, 'πολιτισμένου' κόσμου. Παραμονές Πάσχα και τότε...Το άρθρο προοριζόταν για μια τοπική εφημερίδα, αλλά λόγω πληθώρας ύλης δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Το είχα σχεδόν ξεχάσει, όταν ο τραγικός θάνατος ενός παιδιού, του Χαμιντουλάν, ήρθε να μου υπενθυμίσει, ότι στα δυο αυτά χρόνια που πέρασαν, όχι μόνον δεν βελτιώθηκε η εθνική μας αφασία, αλλά -αντιθέτως- βυθιστήκαμε ακόμη πιο βαθιά στην αθλιότητα της αδιαφορίας, της απανθρωπιάς και της ξενοφοβίας. Αφιερωμένο στον Χαμιντουλάν και σε όλους τους πρόσφυγες του κόσμου που πίστεψαν -οι δύστυχοι- στη συνέχεια του αρχαίου μας μεγαλείου:

ΟΙ ΧΩΜΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

Μέσα στο σύνηθες εορταστικό κλίμα της θεοσεβούς κατάνυξης και του πασχαλινού υπερκαταναλωτισμού στα ψιλά των ειδήσεων πέρασε ένα συγκλονιστικό γεγονός που αναδεικνύει την αηδιαστική υποκρισία της νεοελληνικής κοινωνίας.
Τραγικό θάνατο βρήκε μια 17χρονη μετανάστρια στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, όταν συνεθλίβη από τις ρόδες ενός απορριμματοφόρου την ώρα που έψαχνε ανάμεσα στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο. Η νεαρή κοπέλα ήταν έγκυος στον 7ο μήνα της κυήσεως και ανήκε στην...ομάδα των 300 περίπου ατόμων που ζουν πέριξ της χωματερής και συστηματικά αναζητούν τα προς το ζην μέσα στους τόνους των απορριμμάτων που παράγουμε εμείς οι υπόλοιποι καθώς πρέπει πολίτες.
Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο τραγικό ατύχημα λαμβάνει χώρα στον εν λόγω χώρο. Το ανησυχητικό όμως, είναι ότι κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα είναι και η τελευταία.
Η είδηση αυτή τη φορά δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα από τα κανάλια στα μεγάλα δελτία των 8. Θάφτηκε κάπου ανάμεσα στις προετοιμασίες για τον εορτασμό του Πάσχα, τη μεταφορά του αγίου φωτός και την άνοδο των τιμών των ζαρζαβατικών και των εριφίων. Προφανώς διότι οι καλοί δημοσιογράφοι και διευθυντές ειδήσεων δεν ήθελαν να χαλάσουν το κλίμα κατάνυξης της μεγάλης εβδομάδας και να ταράξουν την ιερή συγκίνηση των Ελλήνων που ως γνωστόν εξαγνίζονται και ανακαινίζονται θρησκευτικώς και ηθικώς, κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες παρακολουθώντας το θείο δράμα.
Και όταν υπάρχει ένα τόσο συγκινητικό θείο δράμα, τα άλλα, τα ανθρώπινα δράματα, μοιραία περνούν σε δεύτερο πλάνο. Τα φώτα συγκεντρώνονται στις μεγάλες εκδηλώσεις, όπου η παρουσία των επιφανών πολιτικών και των λαμπερών αστέρων της διασκέδασης, επιβάλλει την συσσώρευση όλης της προσοχής μας. Τα υπόλοιπα μένουν στο σκοτάδι.
Και θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα πυκνό το σκοτάδι στη χωματερή των Άνω Λιοσίων εκείνη τη μέρα, όταν μια ακόμη απόκληρος της ζωής πολτοποιήθηκε από τις τεράστιες ρόδες του απορριμματοφόρου, μαζί με το αγέννητο παιδί της. Κι αν υπήρχε μια υποψία φωτός, θα έπρεπε αυτόματα να διαταχθεί απόλυτη τοπική συσκότιση διότι το θέαμα θα ήταν πολύ ανατριχιαστικό και μακάβριο και ίσως προκαλούσε στομαχικές διαταραχές στους ευαίσθητους καταναλωτές και κατά συνέπεια μείωση της αγοραστικής κίνησης.
Το ίδιο ανατριχιαστικό και μακάβριο είναι φυσικά και το θέαμα μιας ομάδας ανθρώπων που τρέχουν καθημερινά ανάμεσα στα απορριμματοφόρα, περιμένοντας να αδειάσουν τη νέα τους ‘σοδιά’, η οποία ασφαλώς θα περιέχει κάτι που όσο άχρηστο ή επικίνδυνο κι αν φάνηκε σ’ εμάς, σ’ εκείνους μπορεί να φανεί χρήσιμο ή σωτήριο. Χαλασμένα ή ληγμένα τρόφιμα, ανακατεμένα με χημικά απόβλητα, τροφές ποτισμένες με χλωρίνη και άλλα απορρυπαντικά, είναι ασφαλώς ακατάλληλη τροφή για μας τους καθωσπρέπει πολίτες και για τα παιδιά μας. Όμως είναι ό,τι πρέπει για την...περίεργη, ‘μεταλλαγμένη’ φυλή των σκουπιδοφάγων, και μπορεί μια χαρά να αναθρέψει τα δικά τους παιδιά. Αυτοί άλλωστε δεν είναι σαν εμάς.
Είναι οι ξένοι. Είναι οι Άλλοι. Και πολύ τους είναι που καταδεχόμαστε να τους προσφέρουμε τα σαπισμένα απομεινάρια της δικής μας ευμάρειας, και να τους συντηρούμε στη ζωή χάρη σ’ αυτή την πατροπαράδοτη ελληνική φιλο-ξενία, την πολυδιαφημισμένη ανοχή μας απέναντι στον Άλλον.
Αυτή μας η αξιοσημείωτη ανθρωπιστική ευαισθησία σφυρηλατήθηκε ιδιαιτέρως στα χρόνια του ελεύθερου νεοελληνικού μας βίου, από το 1821 κι εντεύθεν, και στηρίχτηκε ως γνωστόν στους δυο πυλώνες της εθνικής μας ταυτότητας: αφενός στην ευθύνη που μας κληροδότησε η απευθείας καταγωγή μας από τους σπουδαίους αρχαίους προγόνους μας, αφετέρου δε στο συγκλονιστικό μήνυμα της Αγάπης με το οποίο μας μπόλιασε η χριστιανική μας παράδοση.
Έτσι διαμορφώθηκε ο σύγχρονος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι και εξαιτίας του οποίου είμαστε τόσο ένθερμα ανθρωπιστές και φανατικά αντιρατσιστές, ώστε να επιτρέπουμε σε περιθωριακές ομάδες βαρβάρων να επιβιώνουν στις ανεξέλεγκτες χωματερές μας, και να ποτίζουν με το αίμα τους τα σκουπίδια μας, τρέφοντας το σάπιο δέντρο της νεοελληνικής μας αφασίας. Αρκεί να μη μας πολυσκοτίζουν με τις διαμαρτυρίες τους και τη διεκδίκηση ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ενίοτε δε τους προσφέρουμε και εργασία, με το σπουδαίο μεροκάματο των 2 ευρώ την ώρα, άσχετα που οι αχάριστοι αυτοί δεν μένουν ως όφειλαν υπόχρεοι από την πρωτοφανή γενναιοδωρία μας. Έτσι κατοχυρώνουμε και το ιερό μας δικαίωμα να τους λιντσάρουμε κάθε φορά που θα τολμήσουν να ζητιανέψουν μια αξιοπρεπέστερη αμοιβή για τον μόχθο τους.
Μίλησα πιο πριν για αυτή την νέα, περίεργη ‘φυλή’. Τη φυλή των ανθρώπων που ζουν μέσα στα σκουπίδια, παρέα με τα ποντίκια. Των ανθρώπων που έφυγαν από τον τόπο τους για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον, σε μια πιο προοδευμένη τεχνολογικά και οικονομικά χώρα. Προφανώς δεν σκέφτηκαν ότι η πρόοδος στην οικονομία και στην τεχνολογία δεν συμβαδίζει απαραίτητα και με την πρόοδο στον ανθρωπισμό.
Αντιθέτως –δυστυχώς- πολύ συχνότερα παράγει οπισθοδρόμηση στις συνειδήσεις, φιλοτομαρισμό και υποκρισία. Παράγει αδιαφορία και έκπτωση στις ανθρωπιστικές αξίες. Παράγει οδυνηρά μεγάλα κενά στην Αγάπη και στην Αλληλεγγύη. Και ασφαλώς τόνους σκουπιδιών στις χωματερές μέσα στις οποίες πολτοποιούνται αγαθά, ψυχές και πολύ συχνά ζωές. Οι ζωές των Άλλων.
Εκείνο που αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι αυτή η νεοσύστατη φυλή των απόκληρων δεν βρίσκεται σε μια στατική κατάσταση μολονότι σήμερα αποτελείται από αλλοδαπούς μετανάστες• από ανθρώπους ξένους, μη οικείους. Έχει, αντιθέτως, μια τρομερή δυναμική γιατί ουσιαστικά απαρτίζεται από τους παρίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, τους απόκληρους του απάνθρωπου υλικού ευδαιμονισμού, τα αθύρματα των μεγάλων κοινωνικών αδικιών.
Η σύνθεση της φυλής δεν είναι παγιωμένη. Ουσιαστικά είναι μια μεγάλη δίνη μέσα στην οποία πέφτουν διαρκώς περισσότερα θύματα. Σήμερα είναι οι ξένοι, αύριο θα ακολουθήσουν οι περιθωριοποιημένοι της ελληνικής κοινωνίας, και πολύ σύντομα όλοι οι μη προνομιούχοι του απάνθρωπου συστήματος που παράγει στρατιές νεόπτωχων και τόσο προκλητικά αδιαφορεί και για την αξιοπρέπεια και για την ίδια τη ζωή.
Σήμερα κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στις ενοχλητικές διαμαρτυρίες-κραυγές αγωνίας, των ‘ηττημένων’ της ζωής διότι μας χαλάνε τη σούπα της πολιτισμένης και οικονομικά εύρωστης χώρας μας. Μας προκαλούν ένα σφίξιμο στο στομάχι και μας κόβουν την αδηφάγο όρεξή μας.
Αύριο, όμως, όταν θα είμαστε εμείς τα μέλη της φυλής που θα φωνάζουμε και θα εκλιπαρούμε, πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα έχει μείνει κανείς πλέον να ακούσει.

Άρης Σείριος
29 Απρ. 08

ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

Κι έπειτα ξαναγυρίζεις στην απομόνωση. Στη γλυκιά μοναξιά των προστατευτικών τοίχων σου. Των βαμμένων με μπογιά παραίτησης και ένα λεπτό στρώμα βερνικιού απελπισίας. Σε σκούρο τόνο.

Από τα παράθυρα δεν μπορείς να κοιτάξεις κάτω τον δρόμο. Τα παράθυρα είναι καθρέφτες και το μόνο που βλέπεις είναι το είδωλο της εξοργιστικής ματαιοδοξίας σου να μορφοποιήσεις το χάος. Έτσι που σου γελάει ειρωνικά, κυνικά, με τα μάτια του να πετάνε φλόγες απαξίωσης και εξευτελισμού.

Κάθεσαι λίγο στον καναπέ, δήθεν να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ξεχαστείς, και το βλέμμα σου μένει καρφωμένο στο απροσπέλαστο παράθυρο. Σκέφτεσαι αν το άνοιγα; Αν το έσπαγα. Αν πήδαγα κάτω και γινόμουνα μια κόκκινη κηλίδα στον παγωμένο δρόμο;

Το παράθυρο δεν ανοίγει. Δε σπάει. Εγκλωβισμένος στον ίδιο σου τον προσωπικό χώρο. Αναγκασμένος να ακούς ξανά και ξανά τις ίδιες παρανοϊκές φωνές να δοκιμάζουν τις αντοχές σου. Τα ουρλιαχτά και τις οιμωγές. Τις νεκρικές ακολουθίες.

Σηκώνεις το ακουστικό του τηλεφώνου να καλέσεις βοήθεια. Νεκρό. Το δωμάτιο μικραίνει όλο και περισσότερο. Ασφυξία. Πρέπει ν’ ανοίξεις μια τρύπα, να βγάλεις το κεφάλι έξω...

Ξανασηκώνεις το βιβλίο.

Κεφάλαιο τρίτο...

Σοσιαλιστικός Καπιταλισμός

Φτάσαμε, λοιπόν στην ουσία αυτής της...μεγάλης ‘οικονομικής κρίσης’. Οι μάσκες έπεσαν και πλέον το σχέδιο αποκαλύφθηκε πλήρως ακόμη και στα μάτια όσων αρνούνταν και μέχρι πρότινος να το αντιληφθούν.

Τώρα πια το ακούς σε κάθε συζήτηση στον δρόμο, στον χώρο της εργασίας, εκεί που κάθεσαι με την παρέα για καφέ... Όλοι πλέον συμφωνούν σ’ αυτό που κάποιοι φωνάζαμε εξ αρχής, χαρακτηριζόμενοι ως υπερβολικοί:

Η κρίση είναι μια ακόμη σύλληψη και δημιουργία του φαύλου οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού με στόχο όχι πλέον την απόλυτη αφαίμαξη των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, αλλά την εξαθλίωση τους, την πλήρη και –αν είναι δυνατόν- εκούσια υποταγή τους στα συμφέροντα και της ορέξεις των κεφαλαιοκρατών.

Η αντίδραση όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων, ευρωπαϊκών και αμερικανικής, για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, έπεισαν και τον πιο αφελή ότι ο στόχος ήταν η εδραίωση της απόλυτης εξουσίας του διεθνούς κεφαλαίου και η απίσχνανση των δικαιωμάτων της εργατικής και της αστικής τάξης.

Αφού πρώτα ενισχύθηκαν χρηματικά, με πρωτοφανή προκλητικότητα, όλες οι τράπεζες, πολλές από τις οποίες είναι αυτές ακριβώς που συνέλαβαν και εξετέλεσαν το σχέδιο της κρίσης, στη συνέχεια οι...δημοκρατικές μας κυβερνήσεις στράφηκαν με λύσσα εναντίον των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων επιβάλλοντας κραυγαλέα άδικες περικοπές και εξαπολύοντας φοροεισπρακτικές καταιγίδες, απαξιώνοντας εν τέλει την αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των καταναλωτών και βυθίζοντας την αγορά στο τέλμα. Ίσως απορεί κανείς πώς οι υπέρμαχοι της οικονομίας της αγοράς καταφέρουν τόσο βαριά χτυπήματα εναντίον της.

Είναι προφανές πως η περιγραφή της ως ‘ελεύθερης αγοράς’ ήταν μόνον ένα ευφημισμός για τα μάτια του κόσμου. Στην πραγματικότητα, αυτά τα άπληστα όρνια ενδιαφέρονταν πάντα για μια αγορά όχι ελεύθερη, αλλά απελπιστικά δέσμια του δικού τους σκοτεινού τραστ.

Και κυρίως ενδιαφέρονταν πάντα -και φαίνεται ότι το πετυχαίνουν επιτέλους- για τη δημιουργία άβουλων και φοβισμένων ανθρωποειδών, που θα μπορούν να καταναλώνουν (θα δείτε πως όταν ο στόχος επιτευχθεί πλήρως, θα επιστρέψει η οικονομική ευμάρεια, απούσης όμως της πολιτικής συνείδησης), αλλά όχι να διεκδικούν, να διαμαρτύρονται, να εναντιώνονται στα σχέδια των αφεντικών.

Απέναντι σ’ αυτή τη λαίλαπα του εξανδραποδισμού των συνειδήσεων δεν υπάρχει δυστυχώς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ ούτε ένα παράδειγμα σοβαρής και συγκροτημένης εναντίωσης, πέρα από σκόρπιες και αδύναμες αντιδράσεις που αποδεικνύονται φωνές βοώντων εν τη ερήμω. Θα περίμενε κανείς τα σοσιαλιστικά τουλάχιστον κόμματα της Γηραιάς Ηπείρου να επιχειρήσουν μια διαφορετική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης. Είναι απορίας άξιον, πως όλοι αυτοί οι εξόχως ‘προοδευτικοί’ τύποι, που καβάλησαν την εξουσία σαν ξελιγωμένοι νεόπλουτοι Γαργαντούες, συμπορεύονται τόσο αγαστά με τον Λεβιάθαν της παγκόσμιας οικονομίας. Οι τόσο... πλούσιες, εναλλακτικές οικονομικές θεωρίες τους, ομοιάζουν με άθλια κουρέλια αλλοτινού υπερφίαλου μεγαλείου ώστε κυριολεκτικά να προκαλούν τον οίκτο. Στη θεωρία, οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης είναι άπιαστοι και μπορούν να κομπορρημονούν επί ώρες για τις οικονομικές ανισότητες του καπιταλιστικού συστήματος, για την ανάγκη μιας κοινωνικότερης πολιτικής, ακόμη και για αναδιανομή του πλούτου έχουμε ακούσει. Και ακριβώς την ώρα που έρχεται η κρίση, μια κρίση που είναι αποκλειστικό δημιούργημα αυτού του απάνθρωπου οικονομικού συστήματος, βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια και συντάσσονται με τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές που τους υπαγορεύει το κεφάλαιο. Ίδιοι με μαριονέτες, παίζουν πειστικά το ρόλο των λαϊκών προστατών, στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από αθύρματα στα χέρια εκείνων που κινούν τα νήματα.

Πώς γίνεται και κανείς από αυτούς τους ‘παρα-μορφωμένους και υπερ-προοδευτικούς σοσιαλίζοντες ηγέτες να μην έχει τούτη την ώρα διαφορετική ιδεολογικο-πολιτική προσέγγιση; Γιατί κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα των μέτρων που προτείνονται από τις παγκόσμιες τράπεζες οι οποίες αποτελούν δυνάμεις κατοχής στην Ευρώπη; Γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν εφαρμόζει τα σοσιαλιστικά μέτρα που τόσο ανέξοδα ευαγγελίζεται κατά τις προεκλογικές περιόδους για να βάλει σε άλλη ρότα την οικονομία;

Μας λένε κατάμουτρα κι εντελώς ανερυθρίαστα ότι θεωρητικά ο καπιταλισμός είναι κακός, αλλά τώρα που έχουμε κρίση πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης. Το άκρον άωτον της φαυλότητας, της υποκρισίας και της κοροϊδίας.

Κρίνοντας από τη στάση του δικού μας (ελληνικού) ‘σοσιαλιστικού’ κόμματος, που επανήλθε στην εξουσία με προεκλογικές υποσχέσεις για δικαιότερη οικονομική πολιτική, καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, επανασύσταση ενός κοινωνικού κράτους και άλλα παρόμοια ευχολόγια ποιος αισθάνεται αισιόδοξος για τη δημιουργία μιας Ευρώπης των λαών; Μιας Ευρώπης της Δικαιοσύνης και της Ισότητας;

Γιατί ο κοινωνικά ευαίσθητος πρωθυπουργός μας φρόντισε ασμένως να υιοθετήσει τα μέτρα που του επέβαλαν έξωθεν και τα οποία περιλαμβάνουν αύξηση των έμμεσων φόρων (της πιο άδικης –κατά κοινή ομολογία- φορολογίας, αφού επιβαρύνει το ίδιο έχοντες και μη), περικοπή μισθών και συντάξεων στον δημόσιο τομέα (που έχει ως άμεση αντανάκλαση το πάγωμα των αυξήσεων και την εργοδοτική τρομοκρατία στον ιδιωτικό τομέα), κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και άλλα ‘προοδευτικά και σοσιαλιστικά’ παραμύθια;

Κι αφού έκρινε πως η ‘σοσιαλιστική’ ιδεολογία του είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας γιατί δε φροντίζει τουλάχιστον, ως αντιστάθμισμα αυτών των ‘σκληρών...αλλά δίκαιων’ μέτρων να προχωρήσει και σε ανάλογα σκληρές πολιτικές εναντίον των κεφαλαιοκρατών; Γιατί για παράδειγμα δε ζητάει από βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες την καταβολή μιας εφάπαξ ενίσχυσης του κράτους, ας πούμε το 10% του φετινού τζίρου τους; Γιατί δεν υποχρεώνει τις βιομηχανίες παραγωγής τροφίμων και τις εταιρίες εμπορίας τους να μειώσουν (ή τουλάχιστον να μην αυξήσουν) τις τιμές των προϊόντων για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται να ισχύουν αυτά τα επαχθή για τους ασθενέστερους μέτρα. Γιατί, ενώ φρόντισε να κόψει ένα μισθό από τον απλό εργαζόμενο, δεν επέβαλε στις τράπεζες να παραγράψουν μια ή δυο δόσεις από τα στεγαστικά δάνεια των πελατών τους; Γιατί αυτοί που θα πληρώσουν την δήθεν ανόρθωση της οικονομίας να είναι πάλι και αποκλειστικά αυτοί που πιέζονται και που σε τελική ανάλυση δεν ευθύνονται για την κατάντια της (τουλάχιστον άμεσα, διότι έμμεσα έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη εξ’ αιτίας των πολιτικών επιλογών τους);

Ας μας εξηγήσει επιτέλους ένας σύγχρονος (έστω κι εκσυγχρονιστής) σοσιαλιστής πολιτικός γιατί ο σοσιαλισμός του ομοιάζει τόσο τραγικά με τον πιο στυγνό οικονομικό φιλελευθερισμό;

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Και κάθε που βραδιάζει επιστρέφει ξανά, όπως το ήθελε ο ποιητής. Μόνον που δεν είναι ευτυχία. Δεν είναι πάθος, πόθος, προσδοκία. Είναι σκοτάδι...

Ανοίγεις διάπλατα τα παράθυρα, να μπει φρέσκος αέρας. Μάταιο...

Ορμά γυμνή η σκιά και κοπανιέται στους τοίχους, μετακινεί τα έπιπλα, αναποδογυρίζει τα κηροπήγια. Κάθεσαι ανήμπορος και περιμένεις...Η οργή της θα ξεθυμάνει κάποτε και τότε σα μικρή ερωμένη θα κουρνιάσει στο στήθος σου και θα χώσει το κεφαλάκι της στον κόρφο σου.

‘Δε σε κάλεσα’, λες βουρκώνοντας, την ώρα που το χέρι σου στοργικά χαϊδεύει τα μαλλιά της.

Εκείνη παραδομένη στη θαλπωρή της αγκαλιάς σου δεν έχει καιρό για εξηγήσεις. Είσαι δικός της και το ξέρει. Και το ξέρεις.

Γέρνεις το κεφάλι προς τα πίσω κι αφήνεις έναν πνιχτό αναστεναγμό. Με την άκρη της παλάμης σκουπίζεις την υποψία των δακρύων και ύστερα σκύβεις και της δίνεις ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο...

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Να λοιπόν, που έπρεπε να έρθουν οι ατέρμονες βροχές για να σκύψουμε λίγο πάνω από τον πόνο μας. Ν’ απαλλαγούμε από την επιπόλαιη ανεμελιά της θερμόπληκτης ραστώνης μας.

Και δρασκελίζοντας μ’ ένα μεγάλο βήμα τον μαντρότοιχο της αισιοδοξίας να επιστρέψουμε γαλήνια παραδομένοι στον κήπο της απόγνωσης.

Μετά αρχίζει ο μεγάλος χειμώνας και όλα θα μπουν στη θέση τους. Παγωμένα και ακίνητα. Παρανοϊκά λευκά. Αβάσταχτα άδεια. Όπως κάποτε που συνειδητοποιούσαμε έντρομοι το μάταιο των αγώνων.

Και μάθαμε να ονομάζουμε διάψευση την εξωμοσία των ηρώων. Ανθρώπινη αδυναμία την εξαγορά των συνειδήσεων. Ανάγκη επιβίωσης τον μιθριδατισμό.

Και μάθαμε να κοιτάμε με προσποιητή ειρωνεία όσους αρνούνταν συμβιβασμούς και συνδιαλλαγές. Να κουνάμε με πλαστή αγανάκτηση το κεφάλι μας κάθε φορά που ακούγαμε για Λεωνίδες και Θερμοπύλες.

Και μέσα μας, εκεί που φλόγιζε η καρδιά και πύρωνε η συνείδηση, φροντίζαμε να φτυαρίζουμε σωρούς το χιόνι, για να σταματήσουν λίγο οι ερινύες το φτερούγισμά τους.

Κι έτσι, αφού μάθαμε να ζούμε κάθε μέρα σαν να ήμασταν νεκροί, τίποτα δεν μπορεί να μας κουνήσει από την αυτιστική μας μακαριότητα.

Μόνο όταν ξεχνιόμαστε, καμιά φορά, στην απουσία των μεγάλων κρύων και των βροχών, πιάνουμε τον εαυτό μας να ονειρεύεται, να σχεδιάζει, να χαλυβδώνει τη συνείδηση. Και γρήγορα – γρήγορα, προτού μας βρει κανένα κακό, ξορκίζουμε το αμάρτημα και ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα στην παγωνιά της λογικής, κι έτσι σωζόμαστε.