ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

Κι έπειτα ξαναγυρίζεις στην απομόνωση. Στη γλυκιά μοναξιά των προστατευτικών τοίχων σου. Των βαμμένων με μπογιά παραίτησης και ένα λεπτό στρώμα βερνικιού απελπισίας. Σε σκούρο τόνο.

Από τα παράθυρα δεν μπορείς να κοιτάξεις κάτω τον δρόμο. Τα παράθυρα είναι καθρέφτες και το μόνο που βλέπεις είναι το είδωλο της εξοργιστικής ματαιοδοξίας σου να μορφοποιήσεις το χάος. Έτσι που σου γελάει ειρωνικά, κυνικά, με τα μάτια του να πετάνε φλόγες απαξίωσης και εξευτελισμού.

Κάθεσαι λίγο στον καναπέ, δήθεν να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ξεχαστείς, και το βλέμμα σου μένει καρφωμένο στο απροσπέλαστο παράθυρο. Σκέφτεσαι αν το άνοιγα; Αν το έσπαγα. Αν πήδαγα κάτω και γινόμουνα μια κόκκινη κηλίδα στον παγωμένο δρόμο;

Το παράθυρο δεν ανοίγει. Δε σπάει. Εγκλωβισμένος στον ίδιο σου τον προσωπικό χώρο. Αναγκασμένος να ακούς ξανά και ξανά τις ίδιες παρανοϊκές φωνές να δοκιμάζουν τις αντοχές σου. Τα ουρλιαχτά και τις οιμωγές. Τις νεκρικές ακολουθίες.

Σηκώνεις το ακουστικό του τηλεφώνου να καλέσεις βοήθεια. Νεκρό. Το δωμάτιο μικραίνει όλο και περισσότερο. Ασφυξία. Πρέπει ν’ ανοίξεις μια τρύπα, να βγάλεις το κεφάλι έξω...

Ξανασηκώνεις το βιβλίο.

Κεφάλαιο τρίτο...