Πάνε δυο χρόνια που έγραψα αυτό το κείμενο. Με αφορμή, τότε, τον φριχτό θάνατο μιας νεαρής κοπέλας, μετανάστριας, στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, ήθελα να επισημάνω τις άθλιες συνθήκες τις οποίες ως κράτος, αλλά και ως κοινωνία, επιφυλάσσουμε για τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν τη χώρα τους, και αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή, περισσότερες ευκαιρίες, σε μια...αναπτυγμένη χώρα του δυτικού, 'πολιτισμένου' κόσμου. Παραμονές Πάσχα και τότε...Το άρθρο προοριζόταν για μια τοπική εφημερίδα, αλλά λόγω πληθώρας ύλης δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Το είχα σχεδόν ξεχάσει, όταν ο τραγικός θάνατος ενός παιδιού, του Χαμιντουλάν, ήρθε να μου υπενθυμίσει, ότι στα δυο αυτά χρόνια που πέρασαν, όχι μόνον δεν βελτιώθηκε η εθνική μας αφασία, αλλά -αντιθέτως- βυθιστήκαμε ακόμη πιο βαθιά στην αθλιότητα της αδιαφορίας, της απανθρωπιάς και της ξενοφοβίας. Αφιερωμένο στον Χαμιντουλάν και σε όλους τους πρόσφυγες του κόσμου που πίστεψαν -οι δύστυχοι- στη συνέχεια του αρχαίου μας μεγαλείου:
ΟΙ ΧΩΜΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ
Μέσα στο σύνηθες εορταστικό κλίμα της θεοσεβούς κατάνυξης και του πασχαλινού υπερκαταναλωτισμού στα ψιλά των ειδήσεων πέρασε ένα συγκλονιστικό γεγονός που αναδεικνύει την αηδιαστική υποκρισία της νεοελληνικής κοινωνίας.
Τραγικό θάνατο βρήκε μια 17χρονη μετανάστρια στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, όταν συνεθλίβη από τις ρόδες ενός απορριμματοφόρου την ώρα που έψαχνε ανάμεσα στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο. Η νεαρή κοπέλα ήταν έγκυος στον 7ο μήνα της κυήσεως και ανήκε στην...ομάδα των 300 περίπου ατόμων που ζουν πέριξ της χωματερής και συστηματικά αναζητούν τα προς το ζην μέσα στους τόνους των απορριμμάτων που παράγουμε εμείς οι υπόλοιποι καθώς πρέπει πολίτες.
Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο τραγικό ατύχημα λαμβάνει χώρα στον εν λόγω χώρο. Το ανησυχητικό όμως, είναι ότι κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα είναι και η τελευταία.
Η είδηση αυτή τη φορά δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα από τα κανάλια στα μεγάλα δελτία των 8. Θάφτηκε κάπου ανάμεσα στις προετοιμασίες για τον εορτασμό του Πάσχα, τη μεταφορά του αγίου φωτός και την άνοδο των τιμών των ζαρζαβατικών και των εριφίων. Προφανώς διότι οι καλοί δημοσιογράφοι και διευθυντές ειδήσεων δεν ήθελαν να χαλάσουν το κλίμα κατάνυξης της μεγάλης εβδομάδας και να ταράξουν την ιερή συγκίνηση των Ελλήνων που ως γνωστόν εξαγνίζονται και ανακαινίζονται θρησκευτικώς και ηθικώς, κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες παρακολουθώντας το θείο δράμα.
Και όταν υπάρχει ένα τόσο συγκινητικό θείο δράμα, τα άλλα, τα ανθρώπινα δράματα, μοιραία περνούν σε δεύτερο πλάνο. Τα φώτα συγκεντρώνονται στις μεγάλες εκδηλώσεις, όπου η παρουσία των επιφανών πολιτικών και των λαμπερών αστέρων της διασκέδασης, επιβάλλει την συσσώρευση όλης της προσοχής μας. Τα υπόλοιπα μένουν στο σκοτάδι.
Και θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα πυκνό το σκοτάδι στη χωματερή των Άνω Λιοσίων εκείνη τη μέρα, όταν μια ακόμη απόκληρος της ζωής πολτοποιήθηκε από τις τεράστιες ρόδες του απορριμματοφόρου, μαζί με το αγέννητο παιδί της. Κι αν υπήρχε μια υποψία φωτός, θα έπρεπε αυτόματα να διαταχθεί απόλυτη τοπική συσκότιση διότι το θέαμα θα ήταν πολύ ανατριχιαστικό και μακάβριο και ίσως προκαλούσε στομαχικές διαταραχές στους ευαίσθητους καταναλωτές και κατά συνέπεια μείωση της αγοραστικής κίνησης.
Το ίδιο ανατριχιαστικό και μακάβριο είναι φυσικά και το θέαμα μιας ομάδας ανθρώπων που τρέχουν καθημερινά ανάμεσα στα απορριμματοφόρα, περιμένοντας να αδειάσουν τη νέα τους ‘σοδιά’, η οποία ασφαλώς θα περιέχει κάτι που όσο άχρηστο ή επικίνδυνο κι αν φάνηκε σ’ εμάς, σ’ εκείνους μπορεί να φανεί χρήσιμο ή σωτήριο. Χαλασμένα ή ληγμένα τρόφιμα, ανακατεμένα με χημικά απόβλητα, τροφές ποτισμένες με χλωρίνη και άλλα απορρυπαντικά, είναι ασφαλώς ακατάλληλη τροφή για μας τους καθωσπρέπει πολίτες και για τα παιδιά μας. Όμως είναι ό,τι πρέπει για την...περίεργη, ‘μεταλλαγμένη’ φυλή των σκουπιδοφάγων, και μπορεί μια χαρά να αναθρέψει τα δικά τους παιδιά. Αυτοί άλλωστε δεν είναι σαν εμάς.
Είναι οι ξένοι. Είναι οι Άλλοι. Και πολύ τους είναι που καταδεχόμαστε να τους προσφέρουμε τα σαπισμένα απομεινάρια της δικής μας ευμάρειας, και να τους συντηρούμε στη ζωή χάρη σ’ αυτή την πατροπαράδοτη ελληνική φιλο-ξενία, την πολυδιαφημισμένη ανοχή μας απέναντι στον Άλλον.
Αυτή μας η αξιοσημείωτη ανθρωπιστική ευαισθησία σφυρηλατήθηκε ιδιαιτέρως στα χρόνια του ελεύθερου νεοελληνικού μας βίου, από το 1821 κι εντεύθεν, και στηρίχτηκε ως γνωστόν στους δυο πυλώνες της εθνικής μας ταυτότητας: αφενός στην ευθύνη που μας κληροδότησε η απευθείας καταγωγή μας από τους σπουδαίους αρχαίους προγόνους μας, αφετέρου δε στο συγκλονιστικό μήνυμα της Αγάπης με το οποίο μας μπόλιασε η χριστιανική μας παράδοση.
Έτσι διαμορφώθηκε ο σύγχρονος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι και εξαιτίας του οποίου είμαστε τόσο ένθερμα ανθρωπιστές και φανατικά αντιρατσιστές, ώστε να επιτρέπουμε σε περιθωριακές ομάδες βαρβάρων να επιβιώνουν στις ανεξέλεγκτες χωματερές μας, και να ποτίζουν με το αίμα τους τα σκουπίδια μας, τρέφοντας το σάπιο δέντρο της νεοελληνικής μας αφασίας. Αρκεί να μη μας πολυσκοτίζουν με τις διαμαρτυρίες τους και τη διεκδίκηση ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ενίοτε δε τους προσφέρουμε και εργασία, με το σπουδαίο μεροκάματο των 2 ευρώ την ώρα, άσχετα που οι αχάριστοι αυτοί δεν μένουν ως όφειλαν υπόχρεοι από την πρωτοφανή γενναιοδωρία μας. Έτσι κατοχυρώνουμε και το ιερό μας δικαίωμα να τους λιντσάρουμε κάθε φορά που θα τολμήσουν να ζητιανέψουν μια αξιοπρεπέστερη αμοιβή για τον μόχθο τους.
Μίλησα πιο πριν για αυτή την νέα, περίεργη ‘φυλή’. Τη φυλή των ανθρώπων που ζουν μέσα στα σκουπίδια, παρέα με τα ποντίκια. Των ανθρώπων που έφυγαν από τον τόπο τους για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον, σε μια πιο προοδευμένη τεχνολογικά και οικονομικά χώρα. Προφανώς δεν σκέφτηκαν ότι η πρόοδος στην οικονομία και στην τεχνολογία δεν συμβαδίζει απαραίτητα και με την πρόοδο στον ανθρωπισμό.
Αντιθέτως –δυστυχώς- πολύ συχνότερα παράγει οπισθοδρόμηση στις συνειδήσεις, φιλοτομαρισμό και υποκρισία. Παράγει αδιαφορία και έκπτωση στις ανθρωπιστικές αξίες. Παράγει οδυνηρά μεγάλα κενά στην Αγάπη και στην Αλληλεγγύη. Και ασφαλώς τόνους σκουπιδιών στις χωματερές μέσα στις οποίες πολτοποιούνται αγαθά, ψυχές και πολύ συχνά ζωές. Οι ζωές των Άλλων.
Εκείνο που αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι αυτή η νεοσύστατη φυλή των απόκληρων δεν βρίσκεται σε μια στατική κατάσταση μολονότι σήμερα αποτελείται από αλλοδαπούς μετανάστες• από ανθρώπους ξένους, μη οικείους. Έχει, αντιθέτως, μια τρομερή δυναμική γιατί ουσιαστικά απαρτίζεται από τους παρίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, τους απόκληρους του απάνθρωπου υλικού ευδαιμονισμού, τα αθύρματα των μεγάλων κοινωνικών αδικιών.
Η σύνθεση της φυλής δεν είναι παγιωμένη. Ουσιαστικά είναι μια μεγάλη δίνη μέσα στην οποία πέφτουν διαρκώς περισσότερα θύματα. Σήμερα είναι οι ξένοι, αύριο θα ακολουθήσουν οι περιθωριοποιημένοι της ελληνικής κοινωνίας, και πολύ σύντομα όλοι οι μη προνομιούχοι του απάνθρωπου συστήματος που παράγει στρατιές νεόπτωχων και τόσο προκλητικά αδιαφορεί και για την αξιοπρέπεια και για την ίδια τη ζωή.
Σήμερα κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στις ενοχλητικές διαμαρτυρίες-κραυγές αγωνίας, των ‘ηττημένων’ της ζωής διότι μας χαλάνε τη σούπα της πολιτισμένης και οικονομικά εύρωστης χώρας μας. Μας προκαλούν ένα σφίξιμο στο στομάχι και μας κόβουν την αδηφάγο όρεξή μας.
Αύριο, όμως, όταν θα είμαστε εμείς τα μέλη της φυλής που θα φωνάζουμε και θα εκλιπαρούμε, πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα έχει μείνει κανείς πλέον να ακούσει.
Άρης Σείριος
29 Απρ. 08
