ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Και κάθε που βραδιάζει επιστρέφει ξανά, όπως το ήθελε ο ποιητής. Μόνον που δεν είναι ευτυχία. Δεν είναι πάθος, πόθος, προσδοκία. Είναι σκοτάδι...

Ανοίγεις διάπλατα τα παράθυρα, να μπει φρέσκος αέρας. Μάταιο...

Ορμά γυμνή η σκιά και κοπανιέται στους τοίχους, μετακινεί τα έπιπλα, αναποδογυρίζει τα κηροπήγια. Κάθεσαι ανήμπορος και περιμένεις...Η οργή της θα ξεθυμάνει κάποτε και τότε σα μικρή ερωμένη θα κουρνιάσει στο στήθος σου και θα χώσει το κεφαλάκι της στον κόρφο σου.

‘Δε σε κάλεσα’, λες βουρκώνοντας, την ώρα που το χέρι σου στοργικά χαϊδεύει τα μαλλιά της.

Εκείνη παραδομένη στη θαλπωρή της αγκαλιάς σου δεν έχει καιρό για εξηγήσεις. Είσαι δικός της και το ξέρει. Και το ξέρεις.

Γέρνεις το κεφάλι προς τα πίσω κι αφήνεις έναν πνιχτό αναστεναγμό. Με την άκρη της παλάμης σκουπίζεις την υποψία των δακρύων και ύστερα σκύβεις και της δίνεις ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο...