Rob Marshall's Nine

Τι ωθεί, αλήθεια, τον καλλιτέχνη στη δημιουργία; Είναι η διαφορετική οπτική του στα πράγματα; Η ματαιόδοξη ανάγκη του για υστεροφημία; Η αβάσταχτη θλίψη του για την πεζότητα που καθημερινά αντικρίζει; Μήπως όλ’ αυτά μαζί; Ή μήπως και κάτι άλλο...κάτι που υπερβαίνει την κοινή νοημοσύνη και την πρακτική σκέψη της μάζας;

Ο καλλιτέχνης δημιουργεί, ωθούμενος από την αδήριτη, σχεδόν υποσυνείδητη ανάγκη του να υπερβεί την ανυπαρξία. Μεταστοιχειώνει τον θάνατο σε έρωτα χρησιμοποιώντας τέχνη.

Πόσες φορές στον άνισο αγώνα του γλιστράει, πέφτει. Πόσες φορές ξανασηκώνεται; (Αυτό δεν είναι το κριτήριο για την αξιολόγηση του καλλιτέχνη;)

Κατευθύνεται από την ίδια του τη φαντασία. Από το όνειρο, από το πάθος. Ο στόχος γίνεται σκοπός. Το ανικανοποίητο της φύσης του που τον οδηγεί στη δημιουργία, τον στοιχειώνει. Τον εκτρέπει σε άλλες οδούς. Σε μονοπάτια ηδονής και αυταρέσκειας. Τώρα είναι επείγουσα η ανάγκη να νικήσει τον δικό του θάνατο. Και είναι το ίδιο απαιτητική και δίκαια με την ευθύνη του για τη λύτρωση του κόσμου.

Δίψα για ζωή. Απληστία ευλογημένη και καταραμένη συνάμα. Τα πρόσωπα συγχέονται, αναμειγνύονται, παύουν να έχουν σημασία. Κάθε βράδυ χρειάζεται να είναι άλλη η πηγή της αθανασίας. Δεν είναι απλά ζήτημα αυτοεπιβεβαίωσης. Είναι όρος επιβίωσης. Η τέχνη είναι η θυσία του δημιουργού. Ο Όσκαρ Ουάιλντ λέει πως κάθε πορτραίτο που ζωγραφίζεται με συναίσθημα είναι πορτραίτο του καλλιτέχνη και όχι του μοντέλου. Του καλλιτέχνη που βυθισμένος στον κυκεώνα των συναισθημάτων συγκρούεται με την ηθική της κοινωνίας. Δηλαδή με την υποκρισία της αναγκαιότητας.

Και παραδίνεται στο εφήμερο. Βυθίζεται στην πλάνη. Συνουσιάζεται με το Λάθος.

Έως ότου η δίνη της σύγκρουσης παρασύρει το είναι του. Μέχρι να διακυβευτεί το υπέρτατο ιδανικό. Αυτό που αγαπά. Όταν νοιώθει ότι το χάνει επανέρχεται. Κι αυτό δεν είναι παραίτηση, συμβιβασμός, οπισθοχώρηση. Είναι κατάθεση ψυχής. Δεν μπορεί ν’ απαιτήσει από κανέναν κατανόηση. Ούτε από το πρόσωπο που λατρεύει. Καλλιτέχνης σημαίνει μοναξιά. Και πόνος. Και θλίψη. Και πάνω απ’ όλα Έρωτας. Κι αυτό είναι πάρα πολύ για όλους τους άλλους.

Άδικα αναζητάμε ένα σενάριο. Το σενάριο είναι η ίδια μας η ζωή. Όσο απαξιωτικά κι αν μας το χρεώνουν οι άλλοι, αυτό είναι το ίδιον. Το άλλο. Αυτό για το οποίο γινόμαστε αξιολάτρευτοι. Πληγώνει, αλλά και ζωοδοτεί. Σκοτεινιάζει και φωτίζει ταυτόχρονα. Είναι πληγή που αναβλύζει νέκταρ. Έστω κι αν κάποτε γίνεται τάφος. Και μας εξουθενώνει. Όταν το όραμα γυρίζει την πλάτη απαυδισμένο και μας εγκαταλείπει. Για πάντα.

Έτσι κι αλλιώς η αφοσίωση στο αγαπημένο είναι αυτονόητη. Η προσωπική θυσία του καλλιτέχνη για το υπέρτατο δεδομένη. Και η δημιουργία συνεχίζεται επ’ άπειρον...

ΥΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ

Είναι κάτι τόποι, άβατοι από ανθρώπινα πόδια. Σκοτεινοί και παγεροί με πυκνή, άγρια βλάστηση. Τα υπερμεγέθη φυτά σχηματίζουν τρομακτικούς λαβύρινθους, όπου χάνεται ακόμη και το φως, ο ήχος, ο άνεμος. Και γύρω έλη, επικίνδυνα βαθιά έλη, που δε φαίνονται με την πρώτη και μπορείς από τη μια στιγμή στην άλλη να χαθείς από προσώπου γης και να μη σε βρει ποτέ, ποτέ ξανά κανείς.
Σε κάποια υγρά υπόγεια, όπου ουρλιάζουν νηστικά, κακοποιημένα παιδιά. Σε υπόλευκες αυλές, που φωλιάζει η πείνα πίσω από κάθε δέντρο. Σε τσιμεντένια σπίτια που κρύβεται η δυστυχία μέσα σε κάθε κούφωμα, σε κάθε τούβλο.
Ανοίγεις μεγάλα τα μάτια σου και τους ονειρεύεσαι. Στο στόμα σου έχει κοκαλώσει μια άηχη κραυγή. Κι αυτά τα δάκρυα που ζεστά κυλάνε στα μάγουλά σου δεν είναι ο θυμός που θεριεύει μέσα σου και αναζητά μια κάποια διέξοδο. Είναι απλά ένα απεγνωσμένο παράπονο που δεν έχει φωνή, που δεν έχει λέξεις, δεν έχει αιτία κι αφορμή. Δανείζεται το σχήμα των δακρύων σου και κυλάει γιατί αν μείνει εντός θα σε πνίξει. Θα σε κατασπαράξει τρώγοντας τα σωθικά σου, τα κόκαλά σου, τα όνειρα και τις επιθυμίες σου.
Δανείζεσαι και συ, σχήματα της μοναξιάς, απόκοσμα σύμβολα της ερήμωσης, εικόνες ξεθωριασμένες από χορταριασμένα σκαλιά κι εγκαταλελειμμένα κελάρια. Σηκώνεις το βάρος στους ώμους και κάνεις να πατήσεις στα πόδια σου. Ένα βήμα και πέφτεις. Και ξανά...ένα βήμα και πέφτεις...
Στέκεσαι μετά ανάσκελα, μέσα στην παγωμένη νύχτα του Νοέμβρη και κοιτάς στην καθαρή ατμόσφαιρα τ’ αστέρια. Σου φαίνονται τόσο όμοια μ’ εκείνα των παιδικών σου χρόνων μόνον που τώρα είναι λίγο πιο μακρινά. Λίγο πιο αχνά. Λίγο πιο μόνα...
Ύστερα θα σηκωθείς αργά-αργά καταβάλλοντας άλλη μια γενναία προσπάθεια. Θα κάνεις πάλι ένα βήμα...και θα πέσεις...

Ψυχή Βαθιά

Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη Ψυχή Βαθιά, που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στους κινηματογράφους, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να περιηγηθούν στο τραγικό κλίμα του εμφυλίου όλοι εκείνοι που η λογοκριμένη εκατέρωθεν εκπαίδευση φρόντισε να ευνουχίσει ιστορικά στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης λήθης του παρελθόντος και συνάμα εθνικής συμφιλίωσης. Σα να μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση μέσα από τη λήθη...
Με τη στάση τους αυτή οι μετέπειτα κυβερνήσεις –δεξιές και αριστερές- το μόνο που κατάφεραν ήταν να σπρώξουν τα ιστορικά γεγονότα κάτω από το χαλί της υποκρισίας και να ακρωτηριάσουν τις νεώτερες γενιές στερώντας τους το δικαίωμα να αναλύσουν τις αιτίες, τις αφορμές και τα αποτελέσματα ενός μάταιου εμφύλιου αιματοκυλίσματος.
Στη γενική άγνοια ή σύγχυση που επικρατεί σήμερα σε σχέση με την σκοτεινή εκείνη περίοδο της ελληνικής ιστορίας η ταινία του Παντελή Βούλγαρη έρχεται να συμβάλλει στην αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων, στην υπόδειξη των ξένων συμφερόντων που υποκίνησαν τη σφαγή και στην κατάδειξη της ακρότητας στην οποία μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση όταν στερείται κοινωνικής μόρφωσης και αυτοτελούς, αδογμάτιστης κρίσης.
Δίχως μεροληψία, χωρίς στείρους μελοδραματισμούς –παρά τις ιδιαίτερα σκληρές σκηνές- ο Βούλγαρης καταφέρνει να φωτίσει μέσα από το προσωπικό δράμα δυο αδερφών που βρέθηκαν και πολέμησαν σε αντίθετα στρατόπεδα, το γενικό εθνικό δράμα ενός λαού που από την υποδούλωσή του στους Ρωμαίους και μετά, δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία, αυτοτελή κρατική οντότητα, εν τέλει εθνική συνείδηση.

Άλλη μια συγκλονιστική κατάθεση από τον σπουδαίο μας σκηνοθέτη.

Βροχή

Τα βροχερά σαββατιάτικα πρωινά είναι τα πιο ωραία για περίπατο. Δημιουργήθηκαν θαρρείς, για να μπορείς να περπατάς νωχελικά στους βρεγμένους δρόμους, ανάμεσα στο απρόσωπο πλήθος που αλαφιασμένο τρέχει να προλάβει τα ψώνια και ν’ αποφύγει τη βροχή.
Ανοίγουν τις ομπρέλες, φοράνε κάτι γελοίες κουκούλες, φανταχτερά αδιάβροχα και ξεχύνονται στην πόλη με το πανικόβλητο, αγχωμένο βλέμμα τους που προκαλεί λύπηση.
Ενίοτε σε κοιτάνε σαν κάτι αξιοπερίεργο, έτσι που αδιαφορείς για τα ρούχα σου που βρέχονται, για τα μουσκεμένα μαλλιά σου, για τα ρυάκια του νερού που τρέχουν από το μέτωπο κατεβαίνοντας στον λαιμό και χώνονται κάτω από τη μπλούζα σου.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων λάμπουν από τα νέα εμπορεύματα, αλλά συνήθως το μάτι σου πηγαίνει πιο μέσα, στα πιο μικρά, στα καταφρονεμένα, στα μικροπράγματα εκείνα που λόγω της χαμηλής αξίας τους δεν έτυχαν ευμενούς μεταχείρισης και ικανής προβολής. Είναι κάποια τέτοια πραγματάκια που έχουν τη δύναμη να σε συγκινήσουν όπως ένας φτηνός χαρτοκόπτης με την πολύχρωμη λαβή του, ένα πανέμορφο βάζο από ευτελές υλικό, ένα ζευγάρι υγρά και ανικανοποίητα μάτια που σε κοιτάνε ντροπαλά μέσα από τη βιτρίνα, πάλι και πάλι, και μόλις τα κοιτάξεις κι εσύ χαμηλώνουν και χάνονται στην αντανάκλαση του τζαμιού.
Μετά σηκώνεις το βλέμμα. Ο ουρανός είναι σκοτεινός και οι σταγόνες της βροχής σε τρυπάνε. Ανοίγεις ελαφρά τα χείλη σαν να θες να ξεδιψάσεις. Σα να περιπλανιέσαι μέρες στην έρημο χωρίς νερό και τώρα δε χορταίνεις το δώρο...
Κοιτάς για άλλη μια φορά τα μελαγχολικά μάτια και παίρνεις αργά και δύσθυμα τον δρόμο της επιστροφής.
Και μέσα σου δίνεις υποσχέσεις, πως θα ξαναέρθεις εδώ, θα ξανασταθείς σ’ αυτή τη βιτρίνα, ίσως το επόμενο βροχερό Σάββατο, ίσως ένα θλιβερό απόγευμα που η ψυχή σου θα χρειάζεται περιπλάνηση.
Και ξέρεις ότι είπες όλα αυτά τα ψέματα για να παρηγορηθείς, για να απαλλαγείς από την αβάστακτη πίκρα σου, που άφησες για ακόμη μια φορά τη ζωή να σου ξεφύγει...

Στη νύχτα

Πρέπει να μαζεύουμε υπογραφές, μου έλεγε ο Άγγελος.

Το νιώθεις στην ατμόσφαιρα...στα όνειρά σου. Στο ξεχασμένο ξεκρέμαστο ακουστικό του τηλεφώνου που βουίζει τέλος...

Αν σηκωθείς; Δεν μπορεί θα υπάρχει διέξοδος
Τίποτα φίλε μου...σκοτάδι

Καθόμουνα λοιπόν κι άκουγα τις συκοφαντίες του κόσμου...Όπως μου τα μεταφέρανε λίγοι καλοί φίλοι...Μυστικά...Εμπιστευτικά...

Τα φώτα των αυτοκινήτων εκτυφλωτικά...η νύχτα σκοτεινή.

Εγώ θα σηκωθώ, Άγγελε...
Δεν είδες τη λευκή σελίδα; Όλα χαθήκανε πια...

Κοίταξα πίσω και κατάλαβα. Όλα έπαιρναν μια άτροπο κατεύθυνση. Έχει δίκιο ο Άγγελος.
Οι πολιτικοί, όπως πάντα, στα μπαλκόνια μοίραζαν τις υποσχέσεις τους. Οι γελωτοποιοί έκαναν απίθανα νούμερα στις πλατείες.
Είδα το μαύρο βλέμμα στο ρυτιδιασμένο του πρόσωπο...

Μάζεψε τα Άρη. Φεύγουμε...
Ένα λεπτό...ένα λεπτό μόνο, φίλε μου...να πάρω ένα πανωφόρι...

Outer

Περιδιαβαίνεις το διαδίκτυο. Ανάμεσα σε διαμάντια και σκουπίδια. Απεικόνιση ακριβής της ανθρώπινης κοινωνίας. Συναντάς περίεργα και αλλόκοτα. Συναντάς οικεία και τετριμμένα. Στριμώχνεσαι ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Δυιστικά διλήμματα και υπαρξιακές αγωνίες.
Σερφάρεις στα blogs και στους ισότοπους. Αγωνία, αντίδραση, θλίψη, χαρά, περιέργεια, επαφές, εσωτερική αναζήτηση.

Κουράζεσαι! Τόσο υλικό δεν το χωρά ο νους σου! Δεν το θέλει. Διψά για μια άλλη πηγή. Κάτι που να τα περιέχει όλα, αλλά και να τα υπερβαίνει. Να πληροί τις απαιτήσεις της εσωτερικής ανάγκης σου, αλλά ταυτόχρονα να τις αναιρεί. Κάτι να αρθεί υπεράνω των προσδοκιών σου. Να σε αμφισβητεί και να σε προκαλεί. Ενάντια σε κάθε σου ασφαλή 'βεβαιότητα'. Ένα αγκάθι στον καλόβολο καναπέ σου. Το έναυσμα για την επαναξιολόγηση όλων των αξιών σου...

Αναζητάς την αλλαγή, το άνοιγμα της εξωτερικής πύλης, εκείνης που οδηγεί στο εξώτερον.

Thank God for the crisis?

Στην Καθημερινή της Κυριακής (8 Μαρτίου 2009) πληροφορήθηκα τη κυκλοφορία του βιβλίου του Ζαν Μισέλ Κατρπουέν ‘H παγκόσμια κρίση’. Ο Κατρπουέν υπήρξε επί σειρά ετών αναλυτής οικονομικών θεμάτων στην εφημερίδα Le Monde και έπειτα εκδότης περιοδικών παρόμοιας θεματολογίας.
Στο βιβλίο του επιχειρεί μια ανάλυση για τα αίτια που οδήγησαν στη σύγχρονη οικονομική κρίση και αναπόφευκτα επικεντρώνεται στην πρωτοφανή στην ιστορία απληστία και αρπακτικότητα των εκπροσώπων του καπιταλισμού, του οικονομικού μοντέλου που επεκράτησε σχεδόν παγκοσμίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα και θα έλεγα πιο σοκαριστικά παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι αυτό της γαλλικής Carrefour. Και πιο συγκεκριμένα τα σουτιέν με τη φίρμα της που η εταιρεία αυτή διαθέτει στα ράφια των καταστημάτων της. Τα σουτιέν κατασκευάζονται από μια κινεζική βιοτεχνία, που λειτουργεί ως υπεργολάβος μιας αντίστοιχης γαλλικής στην οποία η Carrefour είχε αναθέσει αρχικά την κατασκευή.
Τα σουτιέν αυτά πωλούνται στη Γαλλία αντί του ποσού των 20 €. Αντιγράφω από το σχετικό άρθρο της εφημερίδας πως κατανέμονται τα κέρδη από την πώληση κάθε σουτιέν:
- Τα Carrefour βάζουν στο ταμείο τους 10,81 ευρώ.
- Το γαλλικό κράτος εισπράττει 3,28 ευρώ ως ΦΠΑ.
- Η γαλλική βιομηχανία παίρνει 2,74 ευρώ.
- Τα έξοδα μεταφοράς και εκτελωνισμού είναι 0,44 ευρώ.
- Η κινεζική βιομηχανία που παρήγαγε το σουτιέν εισπράττει 2,73 ευρώ.
Από αυτά, 1,64 ευρώ αντιστοιχούν στην πρώτη ύλη, ενώ τα έξοδα παραγωγής είναι 0,82 ευρώ και το κέρδος του Κινέζου βιομήχανου 0,27 ευρώ.
- Τελικά, για τις εργάτριες που έφτιαξαν το σουτιέν μένουν… 10 σεντς.
Ας αναλογιστούμε ότι οι κινέζες εργάτριες που κατασκευάζουν τα ‘γαλλικά’ σουτιέν ανήκουν στους mingongs, 300 εκατομμύρια περιπλανώμενων εσωτερικών μεταναστών, που εργάζονται χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, υπό άθλιες, μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Αμέτρητες ώρες ανθρώπινου κόπου και προπάντων αθλιότητας κοστίζουν στον γαλλικό κολοσσό 10 σεντς ανά κομμάτι!
Αν λοιπόν αυτή ή μια άλλη –περισσότερο αληθινή- οικονομική κρίση καταφέρει να βάλει δυναμίτη στα θεμέλια ενός τέτοιου αλαζονικού, άδικου και άπληστου οικονομικού μοντέλου, αν καταφέρει να τινάξει στον αέρα τον απάνθρωπο Λεβιάθαν της ανηλεούς και συνεχώς αυξανόμενης αρπακτικότητας, τότε αξίζει να την καλωσορίσουμε κι αν χρειαστεί ν’ ανάψουμε οι ίδιοι το φιτίλι.

Τα δένδρα της Κυψέλης και μια επιστολή προς τον Δήμαρχο

Όποιος έχει γνωρίσει από κοντά τον σημερινό δήμαρχο Αθηναίων κύριο Νικήτα Κακλαμάνη, όποιος έχει συζητήσει έστω και λίγο μαζί του θα έχει σίγουρα διαπιστώσει ότι πρόκειται για έναν έντιμο πολιτικό ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον συμφυρμό των πολιτικάντηδων που κυριαρχούν στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Σοβαρός και σεμνός, σύγχρονος και ανοιχτόμυαλος στις ιδέες του, μαχητικός και ασυμβίβαστος. μολονότι ανήκει στη λεγόμενη ‘συντηρητική’ παράταξη είναι πάντοτε έτοιμος να σε αιφνιδιάσει με κάποια πρωτοποριακή και προοδευτική πρόταση. Για όποιον έχει ακούσει τις απόψεις του είναι δεδομένη η οικολογική συνείδηση του ανθρώπου.
Υπό το πρίσμα αυτό θεωρώ ως εντελώς ακατανόητη την πρόσφατη απόφασή του να προβεί στο κόψιμο των δέντρων στην οδό Κύπρου στην Κυψέλη, που προκάλεσε τόσο μεγάλη αναστάτωση άμα δε και απογοήτευση τόσο στους κατοίκους της περιοχής όσο και σε όσους περίμεναν από τον κύριο Κακλαμάνη μια πιο σύγχρονη, αλλά –κυρίως- μια πιο ανθρώπινη πόλη. Και ανθρώπινη πόλη συνεπάγεται όχι τον περιορισμό, αλλ’ αντιθέτως τον πολλαπλασιασμό των χώρων πρασίνου στην τόσο ταλαιπωρημένη πρωτεύουσα.
Η απόφασή του δεν ήταν απλώς ακατανόητη, για όσους γνωρίζουν την ευαισθησία του δημάρχου στα θέματα αυτά, αλλά κυριολεκτικά κεραυνός εν αιθρία. Φυσικά, δεν σκοπεύω να αμφισβητήσω τις ειλικρινείς προθέσεις του, όπως ο ίδιος τις εξέθεσε δεσμευόμενος όχι μόνον για την επανατοποθέτηση των δένδρων μετά την κατασκευή του υπόγειου πάρκινγκ., αλλά για την δημιουργία ενός ευρύτερου χώρου πρασίνου πάνω από τον χώρο στάθμευσης.
Θα ήθελα όμως να απευθύνω μια ανοιχτή επιστολή στον ίδιο:
Αγαπητέ κύριε δήμαρχε, στην απόφασή σας αυτή, παραβλέψατε το γεγονός ότι οι Αθηναίοι πολίτες, έχουν –και δικαίως- κάθε λόγο να αμφισβητούν τις υποσχέσεις των δημοτικών και κρατικών αρχών σε αυτά τα θέματα διότι σε καμιά περίπτωση έως τώρα αυτές δεν τηρήθηκαν. Σε καμιά παρόμοια ανάπλαση χώρου, μετά την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ, δεν ακολούθησε η προϋποσχημένη δημιουργία χώρου πρασίνου. Δείτε τι έγινε στην Κάνιγγος, στην Κλαυθμώνος, στο Γουδή. Σε απέραντο χώρο τσιμέντου μετατράπηκε και η κάποτε κατάφυτη Πλατεία Κοτζιά. Μετά την κατασκευή του γκαράζ, ελάχιστο μόνο τμήμα της έχει μικρούς θάμνους και δεντράκια. Τα ίδια και στην πλατεία Αιγύπτου. Τα ίδια και στις πλατείες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν σταθμοί του μετρό, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την πλατεία Ομονοίας.
Σας θυμίζω μόνον, αγαπητέ κύριε δήμαρχε, τις εξαγγελίες τις σχετικές με την Κάνιγγος. Είχαν δοθεί εγγυήσεις ότι όσα δέντρα αφαιρεθούν για τις ανάγκες των εργασιών κατασκευής υπογείου πάρκινγκ, θα επαναφυτεύονταν ακριβώς στις πρότερες θέσεις τους. Όποιος περάσει από την πλατεία Κάνιγγος σήμερα μπορεί να αντιληφθεί την ισχύ των σχετικών εγγυήσεων.
Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις, αλλά αρκετές για να αντιληφθώ ότι η δενδροφύτευση πάνω από τέτοιες κατασκευές δεν είναι μόνον προβληματική, αλλά κι επικίνδυνη, διότι είναι αμφίβολο αν αυτές οι κατασκευές αντέχουν το βάρος ενός αλσυλίου από πάνω τους. Φυσικά κάτι τέτοοι δεν είναι αδύνατο, αφού εξαρτάται τόσο από τα υλικά κατασκευής των πάρκινγκ, όσο και από τον τρόπο της δενδροφύτευσης. Υπάρχουν άλλωστε αμέτρητα παραδείγματα από προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ολλανδία κ.α. Το ζήτημα όμως που κάνει την αντιγραφή αυτών των παραδειγμάτων αδύνατη είναι ακριβώς το ότι εδώ είναι Ελλάδα. Ο κάθε εργολάβος δρα ανεξέλεγκτα και κατά το δοκούν (το οποίο εξυπακούεται ότι είναι εκείνο που του υπαγορεύει το οικονομικό του συμφέρον). Έτσι καμιά αγαθή πρόθεση δημοτικού άρχοντα, δεν κατέστη δυνατόν να υλοποιηθεί, αφού εκ των υστέρων διαπιστώνεται ότι οι προδιαγραφές της κατασκευής δεν επιτρέπουν την πραγματοποίηση του επιθυμητού αρχικού σχεδιασμού. Έτσι οι μακέτες μένουν μακέτες και το τσιμέντο κερδίζει ολοένα και περισσότερα τετραγωνικά στην ήδη τσιμεντοκρατούμενη πόλη.
Εξάλλου όσα υπόγεια πάρκινγκ κι αν δημιουργηθούν δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα στάθμευσης στις γειτονιές της Αθήνας, όπως η Κυψέλη, διότι κανείς δεν μπορεί να πληρώσει το υπέρογκο κόστος για τη μόνιμη στάθμευση του αυτοκινήτου του σ’ αυτά (120 -170 € τον μήνα). Όλοι επιλέγουν τη φτηνή λύση της κατάληψης κάποιου πεζοδρομίου, έστω και αν θα χρειαστεί να κάνουν ατέρμονους κύκλους μέχρι να εντοπίσουν κάποιον ελεύθερο χώρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πάρκινγκ στην περιοχή της Κυψέλης, όπου όλοι γνωρίζουν πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα της στάθμευσης, εμφανίζουν πληρότητες που σπάνια ξεπερνούν το 40%. (Δείτε ενδεικτικά http://www.tvxs.gr/v4844).
Αγαπητέ κύριε Κακλαμάνη με την επιλογή σας αυτή, θεωρώ ότι προξενήσατε ζημία τόσο στην πολιτική σας εικόνα, όσο –και αυτό είναι το σημαντικότερο, και ξέρω ότι πρώτος εσείς θα το λέγατε αυτό- και στο περιβάλλον της περιοχής. Ίσως δεν μελετήσατε ακροθιγώς όλες τις συνιστώσες. Ίσως κάποιοι σας παρέσυραν. Αδυνατώ όμως να πιστέψω ότι ο ευαίσθητος πολιτικός που γνώρισα κάποτε μετεβλήθη έξαφνα και υπό την επήρεια της εξουσίας σε ‘σχιζοφρενή δολοφόνο (δένδρων εννοείται) με το πριόνι’, όπως σας λοιδορούν πολλοί.
Σας ζητώ να επανορθώσετε με εντιμότητα και γενναιότητα όπως κάνατε πάντα.