ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

Με μυαλό ανοιχτό στις νέες ιδέες και συνάμα μιαν απίστευτη συντηρητικότητα αντικρίζω τις καινούργιες μάσκες στα πρόσωπα που τόσο καλά γνωρίζω.

Καλούμαι τώρα να φυτέψω δυο τριαντάφυλλα κι ένα κουφάρι σκύλου και να περιμένω ν' ανθίσει μια ροδιά. Διακρίνω όμως την έμφυτη ανασφάλειά μου ν' αυξάνεται κατακλύζουσα τραγικά το είναι μου και αναβάλω τις αποφάσεις μου.

Οι μέρες μου κυλούν βαρετά μέσα στο απόλυτο τίποτα. Σαν να μην υπήρξα ποτέ ή σαν να υπήρχα πάντα. Ο Θεός μου γνέφει χαμογελώντας ήρεμα, βέβαιος πως στο τέλος θα με κερδίσει. Θέλω να πω όσο πιο ισχυρός είσαι τόσο πιο μεγάλο το στήριγμα που χρειάζεσαι. Κι έτσι βαδίζω σιωπηλός κι ατάραχος προς τη Σωτηρία ή την Αιώνια Κόλαση.

Βυθίζομαι στην αδιατάρακτη ακινησία του Τίποτα. Μόνον οι εφιάλτες στις μακρές νύχτες μου θυμίζουν ότι υπάρχει ζωή στο σώμα αυτό που δείχνει νεκρό.

Εφιάλτες που δεν μ' αφήνουν να ξεφύγω απ' την σκέψη σου. Που με τιμωρούν για ό,τι κάνω και όσα παραλείπω. Που με βασανίζουν για τις ασυγχώρητες αμαρτίες μου.

Και γονατίζω να προσευχηθώ μα δεν βγαίνουν λέξεις γιατί είμαι άλαλος.

Εφιάλτες δίχως τέλος και μια όμορφη γυναίκα ντυμένη στα κόκκινα που τη λένε Διάβολο, αλλά πιο σωστά να την έλεγαν Έρωτα, Πειρασμό, Πάθος.

Κι ύστερα ξυπνώ ιδρωμένος και νοιώθω ότι πνίγομαι, ότι δεν μπορώ ν' ανασάνω γιατί είμαι νεκρός.

Κι όταν απλώνω το χέρι μου αγκαλιάζω το απόλυτο τίποτα, μέσα στο οποίο, ίδια κι απαράλλακτα, κυλάνε όλες οι μέρες μου και θα 'πρεπε να ουρλιάζω από πόνο, αλλά δεν μπορώ γιατί είμαι αναίσθητος.

Αφομοιώνω σωρούς πνευματικών επιδράσεων και σιγά-σιγά μετατρέπομαι σ' ένα τέρας με δέκα κεφάλια και τρεις ψυχές. Έτσι που να τα χωράνε όλα, ν' ανήκω σ' όλους, να συμφωνώ με όλους.

Και μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα των μεταμφιέσεων έχασα το πρόσωπό μου και δεν μπορώ πια να το 'βρω γιατί είμαι βυθισμένος στη Λήθη.

Διοχετεύω τα συναισθήματά μου προς όλους ενώ στην πραγματικότητα μόνο για σένα αισθάνομαι κι έπειτα σιχαίνομαι τον εαυτό μου για όσα κάνει, μα δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω.

Έτσι που η ζωή μου είναι γεμάτη από συγκινήσεις και άδεια από ευτυχία αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι με τα χίλια πρόσωπα καταφέρνουν να είναι υγιείς.

Τώρα κι εσύ απομακρύνεσαι με αποφασιστικότητα και φρικιαστική ηρεμία. Και πίσω μου τρελλό χορό έστησαν οι Δαίμονες της Μοναξιάς που με αγκάθια αιχμηρά τρυπάνε τα πόδια μου και με ποτίζουν χολή και ξύδι.

Κι εγώ δεν έχω κουράγιο να σε κρατήσω και ίσως δεν έχω ούτε δικαίωμα γιατί ο δικός μου δρόμος

μοιάζει να είναι φτιαγμένος να χωράει μόνο εμένα ώστε να μπορούν οι άτακτοι δαίμονες να με βασανίζουν ανενόχλητοι κάθε στιγμή…

Να με θυμάσαι…