½

Σηκώθηκα αργά∙ σχεδόν μεσημέρι.

Μάλλον έφταιγε το μπουκάλι τζιν που είχα στραγγίξει χτες το βράδυ...

Δεν πήγα για δουλειά.

Πήρα τηλέφωνο ότι είχα φοβερό πονοκέφαλο.

Ο διευθυντής μου ανησύχησε ιδιαίτερα,

καθώς ήταν η πέμπτη φορά

που ζήτησα άδεια μέσα σ’ ένα μήνα.

Είπε ότι πρέπει να φροντίσω αμέσως για την υγεία μου

και ως εκ τούτου είναι περιττό να ξαναπαρουσιαστώ στη θέση μου.

Υποσχέθηκε ότι κάτι μισοάδεια μπουκάλια αλκοόλ

που βρήκε στα συρτάρια του γραφείου μου

θα μου τα στείλει απαξάπαντος στο σπίτι.

Πολύ χάρηκα για την εντιμότητα του κυρίου πρώην διευθυντή μου.

Μετά σκέφτηκα ότι τώρα δεν θα ’χω τίποτα ν’ ανησυχώ. τίποτα να φροντίζω...’

Έπιασα να σκαλίζω τα χαρτιά που στοίβαζα στο γραφείο μου χωρίς να τα κοιτάξω ποτέ.

Ληγμένοι λογαριασμοί,

εντάλματα πληρωμών παρελθόντων μηνών,

αποδείξεις και πάλι αποδείξεις∙

πολλές αποδείξεις∙

κυρίως από κάβες,

για μπουκάλια αλκοόλ που αν τα έβαζα στη σειρά

θα έφτανα μέχρι την αγαπημένη μου

‘γέφυρα του Αδάμ στη Νότιο Κίνα...’

Και μέσα στον κυκεώνα των χαρτιών

βρήκα το παλιό, δικό σου σημείωμα:

‘Να θυμάσαι, ότι στη ζωή μου πριν σε γνωρίσω, υπήρχε ένα τεράστιο ΤΙΠΟΤΑ. Η ζωή μου όλη, ήταν το κομμάτι το δικό σου. Η ζωή μου όλη...Τίποτε πριν-τίποτε μετά. Σε αγαπάω πολύ.-’

Το διάβασα τρεις φορές,

ανοίγοντας άλλο ένα μπουκάλι τζιν,

και μετά το αρχειοθέτησα

πίσω από τον απλήρωτο λογαριασμό του ηλεκτρικού.

μαζί με την πρόσφατη απόδειξη από την κάβα.

Και ήπια: εις υγείαν της εντιμότητας και της αγάπης...

Σαν Όραμα

‘Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.

Ἕνας αἰῶνας

κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα

ἀφοῦ λείπεις;’

Γ.Ρίτσος

Σε συλλογιέμαι σαν όραμα

-το ξανθό κορίτσι που στρίβει στη γωνία-

λες και πέρασαν αιώνες

απ’ όταν πέρασες για τελευταία φορά το κατώφλι μου.

Με ρώταγες αν σε γνωρίζω.

Έλεγα ‘Ναι’.

Και τώρα ‘Ναι’ λέω.

Σε γνωρίζω από πάντα.

Όταν παιδάκι χτένιζες τις κούκλες σου

και τις τακτοποιούσες στο ράφι.

Όταν έφηβη, έβαζες κρυφά το χέρι κάτω από τη φούστα,

διαβάζοντας ένα ερωτικό μυθιστόρημα.

Κι αργότερα που ονειρευόσουν να κατακτήσεις τον κόσμο.

Σε γνωρίζω και τώρα

που ο χρόνος σκάλισε τα αναπόδραστα αυλάκια του

στα πρόσωπα και στα κορμιά μας.

Καθώς έγερνες το κεφάλι σου στον ώμο μου

κλείνοντας τα βλέφαρα με ευχαρίστηση.

Σε γνωρίζω από τα μεταξένια σου μαλλιά,

από την ευωδιά σου που αχνίζει ώριμο κεράσι.

Από τους καραμελένιους χυμούς του αιδοίου σου

και το αγέρωχο μα συνάμα γεμάτο ερωτική προσμονή βλέμμα.

Λες και πέρασαν αιώνες που έφυγες

αφήνοντας δυο σου πράγματα στο ντουλάπι μου

σα να εξασφάλιζες ότι δε θα ξεχαστείς.

Σα να υπήρχε περίπτωση να ξεχαστείς.

Και τώρα διαχειρίζομαι την απώλεια,

άλλοτε με λογική

κι άλλοτε με παράνοια.

Κι άλλοτε πάλι με την ελπίδα,

την μάταιη ελπίδα του παράφρονα,

ότι αυτό το σκοτάδι είναι πρόσκαιρο

και το ξανθό κορίτσι θα ξαναφανεί στη γωνία του δρόμου

και το όραμα θα υλοποιηθεί...

                                                                        01.05.2012