Thank God for the crisis?

Στην Καθημερινή της Κυριακής (8 Μαρτίου 2009) πληροφορήθηκα τη κυκλοφορία του βιβλίου του Ζαν Μισέλ Κατρπουέν ‘H παγκόσμια κρίση’. Ο Κατρπουέν υπήρξε επί σειρά ετών αναλυτής οικονομικών θεμάτων στην εφημερίδα Le Monde και έπειτα εκδότης περιοδικών παρόμοιας θεματολογίας.
Στο βιβλίο του επιχειρεί μια ανάλυση για τα αίτια που οδήγησαν στη σύγχρονη οικονομική κρίση και αναπόφευκτα επικεντρώνεται στην πρωτοφανή στην ιστορία απληστία και αρπακτικότητα των εκπροσώπων του καπιταλισμού, του οικονομικού μοντέλου που επεκράτησε σχεδόν παγκοσμίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα και θα έλεγα πιο σοκαριστικά παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι αυτό της γαλλικής Carrefour. Και πιο συγκεκριμένα τα σουτιέν με τη φίρμα της που η εταιρεία αυτή διαθέτει στα ράφια των καταστημάτων της. Τα σουτιέν κατασκευάζονται από μια κινεζική βιοτεχνία, που λειτουργεί ως υπεργολάβος μιας αντίστοιχης γαλλικής στην οποία η Carrefour είχε αναθέσει αρχικά την κατασκευή.
Τα σουτιέν αυτά πωλούνται στη Γαλλία αντί του ποσού των 20 €. Αντιγράφω από το σχετικό άρθρο της εφημερίδας πως κατανέμονται τα κέρδη από την πώληση κάθε σουτιέν:
- Τα Carrefour βάζουν στο ταμείο τους 10,81 ευρώ.
- Το γαλλικό κράτος εισπράττει 3,28 ευρώ ως ΦΠΑ.
- Η γαλλική βιομηχανία παίρνει 2,74 ευρώ.
- Τα έξοδα μεταφοράς και εκτελωνισμού είναι 0,44 ευρώ.
- Η κινεζική βιομηχανία που παρήγαγε το σουτιέν εισπράττει 2,73 ευρώ.
Από αυτά, 1,64 ευρώ αντιστοιχούν στην πρώτη ύλη, ενώ τα έξοδα παραγωγής είναι 0,82 ευρώ και το κέρδος του Κινέζου βιομήχανου 0,27 ευρώ.
- Τελικά, για τις εργάτριες που έφτιαξαν το σουτιέν μένουν… 10 σεντς.
Ας αναλογιστούμε ότι οι κινέζες εργάτριες που κατασκευάζουν τα ‘γαλλικά’ σουτιέν ανήκουν στους mingongs, 300 εκατομμύρια περιπλανώμενων εσωτερικών μεταναστών, που εργάζονται χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, υπό άθλιες, μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Αμέτρητες ώρες ανθρώπινου κόπου και προπάντων αθλιότητας κοστίζουν στον γαλλικό κολοσσό 10 σεντς ανά κομμάτι!
Αν λοιπόν αυτή ή μια άλλη –περισσότερο αληθινή- οικονομική κρίση καταφέρει να βάλει δυναμίτη στα θεμέλια ενός τέτοιου αλαζονικού, άδικου και άπληστου οικονομικού μοντέλου, αν καταφέρει να τινάξει στον αέρα τον απάνθρωπο Λεβιάθαν της ανηλεούς και συνεχώς αυξανόμενης αρπακτικότητας, τότε αξίζει να την καλωσορίσουμε κι αν χρειαστεί ν’ ανάψουμε οι ίδιοι το φιτίλι.