Tuesday, February 15, 2011

Εξιλασμός


- Δεν αντέχω πια την ύπαρξη μου

- Ζυλιέτ, προσπάθησε να ξεχάσεις.

- Δεν ξεχνιέται εκείνη η νύχτα.


Κοντινό πλάνο: Το ημερολόγιο. Ο άνεμος από το ανοιχτό παράθυρο γυρίζει τα φύλλα αντίστροφα. 27 Μαρτίου 2009. Το πλάνο φλουτάρει και νετάρει ξανά. Ανοιχτό ημερολόγιο. 27 Μαρτίου 1997…


Πάνω στο τραπέζι ένα σακουλάκι λευκή σκόνη. Ανοιχτό καθρεφτάκι, κοπίδι, ένα μπουκάλι τζιν, τσιγάρα…


Πολύ Κοντινό: Προφίλ της Ζυλιέτ. Μάτια δακρυσμένα.

- Μαμά, μαμά… κοίτα τι ζωγράφισα…

- Γαμώ τον πατέρα σου, μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια η Ζυλιέτ.

- Μαμά, μαμά… κοίτα! Επίμονο τράβηγμα από το μανίκι…

- Τι είναι αυτή η σκόνη μαμά;

- Πήγαινε για ύπνο, Χλόη.

- Πες μου τι είναι;

- Φάρμακο. Για τους πονοκεφάλους μου.

- Θα δεις τι ζωγράφισα;


Η Ζυλιέτ σηκώνεται να κλείσει το παράθυρο. Ο αέρας έχει δυναμώσει. Την κοιτώ με απόγνωση.

- Ως πότε θα κατηγορείς τον εαυτό σου;

- Παράτα με Άρη. Άντε και γαμήσου με καμιά από τις πουτάνες σου και παράτα με.

Κλείνει το άλμπουμ μπροστά της. Με ξανακοιτάει.

- Άντε και γαμήσου ρε φίλε…


Βρέχει. Προσπαθώ να βάλω το κλειδί στην εξώπορτα. Ακούγεται μουσική.

‘Σκέφτομαι’: Σκατά…καλύτερα να μείνω όλη τη νύχτα έξω στη βροχή. Είναι ένας τρόπος να αποχαιρετίσεις.

Η πόρτα ανοίγει από μέσα. Ένοικος του διπλανού διαμερίσματος. Χαμογελά εχθρικά…

- Καλησπέρα σας

- Καλησπέρα σας…

Σκέφτομαι: ‘Ποιος είναι ο όροφος… Δε γαμιέται…’

Μπαίνω στο διαμέρισμα. Κατευθύνομαι στο συρτάρι. Απελπισμένος ψάχνω τη λήθη…


Μεσαίο:

- Δηλαδή ρε Άρη, είσαι τόσο μαλάκας; Δεν υπάρχει τίποτα πια. Δεν καταλαβαίνεις; Γιατί με βασανίζεις. Ωχ, βούλωσε το επιτέλους!

Η Ζυλιέτ έχει βγάλει τη ρόμπα. Είναι γυμνή. Θεσπέσιο σώμα. Πλησιάζει.

- Α! Θες να με γαμήσεις έτσι; Έλα λοιπόν…

Την αγκαλιάζω. Σε λίγα δευτερόλεπτα είμαι μέσα της. Η Ζυλιέτ βογκάει.

- Και τώρα τι λες; Ίσα που βγαίνει η φωνή μου.

- Είσαι πολύ μαλάκας! Να τι λέω. Ψιθυρίζει.

Ο οργασμός της είναι θορυβώδης. Ακολουθώ.


Κοντινό πλάνο: Ημερολόγιο. 27 Μαρτίου 1997.

- Πήγαινε για ύπνο σου είπα. Τώρα.

Φωνή υστερική.

- Μαμά φοβάμαι… κοίτα τι ζωγράφισα.

Ζωγραφιά: Λεπρός κλόουν. Μάτια γουρλωμένα. Μαχαίρι που αιωρείται πάνω από το κεφάλι του. Αίμα. Παντού.

- Είσαι προβληματική, σαν τον πατέρα σου. Πήγαινε για ύπνο…

- Σ’ αγαπάω…

- Μη μου μιλάς εμένα για αγάπη…

- Μαμά που είναι η άσπρη σκόνη;

- Στα ρουθούνια μου…εξαφανίσου μπάσταρδο…


Την αγκαλιάζω.

- Γιατί δεν προσπαθείς λίγο;

- Ξεχαρμάνιασες; Εντάξει;

- Γιατί μιλάς έτσι Ζυλιέτ…

- Εντάξει… κι εμένα μου άρεσε. Δεν πας στα κομμάτια τώρα;

- Δε θα τη φέρεις πίσω έτσι…

- Είσαι τελείως μαλάκας… δεν ξέρεις τίποτα. Πες μου…ξέρεις τι έγινε εκείνο το βράδυ; Αρχίδια ξέρεις…

Κάτι ξέρω… Βροχή, άσπρη σκόνη, ένας κλόουν αιμόφυρτος… ένα μαχαίρι… Βάζω μια πίτσα στο φούρνο μικροκυμάτων. Ένα τζιν στο ποτήρι. Κάθομαι κι ανοίγω το άλμπουμ.

Η Ζυλιέτ με τη Χλόη. Την πόζα τραβάει ο Αιμίλιος.

Είναι ευτυχισμένες… το μάτι της Ζυλιέτ αστράφτει. Η Χλόη είναι ήρεμη…

Κι εδώ… παραλία. Πάλι η Ζυλιέτ με το αστραφτερό μάτι. Η Χλόη πλατσουρίζει ευτυχισμένη. Την πόζα τραβάει ο Αιμίλιος.

Κλείνω το άλμπουμ. Η Ζυλιέτ κοιμάται ήρεμα σαν παιδί αθώο.

Φεύγω όσο πιο αθόρυβα μπορώ.


Κοιτάζω από το παράθυρο μου την άγρια καταιγίδα. Σκέφτομαι τον μαλάκα που συνάντησα στην πόρτα: ‘Καινούργιος θα είναι δεν τον έχω ξαναδεί…’

Χτυπάει το τηλέφωνο.

- Θα έρθεις;

- Γίνεται χαμός γλυκιά μου…

- Κατάλαβα… άντε γαμήσου…

- Ζυλιέτ…

Ακούγεται ο ήχος από κατεβασμένο τηλέφωνο.

Σκέφτομαι:. ‘Μπα… μια υστερική αντίδραση… τίποτα άλλο. Το πρωί όλα θα είναι πάλι καλά’.

- Μαμά… γιατί κρατάς το μαχαίρι;


Η Χλόη είναι κόκκινη. Ένας αιμόφυρτος κλόουν

Κοντινό:

- Καταλαβαίνεις τώρα ρε μαλάκα;

- Δώδεκα χρόνια σ’ εκείνη την κόλαση ήταν αρκετά. Πλήρωσες, Ζυλιέτ… Σταμάτα πια να κομματιάζεσαι…

- Φύγε… Μάτια που πετάνε φωτιές


Γυρίζω την πλάτη στο παράθυρο. Κλείνω τα μάτια…

Το τηλέφωνο χτυπάει. Το ρολόι στο κομοδίνο δείχνει 5. Χαράματα.

Σκέφτομαι: ‘Ποιος πούστης…’

- Συγγνώμη για την ενόχληση… η φίλη σας αυτοκτόνησε…

Κατεβάζω το ακουστικό…

No comments: