Σαν Όραμα

‘Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.

Ἕνας αἰῶνας

κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα

ἀφοῦ λείπεις;’

Γ.Ρίτσος

Σε συλλογιέμαι σαν όραμα

-το ξανθό κορίτσι που στρίβει στη γωνία-

λες και πέρασαν αιώνες

απ’ όταν πέρασες για τελευταία φορά το κατώφλι μου.

Με ρώταγες αν σε γνωρίζω.

Έλεγα ‘Ναι’.

Και τώρα ‘Ναι’ λέω.

Σε γνωρίζω από πάντα.

Όταν παιδάκι χτένιζες τις κούκλες σου

και τις τακτοποιούσες στο ράφι.

Όταν έφηβη, έβαζες κρυφά το χέρι κάτω από τη φούστα,

διαβάζοντας ένα ερωτικό μυθιστόρημα.

Κι αργότερα που ονειρευόσουν να κατακτήσεις τον κόσμο.

Σε γνωρίζω και τώρα

που ο χρόνος σκάλισε τα αναπόδραστα αυλάκια του

στα πρόσωπα και στα κορμιά μας.

Καθώς έγερνες το κεφάλι σου στον ώμο μου

κλείνοντας τα βλέφαρα με ευχαρίστηση.

Σε γνωρίζω από τα μεταξένια σου μαλλιά,

από την ευωδιά σου που αχνίζει ώριμο κεράσι.

Από τους καραμελένιους χυμούς του αιδοίου σου

και το αγέρωχο μα συνάμα γεμάτο ερωτική προσμονή βλέμμα.

Λες και πέρασαν αιώνες που έφυγες

αφήνοντας δυο σου πράγματα στο ντουλάπι μου

σα να εξασφάλιζες ότι δε θα ξεχαστείς.

Σα να υπήρχε περίπτωση να ξεχαστείς.

Και τώρα διαχειρίζομαι την απώλεια,

άλλοτε με λογική

κι άλλοτε με παράνοια.

Κι άλλοτε πάλι με την ελπίδα,

την μάταιη ελπίδα του παράφρονα,

ότι αυτό το σκοτάδι είναι πρόσκαιρο

και το ξανθό κορίτσι θα ξαναφανεί στη γωνία του δρόμου

και το όραμα θα υλοποιηθεί...

                                                                        01.05.2012