ΥΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ

Είναι κάτι τόποι, άβατοι από ανθρώπινα πόδια. Σκοτεινοί και παγεροί με πυκνή, άγρια βλάστηση. Τα υπερμεγέθη φυτά σχηματίζουν τρομακτικούς λαβύρινθους, όπου χάνεται ακόμη και το φως, ο ήχος, ο άνεμος. Και γύρω έλη, επικίνδυνα βαθιά έλη, που δε φαίνονται με την πρώτη και μπορείς από τη μια στιγμή στην άλλη να χαθείς από προσώπου γης και να μη σε βρει ποτέ, ποτέ ξανά κανείς.
Σε κάποια υγρά υπόγεια, όπου ουρλιάζουν νηστικά, κακοποιημένα παιδιά. Σε υπόλευκες αυλές, που φωλιάζει η πείνα πίσω από κάθε δέντρο. Σε τσιμεντένια σπίτια που κρύβεται η δυστυχία μέσα σε κάθε κούφωμα, σε κάθε τούβλο.
Ανοίγεις μεγάλα τα μάτια σου και τους ονειρεύεσαι. Στο στόμα σου έχει κοκαλώσει μια άηχη κραυγή. Κι αυτά τα δάκρυα που ζεστά κυλάνε στα μάγουλά σου δεν είναι ο θυμός που θεριεύει μέσα σου και αναζητά μια κάποια διέξοδο. Είναι απλά ένα απεγνωσμένο παράπονο που δεν έχει φωνή, που δεν έχει λέξεις, δεν έχει αιτία κι αφορμή. Δανείζεται το σχήμα των δακρύων σου και κυλάει γιατί αν μείνει εντός θα σε πνίξει. Θα σε κατασπαράξει τρώγοντας τα σωθικά σου, τα κόκαλά σου, τα όνειρα και τις επιθυμίες σου.
Δανείζεσαι και συ, σχήματα της μοναξιάς, απόκοσμα σύμβολα της ερήμωσης, εικόνες ξεθωριασμένες από χορταριασμένα σκαλιά κι εγκαταλελειμμένα κελάρια. Σηκώνεις το βάρος στους ώμους και κάνεις να πατήσεις στα πόδια σου. Ένα βήμα και πέφτεις. Και ξανά...ένα βήμα και πέφτεις...
Στέκεσαι μετά ανάσκελα, μέσα στην παγωμένη νύχτα του Νοέμβρη και κοιτάς στην καθαρή ατμόσφαιρα τ’ αστέρια. Σου φαίνονται τόσο όμοια μ’ εκείνα των παιδικών σου χρόνων μόνον που τώρα είναι λίγο πιο μακρινά. Λίγο πιο αχνά. Λίγο πιο μόνα...
Ύστερα θα σηκωθείς αργά-αργά καταβάλλοντας άλλη μια γενναία προσπάθεια. Θα κάνεις πάλι ένα βήμα...και θα πέσεις...