ΑΔΕΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Κάθε πρωί είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας σου ζωής. Σηκώνεσαι όσο νωρίτερα μπορείς να αδράξεις την πρωινή αύρα.
Η σκιά σε τραβάει από το πόδι πίσω στα σκεπάσματα. Σου ψιθυρίζει σκοτεινές συμβουλές στ’ αυτί:
‘Που πας; Μείνε. Γιατί να ξυπνήσεις σήμερα;’
Κοιτάς από το παράθυρο τη μουντή μέρα. Βρέχει και κάνει κρύο και καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι εκεί έξω που σε απειλεί. Ανακατεύεις αδιάφορα τον ζεστό καφέ και ανάβεις τσιγάρο.
Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν σαν παλιές φωτογραφίες και δεν είσαι σίγουρος πια αν υπήρξες πριν, αν γεννήθηκες σήμερα ή αν είσαι ακόμη στη μήτρα και όλα τούτα δεν είναι πάρα ένα όνειρο.
Έξω η πόλη ξυπνάει με θόρυβο, αλλά δε σε νοιάζει γιατί δεν υπάρχει τίποτα δικό σου. Τίποτα να σε περιμένει. Ούτε μια καλή ή μια κακή στιγμή.
Ένα μόνιμο λυκόφως όπου διακρίνεις σκιές και περιγράμματα ποτέ όμως ξεκάθαρα πρόσωπα, πράγματα χαρακτηριστικά.
Το ράδιο παίζει τα ίδια χιλιοακουσμένα τραγούδια, που κάποτε σου άρεσαν, αλλά τώρα τα βρίσκεις αφόρητα βαρετά. Κλείνεις το ράδιο. Η σιωπή εκκωφαντική. Ο ήχος της χτυπάει σαν κομπρεσέρ τα μηλίγγια σου.
Αρνείσαι να κάνεις οτιδήποτε. Αρνείσαι ότι υπάρχεις. Δεν μπορεί… όλα είναι ένας εφιάλτης. Σε λίγο θα ξυπνήσεις και όλα αυτά θα έχουν διαλυθεί. Μια νέα ηλιόλουστη μέρα θα σε περιμένει, γεμάτη νέες συγκινήσεις, καλές και κακές στιγμές, καινούργια τραγούδια, έρωτες, ευκαιρίες…
Κάθε πρωί είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας σου ζωής. Σηκώνεσαι όσο νωρίτερα μπορείς να αδράξεις την πρωινή αύρα.
Η σκιά είναι δίπλα σου. Σε αγκαλιάζει τρυφερά και ψιθυρίζει στο αυτί σου λυτρωτικές συμβουλές: ‘Πού πας; Μείνε στην αγκαλιά μου. Γιατί να ξυπνήσεις σήμερα; Γιατί καν να ξυπνήσεις ξανά;’…