Τώρα που όλο το εκλογικό σόου έλαβε τέλος, τα φώτα έσβησαν και οι ηθοποιοί κατέβηκαν από τη σκηνή, είναι –ίσως- ευκαιρία, να προσεγγίσουμε το αποτέλεσμα, με μεγαλύτερη νηφαλιότητα και πιο διεξοδικά.
Εκ πρώτης όψεως φάνηκε ότι οι βασικοί στόχοι των αντιπάλων του δικομματισμού επετεύχθησαν. Τα δυο κόμματα είδαν το άθροισμα των ποσοστών τους να μειώνεται, η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος δεν απετράπη μεν, αλλά είναι οριακή και εύθραυστη, και τα δυο κόμματα της αριστεράς αύξησαν θεαματικά τα ποσοστά τους. Η αποχή κινήθηκε σε χαμηλά ποσοστά, κι έτσι νικήθηκαν και οι ‘κακοί πολίτες’ που ‘προτιμούν να ιδιωτεύουν και να αποφεύγουν τη σύγκρουση με το δικομματικό κατεστημένο’. Όλα καλώς καμωμένα λοιπόν. Ας κλείσουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και ας παραδοθούμε τρισευτυχισμένοι στην αγκαλιά του Μορφέα.
Μια προσεκτικότερη όμως, ματιά στο αποτέλεσμα και μια βαθύτερη ανάλυσή του, μάλλον θα δημιουργήσει μερικές σκιές στην ευτυχία μας.
Εν πρώτοις ας αναρωτηθούμε για τη σημασία της αυτοδυναμίας. Είναι γεγονός πως είναι μικρή και οριακή, αλλά υπάρχει έστω κι ένας εχέφρων πολίτης που να πιστεύει ότι η ΝΔ θα δυσκολευτεί να ασκήσει πλήρως και κυριαρχικά την κυβερνητική εξουσία; Θεωρεί κάποιος πιθανόν να υπάρξει βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος που να εναντιωθεί στις επιλογές του πρωθυπουργού και του νεοδεξιού-αντικοινωνικού επιτελείου του; Ας είμαστε ρεαλιστές. Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει τις επιλογές ενός αρχηγού, στον οποίον –κατά κύριο λόγο- αποδίδεται η σημαντική αυτή νίκη; Συνεπώς ουδεμία σημασία έχουν οι 152 έδρες και ουδεμία διαφορά θα υπάρξει από την προηγούμενη πολιτική της κυβέρνησης των 165 βουλευτών.
Κατά δεύτερο, έχουμε μια αντιπολίτευση τόσο πολύ στραπατσαρισμένη, ώστε να καθίσταται εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική για μακρό χρονικό διάστημα. Η έμφυτη εσωστρέφεια του ΠΑΣΟΚ, θα εκδηλωθεί ακόμη πιο έντονη. Ήδη ο αρχηγός του αμφισβητείται, τα μαχαίρια βγήκαν και σίγουρα θα χρειαστεί πολύς χρόνος μέχρι να ανακάμψει το κόμμα και να μπορέσει να αντιπαρατεθεί ξανά στην κυβέρνηση. Όλο αυτό το διάστημα το βαρύ αντιπολιτευτικό έργο θα αναλάβουν τα κόμματα της αριστεράς που αντιπροσωπεύουν το 13-14% του εκλογικού σώματος. Ασφαλώς μπορούν να προκαλέσουν πολύ θόρυβο, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο μπορούν να εμποδίσουν την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης.
Τρίτη διαπίστωση είναι αυτή σε σχέση με τον δικομματισμό. Όντως υπήρχε μια υποχώρηση της τάξης του 5%. Σημαντικό ασφαλώς, αλλά μη ξεχνάτε ότι το ίδιο ποσοστό (κι ελαφρώς μικρότερο – 79,61%) κατέγραψαν και οι εκλογές του 1996. Και τότε βγήκαν πολλοί να πανηγυρίσουν για την αρχή του τέλους του δικομματισμού, αυτός όμως ανέκαμψε πολύ γρήγορα και ιδιαιτέρως δυναμικά καθώς ήδη το 2000 εκτοξεύθηκε στο 86%. Φανταστείτε ότι σήμερα οι συνθήκες ήσαν περισσότερο οδυνηρές για τα δυο κόμματα της εξουσίας απ’ ότι το 1996 κι όμως δεν υπήρξε καμιά περαιτέρω μείωση της επιρροής των. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι σε 2 ή σε 4 χρόνια δεν θα δούμε πάλι ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά του δικομματισμού;
Τέταρτον: η αύξηση της εκλογικής δύναμης των κομμάτων της αριστεράς. Ασφαλώς εντυπωσιακή και ιδιαίτερα ευχάριστη. Ακόμη και τα ποσοστά των Οικολόγων που δεν έφτασαν για την είσοδό τους στη Βουλή είναι αρκετά ανεβασμένα. Ποιος όμως, καλά γνωρίζων της ελληνικής πολιτικής σκηνής πιστεύει ότι δεν αποτελούν μια πολιτική συγκυρία, ευτυχή μεν, αλλά μάλλον περιστασιακή; Το μεγαλύτερο ποσοστό των εκλογέων που κάτω από την πίεση της εθνικής συμφοράς, αλλά και της τριετούς (στην πραγματικότητα τριακονταετούς) καταλήστευσης του εισοδήματος του λαού από το Κεφάλαιο, στράφηκαν στα κόμματα της Αριστεράς σε μια ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και των δυο κομμάτων, είναι ήδη έτοιμο –και μην αμφιβάλετε καθόλου- να επιστρέψει στους κόλπους τους και να εγκαταλείψει τον όψιμο και πρόσκαιρο πολιτικό ηρωισμό του με την πρώτη ευκαιρία. Αν η ΝΔ δεν σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση και είχαμε ξανά εκλογές σε ένα μήνα, νομίζω, ότι τα αποτελέσματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά από τώρα. Μακάρι να διαψευστώ σε αυτό το σημείο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η ενίσχυση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά μια πρόσκαιρη και μη επαναλαμβανόμενη ψήφος διαμαρτυρίας που όσο έντονα εκφράστηκε, τόσο σύντομα θα ξεθυμάνει, όπως συνέβη και στο παρελθόν.
Και για το τέλος άφησα το χειρότερο. Την είσοδο στη Βουλή του αλλοπρόσαλλου, τυχοδιωκτικού κόμματος του κυρίου Καρατζαφέρη. Βεβαίως και γι’ αυτό ισχύει η προηγούμενη διαπίστωση, ότι δηλαδή πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας και προφανώς θα ξεφουσκώσει εν ριπή οφθαλμού (τόσω μάλλον που τώρα θα είναι διαρκώς εκτεθειμένο στην κοινοβουλευτική φθορά). Όμως το ποσοστό που έλαβε, η παρουσία ενός σχεδόν ακροδεξιού-φονταμενταλιστικού κόμματος στη Βουλή εν έτει 2007 (συνδυαζόμενο με το μικρό, αλλά όχι αμελητέο ποσοστό ενός άλλου θρησκευτικο-πατριωτικού κόμματος, αυτού του κυρίου Παπαθεμελή) δείχνει την προϊούσα συντηρητικοποίηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, την υποχώρηση της προοδευτικής σκέψης στην χώρα, την είσοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή σχημάτων στηριζόμενων όχι στην Λογική και στη δημιουργική Φαντασία (στοιχείων εκ των ων ουκ άνευ στην πολιτική), αλλά σε έναν άλογο δογματισμό και σε μια ανέμπνευστη και στείρα εθνικοπατριωτική ρητορική που παραπέμπει στο παλαιό, ανατριχιαστικό τρίπτυχο ‘Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια). Στη Βουλή αυτή τη στιγμή έχουν εισέλθει άνθρωποι, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο...υιός Πλεύρης! Και αυτοί δεν εξελέγησαν από λίστα, δεν ήσαν δηλαδή επιλογές του προέδρου του ΛΑΟΣ, αλλά με ‘σταυρό’ από το εκλογικό σώμα!!!
Μακάρι, όλα αυτά να είναι μόνον άστοχες διαπιστώσεις ενός απαισιόδοξου, απογοητευμένου από την πολιτική ανθρώπου. Κάποιου χολωμένου μη-ψηφοφόρου που η κεντρική του επιλογή να διαμαρτυρηθεί μη προσερχόμενος στις κάλπες (για πρώτη φορά στη ζωή του από το 1989 που έχει δικαίωμα ψήφου) δεν δικαιώθηκε και το κάλεσμά του για γενική αποχή δεν εισακούστηκε ούτε καν από τους πιο κοντινούς στη σκέψη του συντρόφους. Εύχομαι από καρδιάς να έχω άδικο. Να είμαι τυφλωμένος από την οργή και την απογοήτευση και όλα να αλλάξουν στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Δυστυχώς όμως, με την όποια εμπειρία διαθέτω στην πολιτική, δεν το θεωρώ πιθανό...
