Ο προοδευτικός συντηρητισμός μας

Μεγάλος σάλος έγινε τελευταία στη χώρα μας με αφορμή την τέλεση –για πρώτη φορά- ΄γάμων’ μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Ασφαλώς η Ελλάς (Ελλήνων-Χριστιανών) για ακόμη μια φορά διακρίθηκε στη δημοκρατικότητα και την προοδευτικότητά της, με τους γνωστούς πρωτοστατούντες κατά των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων που ομίλησαν για αίσχη, εγκλήματα ή –κάποιοι- έκαναν ακόμη και βοτανολογία (με αναφορές στην…ερωτική ζωή των λουλουδιών!), για να μας αποδείξουν το εκ Θεού θεσμοθετημένο ‘φυσιολογικό’…
Το να ασχοληθεί όμως κανείς με τις απόψεις των εγχώριων φασιστών είναι μάλλον υποτιμητικό για τον ίδιο. Ένας άλλο παρονομαστής των ‘αταίριαστων’ γάμων είναι -κατά τη γνώμη μου- πολύ πιο χρήσιμο και ενδιαφέρον να εξεταστεί.
Τί είναι εκείνο που ωθεί τους ομοφυλόφιλους να διεκδικούν πεισματικά τη μίμηση των θεσμών της ‘καθώς πρέπει’ κοινωνίας των ετερόφυλων; Ποια πρεμούρα τους έχει πιάσει με την ‘νομιμοποίηση’ των κατά τ’ άλλα ‘έκνομων’ σχέσεών τους;
Ακούω πολύ συχνά από τους ίδιους τη γελοία δικαιολογία, ότι βασικός τους στόχος είναι η δια του γάμου νομική κατοχύρωση του συντρόφου τους. Και εννοούν λόγους οικονομικούς, φορολογικούς, κληρονομικούς κλπ. Αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο απομακρυσμένοι από τη σύγχρονη κοινωνία; Δεν ζουν μέσα στον κόσμο; Δεν γνωρίζουν τίποτα από διοικητικές πράξεις, κληρονομικό δίκαιο, απλές νομολογίες που είναι σε θέση να διασφαλίσουν τη ζωή των ίδιων και των συντρόφων τους; Αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι έτσι, καθώς οι περισσότεροι, που εμφανίζονται και στις τηλεοράσεις φαίνονται άνθρωποι μορφωμένοι (τουλάχιστον στοιχειωδώς) ώστε να γνωρίζουν τους δεκάδες εναλλακτικούς τρόπους που έχουν για να κατοχυρωθούν νομικά-οικονομικά. Συμπεραίνω, λοιπόν εύλογα, ότι οι περί νομικής κατοχύρωσης αερολογίες δεν είναι παρά απλά προσχήματα.
Ο λόγος της εμμονής τους δεν είναι αυτός. Μήπως είναι –όπως κάποιοι συμπληρώνουν- η ανάγκη τους να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους; Να ζήσουν επίσημα και αποδεκτά από την κοινωνία με τον άνθρωπο που επέλεξαν. Θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν με πολυπείθουν. Κατ’ αρχήν ο γάμος, όπως έχει αποδειχτεί επανειλημμένως στα σύγχρονα χρόνια, όχι μόνον δεν αποτελεί επιστέγασμα του έρωτα, αλλά πολύ συχνότερα μετατρέπεται σε παράγοντα διάλυσης της σχέσης λόγω της κουραστικής συνήθειας (ρουτίνας) που επικρατεί στη ζωή δυο ανθρώπων που δεν έχουν καμιά άλλη διέξοδο και είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουν καθημερινά ο ένας τις ιδιοτροπίες του άλλου. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε –πράγμα άτοπο, αλλά έστω- ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι άλλου είδους άνθρωποι, και στην κοινωνική τους ομάδα η μονογαμία είναι ύψιστο αγαθό, οι δε σχέσεις τους διέπονται από τον ύψιστο βαθμό αγάπης, αλληλοκατανόησης και αλληλεγγύης, έρχομαι να τους ρωτήσω τι πραγματικά θα τους προσφέρει μια νομική επικύρωση της σχέσης; Την αποδοχή από την κοινωνία (και δη την ελληνική;) Μα οι αντιδράσεις των συντηρητικών συνανθρώπων τους, η απαξίωση και η περιφρόνηση που συνοδεύει την ‘ιδιαιτερότητά’ τους στη σεξουαλική ζωή, δεν οφείλεται στη μη νομιμοποίηση της σχέσης τους δι’ ενός θεσμού. Δεν πρόκειται εδώ για την ‘σπιτωμένη παστρικιά’ των ελληνικών ηθογραφικών ταινιών των δεκαετιών του ‘50 και ‘60. Για την αποδοκιμαστέα κοινωνικά συμβίωση της ‘μη στεφανωμένης’ γυναίκας που θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί μόλις το κυρίαρχο αρσενικό αποφάσιζε να περάσει το κατώφλι της εκκλησίας με την αγαπητικιά του. Τότε εκείνη έπαυε να είναι αποδιοπομπαία, γινόταν ‘κυρία’ και απολάμβανε την αποδοχή της κοινωνίας. Εδώ προφανώς δεν πρόκειται να υπάρξει κάτι αντίστοιχο. Παντρεμένα ή μη τα ομόφυλα ζευγάρια θα είναι πάντα στόχος κοινωνικού ρατσισμού τουλάχιστον όσο κυριαρχεί η αντίστοιχη νοοτροπία και η θρησκευτική ηθική των Ελλήνων.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Στο περιοδικό ‘Κ’ της Καθημερινής της Κυριακής 15-06-08, διάβασα ένα άρθρο που παρουσίαζε ένα θέμα για τους γάμους των ομοφυλοφίλων. Φιλοξενούσε το περιοδικό της καλής εφημερίδας ένα αντίστοιχο ρεπορτάζ της New York Times, όπου παρουσιάζονταν συνεντευξιαζόμενα ομόφυλα νεαρά ζευγάρια από την Αμερική.
Μάλιστα φωτογραφήθηκαν σε μια ολοφάνερα στημένη φωτογράφηση που δεν είχε καμιά σχέση με την καθημερινή τους ζωή, εκτός αν ο αμερικανός φωτογράφος επιμένει, ότι οι ήρωες του κυκλοφορούν εντός του σπιτιού, μαγειρεύουν και κάνουν καθαριότητα με τα σικάτα κοστούμια τους που θυμίζουν επεισόδια της ‘Τόλμης κα Γοητείας’. Βέβαια τα συγκεκριμένα ζευγάρια αποτελούνται από γόνους καλών και μάλλον ευκατάστατων οικογενειών. Διαβιούν σε πολυτελή σπίτια, έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα που κερδίζουν από μια ‘αξιοπρεπή’ εργασία και δεν έχουν καμιά σχέση με τους ομοφυλόφιλους που φαντάζεται ο μέσος Έλληνας όταν αναφέρεται σε αυτήν την κοινωνική ομάδα. Οι άνθρωποι αυτοί μετέχουν ισότιμα στο ‘αμερικανικό όνειρο’!
Μήπως λοιπόν αυτό το όραμα είναι που εμπνέει και τους Έλληνες ομοφυλόφιλους; Μήπως ο πραγματικός λόγος της διεκδίκησής τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον ραγδαία αυξανόμενο μικροαστισμό τους;
Η ομοφυλοφιλία (όπως και η αμφιφυλία) συνδέθηκε στενά με τη σεξουαλική απελευθέρωση, με τον προοδευτισμό, με το σπάσιμο του κατεστημένου. Με κοινωνικές διεκδικήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων (και των φυλών), το δικαίωμα στη διαφορετικότητα.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σπρώχνει τους σύγχρονους ομοφυλόφιλους, στην απάρνηση αυτής καθ’ εαυτής της διαφορετικότητας για την οποία τόσοι προγενέστεροι αγωνίσθηκαν; Τι είναι αυτό που τους κάνει να επιζητούν την επίσημη και πανηγυρική ένταξή τους στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό; Στον γάμο και τη δημιουργία οικογένειας. Σε μια κοινή και συνηθισμένη ζωή; ‘Σε έναν θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες;’ Όπως γράφει και ο ποιητής; Σε ποια στροφή χάθηκε η επαναστατικότητά τους; Η πρωτοπορία τους; Η καλλιτεχνική τους φύση; Μήπως στην ίδια στροφή που έχασαν την ψυχή τους και οι...σπουδαίοι επαναστάτες των οργισμένων δεκαετιών (‘60-‘70);
Μήπως εκεί που εγκαταλείφθηκε και η ‘επανάσταση’ από τους Γάλλους φοιτητές του ’68 ή την ελληνική ‘γενιά του Πολυτεχνείου’; Μήπως ενταχθούν κι αυτοί σύντομα στα πατροπαράδοτα μικροαστικά κόμματα και μετά από λίγα χρόνια ψηφοθηρούν εις βάρος των απλών, κοινωνικά αποδεκτών πλέον, και φοβισμένων ή ευνουχισμένων ομοφυλόφιλων ψηφοφόρων (κατά το πρότυπο των ετεροφυλόφιλων προβάτων);
Πολύ φοβάμαι ότι οι ‘παράδοξες’ τάσεις των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας, δεν είναι παρά μια μόδα, που εκπορεύεται έντεχνα και ύπουλα από τα ίδια σκοτεινά κέντρα, που έχουν καταφέρει να αποσιωποιήσουν κάθε φωνή αμφισβήτησης στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σεβαστά και προστατευόμενα (όπως ακριβώς και τα είδη προς εξαφάνιση) αρκεί να μη θίγουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών αφεντικών μας. Αρκεί όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα να συγκλίνουν προς ένα στόχο, την διατήρηση και την αύξηση της καταναλωτικής μάζας, που θα αγοράζει χωρίς να κρίνει, που θα χειροκροτεί χωρίς να αμφισβητεί, που θα δοξάζει τους ηγέτες του χωρίς να σκέφτεται.
Αυτό θέλει ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Αθύρματα χωρίς εγκεφαλικές λειτουργίες. Καταναλωτές με λοβοτομή, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων.
Είναι εξόχως οδυνηρό, απαισιόδοξο και θλιβερό το γεγονός ότι –καθώς φαίνεται- πετυχαίνει να βάλει στη μεγάλη, πολυποίκιλη μάζα της κοπαδοποίησης-κιμαδοποίησης, άλλη μια κοινωνική ομάδα, που έως τώρα διακρίνονταν για την εναντίωσή της στις καθωσπρέπει τακτικές του κατεστημένου. Ένα ακόμη πολέμιο του κομφορμισμού.
Η ανθρώπινη κοινωνία παραδομένη -σχεδόν αμαχητί- στον συντηρητισμό. Το μέλλον ζοφερό...

ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθούμε τη συνεχή σύσφιξη των σχέσεων της χώρας μας με τη Ρωσία. Η συνεργασία των δυο χωρών γίνεται ολοένα στενότερη και πολυεπίπεδη. Έτσι μετά από τη συνεργασία στο πεδίο της ενέργειας επακολούθησε η αγορά των ρωσικών αρμάτων μάχης και τώρα εξυφαίνεται μια νέα συμφωνία για αγορά οπλικών συστημάτων.
Αυτό καθεαυτό το γεγονός βεβαίως ουδέν κακόν έχει καθώς η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, όπως αυτά -καλώς ή κακώς- εννοούνται από τα σύγχρονα έθνη-κράτη επιβάλλουν την ευελιξία στις συμμαχίες και όχι τη μονοδιάστατη προσήλωση σε έναν μόνον ισχυρό, όταν μάλιστα αυτός δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται για τα συμφέροντα μιας παραδοσιακά συμμάχου χώρας, θεωρώντας την αφοσίωσή της ‘δεδομένη’.

Αυτό που είναι ανησυχητικό, νομίζω είναι ο πατροπαράδοτα επιπόλαιος τρόπος που οι ελληνικές κυβερνήσεις ασκούν την εξωτερική πολιτική και που τόσες συμφορές έχει επιφέρει στον τόπο.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι σχεδόν πάντα κοντόφθαλμη, τυχοδιωκτική, καιροσκοπική και σπανιότατα διαθέτει μακρόπνοη στρατηγική. Συνήθως δε καθορίζεται από τον χρυσό κανόνα του ρωμαίικου: ‘βλέποντας και κάνοντας’.
Επί του προκειμένου, λοιπόν: Έχει μελετήσει η ελληνική κυβέρνηση και οι διπλωματικοί κύκλοι που τη ‘συμβουλεύουν’ την αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχει προβλέψει πώς και πότε θα εκδηλωθεί. Κι έχει, άραγε εκπονήσει ανάλογα σχέδια ελιγμού και αποφυγής των συνεπειών αυτής της αντίδρασης;
Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Υπάρχουν κάποιοι ανόητοι που λένε συνεχώς ότι μόλις πάμε ενάντια στα συμφέροντα των Αμερικανών αυτοί θα μας δείξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την οργή τους. Όταν δε περνάει ο καιρός δίχως την αναμενόμενη, κατά την άποψή τους, αντίδραση, οι ίδιοι ανακουφισμένοι λένε ότι ο κίνδυνος ξεπεράστηκε, η υπερδύναμη μας συγχώρεσε.
Παραγνωρίζουν όλοι αυτοί, οι αφελείς, δήθεν ειδήμονες ότι η συμπεριφορά των ΗΠΑ στην εξωτερική τους πολιτική είναι ξεκάθαρα συμπεριφορά αυτοκρατορίας (ιμπέριουμ). Οι ΗΠΑ δεν ενεργούν ποτέ εν βρασμώ και ποτέ απροσχεδίαστα. Όλες τους οι ενέργειες, ασχέτως της κατάληξής των, είναι πολύ καλά και από πολύ καιρό σχεδιασμένες ακόμη κι όταν εμάς μας φαίνονται ως ‘άμεση απάντηση’
Αυτό λοιπόν, που ‘γλιτώσαμε’ σήμερα δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι δεν θα το βρούμε μπροστά μας αύριο.
Και οι σχέσεις μας με τη Ρωσία, που σαφώς ενοχλούν τον αμερικανικό παράγοντα, θα αντιμετωπιστούν από το ιμπέριουμ στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο, που ασφαλώς θα είναι πολύ οδυνηρός για μας, αν δεν μπορέσουμε να τον προβλέψουμε και –με τους κατάλληλους διπλωματικούς χειρισμούς- να τον αποτρέψουμε.
Το ίδιο και στο θέμα των Σκοπίων. Αν μείνουμε να θριαμβολογούμε για τη δήθεν μεγάλη μας επιτυχία, και τον ‘τσαμπουκά’ που επιδείξαμε, βγάζοντας τη γλώσσα μας στην υπερδύναμη (τέτοιος υπερφίαλος λαός δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει σε όλους τους τόπους, σε όλους τους αιώνες!) και δεν φροντίσουμε να συμβάλλουμε στην όσο το δυνατόν συντομότερη επίλυση του προβλήματος, πολύ σύντομα θα δούμε ο αυτοθαυμασμός μας να μετατρέπεται σε αυτοκτονία.
Τονίζω πως δεν είμαι a priori κατά των σχέσεων με τη Ρωσία. Αντιθέτως. Κάθε καλά οργανωμένη διπλωματική κίνηση συμβάλλει στην ενίσχυση της διεθνούς θέσεως της χώρας, και συνεπώς στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, που είναι και το τελικό ζητούμενο (διότι τα υπόλοιπα περί υπερήφανου και ‘μεγάλου’ έθνους είναι ούτως ή άλλως εθνικιστικά κουραφέξαλα)
Πέστε μου όμως τι οργανωμένο έχει γίνει στην νεώτερη Ελλάδα από τη στιγμή της κήρυξης της Επανάστασης του 1821 κι εντεύθεν;
Και σκεφτείτε και το εξής:
Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν ένα φιλοαμερικανικό τόξο που να περικλείει τη Ρωσία (την άνοδο της οποίας ασφαλώς και φοβούνται, όπως θα όφειλε να κάνει κάθε σοβαρή αυτοκρατορία). Στα πλαίσια αυτά δημιουργούν προτεκτοράτα σε όλα τα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή.
Έτσι δημιουργήθηκε η Βοσνία, το Κόσσοβο, το αυτόνομο ακόμη (αύριο πιθανόν ανεξάρτητο) Κουρδιστάν. Έτσι στρατεύθηκαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στο άρμα τους, η Αλβανία, η ΦΥΡΟΜ, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουκρανία, η Γεωργία και οι υπόλοιπες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες του Καυκάσου.
Θεωρείτε ότι η... ‘εθνικά υπερήφανη’ Ελλάδα θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδια τους. Είναι βέβαιον πως αν πολυζορίσουμε τα πράγματα, θα επιχειρήσουν να μας βγάλουν τελείως από το παιχνίδι, πολύ απλά δημιουργώντας ένα νέο ‘ανεξάρτητο’ προτεκτοράτο στη Δυτική Θράκη, το οποίο θα αναγνωρίσουν ταχύτατα, οι μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, αφήνοντάς μας να παλεύουμε για τα δίκαιά μας, στον εδώ και χρόνια ξοφλημένο ΟΗΕ.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ή –αν θέλετε- τι μπορεί να κάνει τότε η Ρωσία για να μας υπερασπιστεί. Αν κρίνουμε από την περίπτωση του Κοσσόβου, μάλλον όχι και σπουδαία πράγματα!

ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μετά από αγώνες πολλών χρόνων (και -οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε- αγώνες κυρίως και δυστυχώς μόνον από την πλευρά των ομοφυλοφίλων) φτάσαμε πλέον στην εποχή όπου σοβαρά συζητήθηκε και αποφασίστηκε η ψήφιση ενός νομοσχεδίου που να διασφαλίζει τα αυτονόητα δικαιώματα των συμπολιτών μας που αποφασίζουν να συμβιώσουν ως σύντροφοι, χωρίς όμως να τελέσουν, για οποιονδήποτε λόγο, την τυπική θρησκευτική ή/και πολιτική τελετή του γάμου.

Όλοι όσοι εξέτασαν στο παρελθόν το ενδεχόμενο να ζήσουν με τον άνθρωπο που επέλεξαν χωρίς την έως τώρα παρεχόμενη νομική κάλυψη διαπίστωσαν πόσο δύσκολη και ανασφαλής θα ήταν η επιλογή αυτή. Κωλύματα νομικά, κοινωνικά, οικονομικά απέτρεπαν την απόφασή τους όσο κι αν τους ήταν προτιμητέα.

Αυτό λοιπόν, που θα έπρεπε να ισχύει φυσιολογικά εδώ και πολλά χρόνια, ως αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα, έρχεται η σημερινή πολιτεία να το νομοθετήσει, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.

Ποια ήταν η αντίδραση της ελληνικής Εκκλησίας σε αυτή την προοδευτική εξέλιξη; Η ίδια που είναι πάντα, απέναντι σε κάθε προοδευτική και φιλελεύθερη ιδέα: Σκοταδισμός και χυδαίες ύβρεις.
Η Ιερά Σύνοδος διακηρύσσει ότι είναι 'πορνεία' κάθε συντροφική σχέση εκτός των πλαισίων του γάμου (και δη του θρησκευτικού)! Ο δε κύριος Αμβρόσιος διακηρύσσει με στόμφο ότι δεν πρέπει να τοποθετηθούν 'στο ίδιο καλάθι τα καλά με τα σάπια μήλα'!
Πόρνοι και πόρνες και σάπια μήλα είναι για κάποιους σεβάσμιους ιεράρχες μας τα νέα παιδιά που κατά κόρον υιοθετούν την πρακτική της συμβίωσης με τον/την σύντροφό τους, και που όχι σπάνια οδηγεί στον γάμο αργότερα.

Πόρνοι και σάπιοι όλοι εκείνοι που προτιμούν ελεύθερα, φυσικά και με θάρρος τη συμβίωση, αντίθετα από κάποιους άλλους αξιόλογους και...σεβάσμιους που πασχίζουν να κρύψουν τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους μέχρι να τους ξεφωνίσουν οι τηλεοπτικοί δίαυλοι από τα δελτία των 8.

Η μνήμη των Ελλήνων είναι πράγματι κοντή, αλλά όχι και τόσο, ω άγιοι Πατέρες μας.

Προς τιμήν του ο νέος αρχιεπίσκοπος διαχώρισε την θέση του. Είναι ελπιδοφόρο ότι ο επικεφαλής της Εκκλησίας επιδεικνύει και σ' αυτό, αλλά και σε άλλα ζητήματα εκπληκτικά ανοιχτό μυαλό και σοφία. Αναγκαία όμως σεβασμιότατε -αν μου επιτρέπετε την ταπεινή μου γνώμη- η συμμόρφωση των χριστοδουλικών κλώνων που δρουν υπογείως, ως μυστική αδελφότητα, και οι οποίοι σας εκθέτουν και σας υπονομεύουν.

Τέλος θεωρώ αυτονόητο ότι το δικαίωμα της ελεύθερης συμβίωσης θα πρέπει να ισχύει τόσο στα ετεροφυλόφιλα όσο και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

ΣΚΟΤΑΔΙ

Βράδυ Πέμπτης...Η Ελλάδα απεργεί!
Κακομαθημένοι συνδικαλιστές. Αδιάφοροι έως εξωνημένοι πολιτικάντηδες.
Δυσοσμία σκανδάλων...Διαφθορά.
Ιστολόγια εκβιαστών. Αντιδραστικές ρυθμίσεις εκβιαζομένων. (Αλήθεια θα υπήρχαν εκβιαστές αν όλοι ήσαν τίμιοι;)

Βυθισμένος στο σκοτάδι, λόγω της απεργίας των τεχνικών της ΔΕΗ, καταγράφω κάποιες σκέψεις:
'Οι απεργίες πρέπει να είναι οδυνηρές για να φέρουν αποτελέσματα' λένε οι συνδικαλιστές.
Ασφαλώς. Κάποιοι διεκδικούν τα δικαιώματά τους και μεις μεμψιμοιρούμε για τις λίγες ώρες χωρίς ρεύμα.
Έτσι θα ήσαν τα πράγματα...αν δεν ήταν και το άλλο:

Το πρωί, στο εργοστάσιο, σημειώθηκε διακοπή ρεύματος. Το αφεντικό δεν ταράχτηκε... Παρέμεινε χαμογελαστός και ακίνητος για 5-6 δευτερόλεπτα, όσο ήταν ο χρόνος που χρειάζεται για να μπει σε λειτουργία η θηριώδης, πανάκριβη γεννήτριά μας.
Όταν αυτή πήρε μπροστά, τα φώτα άναψαν πάλι, οι μηχανές φούλαραν με ισχύ, τα pc επανήλθαν στη σύνηθη λειτουργία τους και η δουλειά συνεχίστηκε κανονικά και μεθοδικά.
Όπως κι εχτές. Όπως και αύριο...

Τώρα κάθομαι μόνος στο σκοτάδι. Με το φως των κεριών γράφω αυτές τις σκέψεις. Εγώ -ο εργάτης- δεν έχω στο σπίτι γεννήτρια. Έτσι κι αυτό το βράδυ θα μείνω στο σκοτάδι.
Όπως κι εχτές. Όπως και αύριο...
Όπως συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα σ' αυτόν τον κόσμο, αν δεν είσαι αφεντικό...ή έστω συνδικαλιστής!

ΚΟΣΣΟΒΟ. ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ Ή ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου και της στάσης που πρέπει να τηρήσει η χώρα μας ως προς την αναγνώριση ή μη της νέας κρατικής οντότητας.

Πολλές και διαφορετικές απόψεις έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό, αλλά οι περισσότερες δυστυχώς κραυγάζονται μέσω των παραθύρων διαφόρων τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και ‘ενημερωτικών’ εκπομπών, με αποτέλεσμα να είναι ήκιστα διαφωτιστικές του θέματος και –ασφαλώς- ως επί το πλείστον ανεύθυνες.

Στην εφημερίδα ‘Ο Κόσμος του Επενδυτή’ του Σαββάτου 24 Φεβρουαρίου 2008, σε παραπολιτικό σχόλιο διάβασα ότι διαφορετικές απόψεις ακούγονται και εντός των κομμάτων (πράγμα βέβαια φυσιολογικό) και δημιουργούνται σοβαρές διχογνωμίες. Το σχόλιο συγκεκριμένα αφορούσε στο ΠΑΣΟΚ και ήταν το εξής:

‘Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ήταν ο μόνος από τα μέλη του πολιτικού Συντονιστικού Οργάνου (του ΠΑΣΟΚ), που υποστήριξε ότι Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει να στηρίζει τους Σέρβους. Σύμφωνα με την άποψή του θα πρέπει να προσεγγίσει τον αλβανικό εθνικισμό, ο οποίος είναι σε πλήρη έξαρση. Περίπου θεωρεί αναπότρεπτη εξέλιξη τη «Μεγάλη Αλβανία». Αυτό θα βάλει, μελλοντικά, φωτιά και στα Σκόπια και πιθανότατα θα δημιουργήσει προβλήματα και σε μας, εάν κάποιοι εγείρουν θέμα «Τσαμουριάς». Εξάλλου σύμφωνα με τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη, η Ελλάδα θα πρέπει να ζυγίσει, σε σχέση με τους Σέρβους, το γεγονός ότι στη χώρα μας ζουν περίπου 1.000.000 Αλβανοί μετανάστες.’

Δεν γνωρίζω αν και κατά πόσον το δημοσίευμα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά η θέση που αποδίδεται στον κύριο Χρυσοχοΐδη είναι πολύ σοβαρή κι ενδιαφέρουσα και θα πρέπει να εξεταστεί με πολλή προσοχή.

Εδώ και πολλά χρόνια έχει επικρατήσει στη χώρα μας μια τυφλή εμμονή στην περίφημη ‘ελληνο-σερβική’ φιλία, που μας... επιβάλει διπλωματικές κινήσεις και εθνικές πολιτικές, απόλυτα προσαρμοσμένες, για να μην πω υποταγμένες, σ’ αυτή την ακραία ιδεοληψία, που έχει καταστεί δόγμα στην εξωτερική μας πολιτική.

Ασφαλώς δεν καταφέρομαι γενικώς κατά της ελληνο-σερβικής φιλίας, αλλά δεν είναι δυνατόν ο αφορισμός αυτός να αίρεται υπεράνω των εθνικών συμφερόντων της χώρας.

Οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν να εξετάσουν το ζήτημα της αναγνώρισης ή μη του Κοσσυφοπεδίου και να αποφασίσουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και όχι με το σκεπτικό να μη δυσαρεστήσουν τη φίλη γείτονα. Είναι πρωτοφανές στη διεθνή σκηνή, η εξωτερική πολιτική μιας χώρας να καθορίζεται με βάση το συναίσθημα και όχι τον πολιτικό ρεαλισμό.

Στο θέμα του Κοσσόβου, θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν παράγοντες όπως οι αμερικανικές πιέσεις και οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες συνέπειες που θα επιφέρει στη χώρα μας η τυχόν απόρριψη της θελήσεως των ΗΠΑ, εξίσου όμως να ζυγιστούν και οι συνέπειες στην ελληνο-ρωσική προσέγγιση που επιχειρείται επιτυχώς τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν έμπειροι –θέλω να πιστεύω- διπλωμάτες, διεθνολόγοι, πολιτικοί για να υπολογίσουν τα οφέλη και τις ζημίες που θα προκύψουν από κάθε απόφαση και να χαράξουν μια υπεύθυνη πολιτική, που θα αυξάνει τα πρώτα και θα μειώνει τις δεύτερες.

Το συμπέρασμα είναι πως είτε μπορέσουμε να κρατήσουμε μια επαμφοτερίζουσα στάση που να ικανοποιεί τους πάντες είτε χρειαστεί να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε, η οποιαδήποτε απόφαση μας δεν μπορεί να στηρίζεται σε συναισθηματικές εξάρσεις και ιδεοληπτικούς παρωπιδισμούς, αλλά στον πολιτικό ορθολογισμό και στην μακρόπνοη και υπεύθυνη στρατηγική για τη χώρα.

Εξ’ άλλου οι φίλοι μας οι Σέρβοι, αν είναι πραγματικοί φίλοι, θα μας κατανοήσουν, ακριβώς όπως τους κατανοήσαμε κι εμείς όταν, τα εθνικά τους συμφέροντα τους υποχρέωσαν να αναγνωρίσουν την ΠΓΔΜ με το όνομα ‘Μακεδονία’!

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ 'ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ'

Δεν είναι ποτέ εύκολο να αποτινάξεις τα βαρίδια της πραγματικότητας που σε κρατάνε κολλημένο στη γη.
Δεν είναι εύκολο να υπερβείς τις δεσμεύσεις, τις υποχρεώσεις, τις βιοτικές ανάγκες, ακόμη και τις τυχαίες αντιξοότητες της καθημερινότητας (ιδαίτερα αν καταδικάστηκες να διαμένεις σ' ένα τόσο ανέμπνευστο τόπο όπως η σύγχρονη Ελλάδα)
Κάποτε όλ' αυτά, και κάποτε ίσως και κάτι βαθύτερο σε οδηγούνε στην απουσία. Στην απομόνωση. Στην απόσυρση από τα κοσμικά.
Ξέρω πως αυτό δεν είναι το σύνηθες για ένα 'κανονικό' blog, αλλά πότε δεσμεύτηκα για οποιαδήποτε κανονικότητα.
Εν πάση περιπτώσει θα προσπαθήσω εφεξής να είμαι πιο συνεπής στις αναρτήσεις μου, αλλά ποτέ -υπόσχομαι- δεν θα γίνω τυπικός.

Νεο-έλληνες (;)

Τελικά είναι περίεργο πράγμα η πολιτική. Τουλάχιστον στην Ελλάδα. Ένα μήνα τώρα τα αξιόπιστα ΜΜΕ ασχολούνται με τις ροζ ιστορίες του κυρίου Ζαχόπουλου. Αναζητούν τρόπο, οι σοβαρές εφημερίδες, να συμπεριλάβουν στην κυριακάτικη έκδοσή τους ένα DVD, με τους περιώνυμους πρωταγωνιστές.

Soft ή Hard πορνό για τους σκεπτόμενους αναγνώστες.

Ουρλιάζουν από τα τηλε-παράθυρα οι σούπερ σταρ της δημοσιογραφίας. Στο παρασκήνιο άνθρωποι προβαίνουν στο απονενοημένο διάβημα, αλλά φυσικά αυτοί δεν είναι παρά παρίες, λαθρόβια τρωκτικά της εξουσίας. Αναλώσιμα νούμερα της τηλοψίας στα μηχανάκια της AGB.

Ένας νέος όλεθρος ετοιμάζεται πυρετωδώς στην πολύπαθη βαλκανική γειτονιά μας, αλλά οι Έλληνες –ως συνήθως- υπεράνω των μικρών και ασήμαντων ασχολούνται με τις ερωτικές περιπτύξεις των κρατικών λειτουργών.

Η αντιπολίτευση στηλιτεύει με λόγο οξύ και ανούσιο, όπως κάνει εδώ και έναν αιώνα τώρα, και γενικώς τίποτα δεν αναστατώνει το ονειρικό βασίλειο της αφασίας, σ’ αυτή την ηλιόλουστη γωνιά της γηραιάς ηπείρου.

Εν τω μεταξύ, στο ευτυχισμένο αυτό βασίλειο, προέφηβοι πεθαίνουν από κοκαΐνη (!), μητέρες βουτούν στους ισθμούς αγκαλιά με τα νεογέννητα παιδιά τους, αρχιερείς απειλούν με επανάσταση αν η κυβέρνηση επιτρέψει σ’ ένα γειτονικό κράτος να υιοθετήσει την εθνική ονομασία που προτιμά, ξένοι πράκτορες αλωνίζουν απ’ άκρου εις άκρον, οι αδιάφθοροι κρατικοί λειτουργοί πηδάνε τις γραμματείς τους, με αντάλλαγμα μια θέση στο δημόσιο, τα γαλόνια των νταβατζήδων της δημόσιας ζωής ξηλώθηκαν για να τοποθετηθούν λίγο πιο ψηλά, και όλα –γενικώς- κυλάνε τόσο ομαλά, ανέμελα και αθόρυβα, ώστε να θυμίζουν λιμνούλα με σκατά, που ζέχνει από χιλιόμετρα μακριά, σηματοδοτώντας τον τόπο αντί της σχετικής πινακίδος.

Είναι τω όντι, αξιοπερίεργο που κανείς στον κόσμο δεν μας λαμβάνει σοβαρά υπόψιν. Εμάς! Τους λαμπερούς απογόνους του λαμπρού αρχαίου παρελθόντος!